Δυαδικότητα και μη-δυαδικότητα
Δυαδικότητα είναι η κατάσταση κατά την οποία αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας
ξεχωριστό από τους άλλους, τον κόσμο και τον Θεό (την μια δίχως δεύτερη αρχή
της ζωής) και υπάρχει δυαδική αντίληψη υποκειμένου-αντικειμένου, παρατηρητή-παρατηρούμενου,
εμπειρώμενου-εμπειρατού.
Ο παράγοντας που δημιουργεί την δυαδικότητα και την πολλαπλότητα είναι το
εγώ. Το πετυχαίνει αυτό ταυτίζοντας μας με το σώμα και τον νου, δημιουργώντας
την αίσθηση ότι είμαστε ξεχωριστοί από τον Θεό και εμποδίζοντας μας να
συνειδητοποιήσουμε την αληθινή μας φύση που είναι ένα και το αυτό με τον Θεό. Στην
κατάσταση της δυαδικότητας, της ταύτισης και της ξεχωριστότητας αναπτύσσεται
υπερβολικά το πολλαπλό εγώ (λαγνεία, λαιμαργία, ζήλια, απληστία, θυμός,
υπερηφάνεια, φόβος, κ.λπ.) τα οποία είναι και η αιτία κάθε μιζέριας, πόνου
και δυστυχίας.
Αφού το εγώ είναι ο παράγοντας που δημιουργεί την δυαδικότητα, η μη δυαδική
κατάσταση βιώνεται όταν πάψει να υπάρχει το εγώ (όταν πεθάνει, διαλυθεί
πλήρως) ή όταν υποχωρήσει εντελώς προσωρινά για κάποιο διάστημα. Στην μη
δυαδική κατάσταση η οποία στην πραγματικότητα δεν είναι μία κατάσταση, η
προσοχή είναι πλήρως απορροφημένη στην μία δίχως δεύτερη θεϊκή Συνειδητότητα
και βιώνεται από κανέναν άχρονη πληρότητα, ειρήνη, ελευθερία και ευδαιμονία.
Στην μη δυαδική κατάσταση δεν υπάρχει η δυαδική αντίληψη υποκειμένου-αντικειμένου. Υπάρχει η βίωση της μη-δυαδικής ειρήνης, πληρότητας και ευδαιμονίας από την ίδια την Συνειδητότητα, δηλαδή η ίδια η Συνειδητότητα βιώνει τον Εαυτό της.
