Η αυτεπίγνωση και η μη-ταύτιση ΙΙ
Η πνευματική άσκηση έχει ως κέντρο την
αυτεπίγνωση και την μη-ταύτιση.
Δηλαδή το να μην ξεχνάμε τον εαυτό μας και να
μην ταυτιζόμαστε και χανόμαστε στις σκέψεις, στις φαντασίες, στις εξωτερικές καταστάσεις και στα αντικείμενα των αισθήσεων. Ως εαυτός μας εννοείται η εσωτερική σιωπηλή παρουσία, το κέντρο της ύπαρξης μας, και όχι το σώμα, ο νους και το εγώ.
Ο παράγοντας που μας κάνει να ξεχνάμε τον
Εαυτό μας και να ταυτιζόμαστε είναι το εγώ. Το εγώ μας κάνει να ταυτιζόμαστε με
το σώμα, τα συναισθήματα, τις συγκινήσεις, τις παρορμήσεις, τις σκέψεις, τις
φαντασίες, τις πεποιθήσεις και τα εξωτερικά αντικείμενα, πρόσωπα και
καταστάσεις. Το εγώ προσλαμβάνει ποικίλες μορφές με διάφορα
παρακλάδια, αλλά έχει ως κέντρο την επιθυμία και την υπερηφάνεια.
Αφού η ταύτιση (κάθε είδους ταύτιση) είναι το
κύριο εμπόδιο μας για να ζούμε συνειδητά και να παραμένουμε σε επίγνωση της
εσωτερικής σιωπηλής παρουσίας, αυτό που πρώτιστα πρέπει να φροντίζουμε από
στιγμή σε στιγμή στην διάρκεια της ημέρας και με καθημερινές πρακτικές στον
χώρο μας, πρωί και βράδυ, είναι να αναπτύξουμε την ικανότητα να σταματάμε την
ταύτιση και να παραμένουμε σε αυτεπίγνωση εμβαθύνοντας σε αυτή.
Απαιτείται να είμαστε σε εγρήγορση και
επαγρύπνηση ώστε να αντιλαμβανόμαστε τις κινήσεις του νου και του εγώ και να
σταματάμε όσο γίνεται πιο έγκαιρα την ταύτιση ή να την αποτρέπουμε πριν συμβεί
που είναι και το ζητούμενο. Όπως προανέφερα θα πρέπει να σταματάμε την ταύτιση
με τα εξωτερικά αντικείμενα και καταστάσεις, τις σκέψεις, τα συναισθήματα, τις
συγκινήσεις, τις παρορμήσεις, τις απόψεις και πεποιθήσεις μας, και τελικά το
ίδιο το εγώ και το σώμα, (αυτά δηλαδή που λανθασμένα νομίζουμε ως εαυτό μας).
Χωρίς την αυτεπίγνωση και την μη-ταύτιση,
οποιαδήποτε σοβαρή εργασία με τον εαυτό μας, η ριζική αλλαγή του εαυτού μας και
η αφύπνιση είναι αδύνατα.
Το σώμα και η αναπνοή μπορεί να
χρησιμοποιηθούν ως μέσα για να θυμόμαστε τον Εαυτό μας καθώς επίσης η επανάληψη
ενός μάντρα ή του ονόματος του Θεού (σε ένα από τα ονόματα του ή τις
ενσαρκώσεις του όπως ο Κρίσνα και ο Χριστός). Ο διαλογισμός, η αυτοέρευνα είναι
οι βασικές πρακτικές που αναπτύσσουμε την ικανότητα να παραμένουμε σε
αυτεπίγνωση (σε επίγνωση της εσωτερικής σιωπηλής παρουσίας).
Θεμελιώδης επίσης ικανότητα στην αυτογνωσία
είναι η αυτοπαρατήρηση από στιγμή σε στιγμή, διότι μέσω αυτής αναγνωρίζουμε τις
εγωϊκές τάσεις και τους προγραμματισμούς του νου (σε νοητικό και συναισθηματικό
επίπεδο) ώστε να τα εξετάσουμε να τα κατανοήσουμε και να τα εξαλείψουμε από τον
ψυχισμό μας. Η εξάλειψη των εγωϊκών τάσεων και των προγραμματισμών είναι
θεμελιώδης διότι η φώτιση ή αυτοπραγμάτωση προϋποθέτει την πλήρη διάλυση του
εγώ και την εδραίωση μας στην αληθινή μας φύση (Συνειδητότητα, Ψυχή, Πνεύμα,
Άτμαν). Η ικανότητες για μια αποτελεσματική αυτοπαρατήρηση είναι η εστιασμένη
συνειδητή προσοχή και η διάκριση. Φυσικά η γνώση και η κατανόηση για την φύση
του νου και του εγώ είναι σημαντικά αλλά μόνο η από στιγμή σε στιγμή
αυτοπαρατήρηση μπορεί να μας οδηγήσει στην άμεση αντίληψη αυτού που συμβαίνει
μέσα μας και τελικά στην εξάλειψη του.
Θυμίζω τέλος ότι προϋπόθεση μιας ουσιαστικής
προσπάθειας είναι ο διακαής πόθος να γνωρίσουμε την αλήθεια, η ειλικρίνεια, η
αφοσίωση μας και η συνεχή ακούραστη άσκηση.
Άλλα άρθρα σχετικά με την αυτεπίγνωση και την ταύτιση:
- Η ΤΑΥΤΙΣΗ, ΟΙ ΑΠΟΨΕΙΣ ΤΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΤΗΣ
- ΑΥΤΕΠΙΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΥΤΟΠΡΑΓΜΑΤΩΣΗ
- Η ΤΑΥΤΙΣΗ & Η ΑΥΤΕΠΙΓΝΩΣΗ
- Η ΤΑΥΤΙΣΗ ΩΣ ΣΥΝΗΘΕΙΑ
- ΕΙΜΑΣΤΕ Η ΣΙΩΠΗΛΗ ΖΩΝΤΑΝΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑ (Συνειδητότητα)
- ΑΥΤΕΠΙΓΝΩΣΗ, ΜΗ ΤΑΥΤΙΣΗ ΚΑΙ ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΟΥ ΕΓΩ, ΤΟ ΕΠΙΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΑΣΚΗΣΗΣ
