Ζώντας συνειδητά στην καρδιά
Ο Θεός είναι μέσα μας, κατοικεί στην καρδιά μας. Συνεπώς πνευματική ζωή
σημαίνει να ζω στο κέντρο της ύπαρξης μου (καρδιά), σε συνειδητή επαφή με την
Θεϊκή ουσία μου που είναι ταυτόσημη με αυτό που ονομάζουμε Θεό. Πνευματική ζωή
σημαίνει να είμαι σταθερά σε συνειδητή επαφή με την καρδιά μου όπου ενυπάρχει η
ειρήνη, η αγάπη και η ευδαιμονία της αληθινής μου φύσης (Συνειδητότητα ή Θεϊκό Είναι που είναι
ένα και το αυτό με το Θεό).
Από άγνοια όμως, συνήθεια και από πόθο για αισθητηριακές εμπειρίες και απολαύσεις ο
νους μας κατοικεί στις αισθήσεις, στις σκέψεις και στην φαντασία. Εξ αιτίας
αυτού, για να στρέψουμε τον νου στην καρδιά και να εδραιωθεί εκεί, χρειάζεται
θέληση και συνεχής συνειδητή προσπάθεια. Απαιτείται να αποτραβάμε συνεχώς τον νου από
τις αισθήσεις και τις σκέψεις και να τον στρέφουμε στην καρδιά. Τα 'όπλα' μας
για να επαναφέρουμε τον νου στο σπίτι του (στην καρδιά) είναι η
συνεχής εγρήγορση-επαγρύπνηση, η προσοχή, η νοερή προσευχή και η διάκριση.
Για να μπορέσουμε να καθυποτάξουμε και να μεταμορφώσουμε τον νου χρειάζεται
καθημερινά να αφιερώνουμε τις πρώτες στιγμές (λεπτά, και σταδιακά ώρες) μετά το
πρωινό ξύπνημα στον Θεό, το ίδιο και τις τελευταίες πριν το βραδινό ύπνο.
Επίσης να αφιερώνουμε ότι κάνουμε όλη την μέρα στον Θεό, ενθυμούμενοι το όνομα
του και αφουγκραζόμενοι (ατενίζοντας θεωρώντας) την εσωτερική σιωπηλή παρουσία
μέσα μας.
Αν ξεχνιέστε, αν ο νους είναι αδύναμος και εύκολα ταυτίζεται με τα εξωτερικά
πράγματα, τις εξωτερικές καταστάσεις και τις σκέψεις, τότε αφιερώστε
δύο λεπτά κάθε ώρα αποκλειστικά στον Θεό, ώστε να ενδυναμώσετε την προσήλωση
του νου μέσα σας, και να αποκτήσετε επαφή με την ησυχία στο κέντρο της ύπαρξης
σας. Κάθε μια ώρα είναι σημαντικό να σταματάτε ότι κάνετε για δύο λεπτά, να
μπείτε μέσα σας, να αφουγκραστείτε την εσωτερική σιωπή στο κέντρο της ύπαρξης
σας, να προσευχηθείτε και να επαναλάβετε αρκετές φορές το όνομα του Θεού ή κάποια θετική σκέψη όπως: 'Είμαι φως και αγάπη'. Έτσι
θα έχετε την δυνατότητα να επαναφέρετε τον νου στο κέντρο του και θα μπορέσετε
να συνεχίστε την εργασία διατηρώντας την επαφή με την εσωτερική σιωπηλή
παρουσία. Στην πραγματικότητα κάθε φορά που νοιώθουμε ότι έχουμε χάσει την
ήρεμη εσωτερική μας κατάσταση και την αυτεπίγνωση θα πρέπει να σταματάμε ότι
κάνουμε και να αφιερώνουμε λίγο χρόνο ώστε να ανακτήσουμε την ήρεμη εγρήγορση
και την αυτεπίγνωση.
Αν ξεχνάμε να αφιερώνουμε στο Θεό αυτά τα δύο λεπτά κάθε ώρα, θα πρέπει να
βρούμε ένα τρόπο να το θυμόμαστε, όπως για παράδειγμα με το να χρησιμοποιούμε το
ξυπνητήρι του ρολογιού ή του κινητού μας. Αν ξεχνάμε να το κάνουμε, τότε θα
πρέπει να αναρωτηθούμε αν μας ενδιαφέρει περισσότερο η πνευματική ζωή ή οι
εμπειρίες των αισθήσεων. Αν μας ενδιαφέρουν οι αισθητηριακές εμπειρίες
περισσότερο από το να ζούμε σε συνειδητή ένωση με το Είναι μας, προφανώς δεν θα
αφιερώνουμε το χρόνο μας, την ενέργεια μας και την προσοχή μας στον να ζούμε σε
συνειδητή επαφή με το Είναι μας. Μόνο όταν καταλάβουμε το μάταιο της κοσμικής
ζωής (οι εμπειρίες των αισθήσεων) και τον πόνο που δημιουργεί η εξωστρεφής
επιφανειακή ζωή, θα αναζητήσουμε από καρδιάς την αλήθεια και τον Θεό και μόνο
τότε είναι δυνατή η μεταμόρφωση μας και η συνειδητή ένωση με το Είναι μας.
