Η ΖΩΗ ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΕΟ ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΤΥΧΊΑ
Το να μην ζούμε σε συνειδητή ένωση με τον
Θεό, είναι η πηγή κάθε δυστυχίας.
Δεν εννοώ τον Θεό ως ιδέα ή ως θρησκευτική
δοξασία, αλλά τον ζωντανό Θεό που είναι συνεχώς παρών μέσα μας και έξω μας και
είναι ένα με το Είναι μας, (που τo αποκαλούμαι επίσης Συνειδητότητα, Ψυχή,
Πνεύμα).
Παρότι λοιπόν, ζούμε μέσα στο φως του
Θεού, που είναι παρών μέσα μας, κάθε στιγμή, εδώ και τώρα, ως η ακίνητη,
αμετάβλητη σιωπηλή παρουσία, πάντα ειρηνική, πλήρης και ευδαιμονούσα, δεν το
αντιλαμβανόμαστε, διότι ο νους μας όντας τυφλωμένος από τις αναρίθμητες
επιθυμίες και προσκολλήσεις στις αισθητηριακές εμπειρίες και απολαύσεις,
κινείται συνεχώς προς τα έξω και προσκολλάται σε αυτές.
Έτσι αντί ο νους να αναπαύεται στην καρδιά
και να βιώνει την ειρήνη και την ευδαιμονία του Θεού, κατοικεί στις αισθήσεις
και βιώνει ευχαριστήσεις και απολαύσεις και πολύ μιζέρια και δυστυχία κάθε
είδους.
Χωρίς διάκριση ο άνθρωπος υπνωτίζεται από
τα αισθητηριακά αντικείμενα και χάνεται στις φαντασίες και στις ψευδαισθήσεις,
που το κατώτερο του εγώ προβάλει στον νου του.
Χωρίς διάκριση, δεν υπάρχει απόσπαση και
αδιαφορία (απάθεια) για τις αισθητηριακές εμπειρίες και απολαύσεις, και χωρίς
απάθεια δεν υπάρχει ειρήνη, ελευθερία και ευδαιμονία.
