Ο θάνατος δεν είναι το αντίθετο της ζωής αλλά ένα από τα θεμελιώδη συστατικά της.
Η γέννηση είναι το αντίθετο του θανάτου και τα δύο μαζί είναι τα θεμέλια της ζωής, διότι χωρίς τη γέννηση και το θάνατο η ζωή δεν υπάρχει.
Αυτό που γεννιέται είναι προορισμένο να πεθάνει και στη θέση του θα γεννηθεί κάτι άλλο.
Μόνο αυτό που είναι πέρα από τις μορφές και η αιτία όλων των μορφών είναι πέρα από τη γέννηση και τον θάνατο, αιώνιο, ακατάστρεπτο, πλήρες και τέλειο.
Αν και ο άνθρωπος φοβάται τον θάνατο, μόνο μέσα από τον θάνατο μπορεί να βρει την ελευθερία του. Διαφορετικά θα ήταν καταδικασμένος να ζει στο περιορισμένο, σε πλάνη, σε πόνο και δυστυχία εις τους αιώνες των αιώνων.
Αν το παλιό δεν πεθάνει, το νέο δεν μπορεί να γεννηθεί, αν δεν πεθάνουμε στο κατώτερο δεν μπορούμε να γεννηθούμε στο ανώτερο.
Όχι μόνο ο φυσικός θάνατος αλλά και κάθε είδους αλλαγή και μεταβολή είναι ένα είδος θανάτου. Και ενώ η αλλαγή είναι το κεντρικό χαρακτηριστικό της ζωής, το εγώ μας αντιστέκεται σε κάθε αλλαγή λόγω της προσκόλλησής του σε αυτό που έχει συνηθίσει ή του αρέσει.
Όμως η ζωή, όντας μια συνεχής αλλαγή, αδιαφορεί για τις ιδιοτροπίες του εγώ και κινείται αδιάκοπα προς νέα μονοπάτια και ορίζοντες. Το Εγώ αναγκάζεται να υποφέρει με το να είναι προσκολλημένο στις φαντασιώσεις και στις συνήθειές του.
Η μόνη λύση και διέξοδος είναι ο θάνατος. Ο θάνατος του ψεύτικου εγώ μας με όλες τις ματαιοδοξίες, τις ψευδαισθήσεις, τις αγκυλώσεις, τις πεποιθήσεις, τις επιθυμίες, τα πάθη και τα ελαττώματά του.
Μόνο ο θάνατος του εγώ επιτρέπει την ελεύθερη ροή της ζωής μέσα μας (σε όλα τα επίπεδα) και την μεταμόρφωσή μας σε ένα θείο ον, με συνείδηση της ταυτότητάς μας με τον Θεό και την ενότητα όλων όσων υπάρχουν.
