Η πνευματική άσκηση γίνεται από στιγμή σε στιγμή
Στην πνευματική άσκηση
δεν υπάρχει έκανα. Υπάρχει κάνω από στιγμή σε στιγμή.
Για να ελευθερωθούμε
από την ψευδαίσθηση του εγώ και το δικό μου (σε όλες του τις εκδηλώσεις και
απόψεις) απαιτείται αφιέρωση και συνεχής επαγρύπνηση.
Απαιτείται συνεχής
εγρήγορση για να μην παρασέρνουν οι αισθήσεις το νου και την προσοχή μας προς
τα έξω και χανόμαστε στα αντικείμενα των αισθήσεων και στις σκέψεις και τα
συναισθήματα που προέρχονται από αυτά. Απαιτείται να βρούμε τρόπους να
παραμένουμε σε εγρήγορση για να κρατάμε την προσοχή υπό έλεγχο και να την στρέφουμε
συνειδητά μέσα μας ώστε να εμβαθύνουμε
στην αυτεπίγνωση και την επίγνωση του Είναι μας.
Η πνευματική άσκηση
είναι μια συνεχής προσπάθεια να αποταυτιζόμαστε
από το εγώ, να το παρατηρούμε, να το κατανοούμε και να το εξαλείφουμε με
τη δύναμη της προσευχής και του ονόματος του Θεού. Απαιτείται να είμαστε σε
πλήρη προσοχή και επίγνωση για να γινόμαστε πλήρως συνειδητοί της εγωικής τάσης
που εκδηλώνεται μέσα μας και ταυτόχρονα του κέντρου της ύπαρξης μας (εσωτερική
σιωπηλή παρουσία) και μέσα στο φως της βαθιάς επίγνωσης να διαλύουμε το εγώ με
την προσευχή, και το όνομα του Θεού.
Η πνευματική άσκηση
απαιτεί να είμαστε σε συνεχή επαγρύπνηση, αυτεπίγνωση (ή αυτοενθύμηση),
αυτοπαρατήρηση, και εφαρμογή της διάκρισης με σκοπό την αποταύτιση από τις
σκέψεις, τα συναισθήματα και το ίδιο το εγώ και την ανακάλυψη, συνειδητοποίηση,
κατανόηση και διάλυση των εγωικών τάσεων που εκδηλώνονται συνεχώς μέσα μας.
Απαιτείται επίσης η
αποδοχή της εσωτερικής και εξωτερικής μας κατάστασης διότι οποιαδήποτε
αντίδραση προέρχεται από το εγώ και μας εγκλωβίζει περισσότερο στο εγώ. Επίσης
ότι απορρίπτουμε ή προσπαθούμε με την βία να το διώξουμε το δυναμώνουμε, διότι
αυτό το κάνουμε μέσα από το επίπεδο του εγώ.
Όταν προσπαθούμε να το σταματήσουμε με τη βία ασυνείδητα του δίνουμε δύναμη και ενέργεια
και όταν το απωθούμε αυτό παραμένει ως μια ασυνείδητη κατάσταση μέσα μας η
οποία θα συνεχίσει να λειτουργεί στο μέλλον και να τρέφεται χωρίς να το
καταλαβαίνουμε. Η αποδοχή μας επιτρέπει
να μπούμε σε μια ανώτερη κατάσταση συνειδητότητας μέσα από την οποία γινόμαστε
συνειδητοί της εγωικής εκδήλωσης αλλά μας βοηθάει να έρθουμε σε επαφή και της
εσωτερικής αλήθεια. Από αυτή την εσωτερική κατάσταση μπορούμε πάντοτε να
δράσουμε πιο αποτελεσματικά από ότι σε κατάσταση ταύτισης που είμαστε έρμαια
των εγωικών παρορμήσεων και ψευδαισθήσεων.
Η αποδοχή είναι μια
εσωτερική στάση απέναντι σε αυτά που συμβαίνουν μέσα μας και έξω μας και η
οποία στην πράξη γίνεται με ένα αγκάλιασμα μέσα στην επίγνωση μας αυτού που
εκδηλώνεται μέσα μας. Έτσι αντί να αντιδρούμε με δυσαρέσκεια ή θυμό επειδή
εκδηλώθηκε μέσα μας κάποια εγωική κατάσταση (π.χ. λαιμαργία, λαγνεία, θυμός,
φόβος, ζήλια κ.λπ.), καλωσορίζουμε και αγκαλιάζουμε μέσα στην επίγνωση μας την εγωική αντίδραση (συναίσθημα, παρόρμηση,
επιθυμία...κ.λπ) χωρίς να χάνουμε την
επίγνωση της εσωτερικής σιωπηλής παρουσίας του Είναι μας (αυτό απαιτεί βέβαια εγρήγορση και τρυφερή προσοχή). Σε αυτήν την
εσωτερική κατάσταση βιώνουμε πλήρως το συναίσθημα, την παρόρμηση ή την επιθυμία
και μέσω της προσοχής και της διάκρισης, ‘προσπαθούμε’ να σταματήσουμε την
ταύτιση με αυτό, να συνειδητοποιήσουμε ότι είναι κάτι που εκδηλώνεται μέσα σε
εμάς αλά δεν είμαστε αυτό, να συνειδητοποιήσουμε ότι είναι μια ψευδαίσθηση
δημιουργημένη από τη φαντασία, την ταύτιση
και την προβολή. Όταν υπάρχει αυτή η απόσταση από το εγώ, η καθαρή αντίληψη και η κατανόηση τότε το εγώ δεν έχει πια δύναμη επάνω μας και δεν
μπορεί να εκδηλωθεί και να τραφεί όπως πριν. Όταν έχει δυναμώσει πολύ η
επίγνωση μας τότε ένα μέρος της
ενέργειας του εγώ διαλύεται αν όχι τότε μπορούμε με την δύναμη της προσευχής και
το όνομα του Θεού να διαλύσουμε το ενεργειακό πεδίο του εγώ. Από την εμπειρία
μου συνιστώ σε όλες τις περιπτώσεις να κάνουμε την προσευχή και να ζητάμε από
τον Θεό (σε όποια μορφή πιστεύουμε και αγαπάμε ή στον άμορφο Θεό) να διαλύσει
το εγώ.
Αν η εκδήλωση του εγώ
είναι πολύ δυνατή, αν εμείς δεν είμαστε σε καλή εσωτερική κατάσταση τότε όλα
αυτά που περιγράφω στην παραπάνω είναι δύσκολο να εφαρμοστούν. Παρά ταύτα
κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε σύμφωνα με τις παρούσες συνθήκες και το βράδυ
στο σπίτι μας θα πρέπει να κάνουμε μια εργασία σχετικά με αυτό. Απαιτείται να
κάνουμε κάθε βράδυ ενδοσκόπηση και ανάλυση των εγώ που δουλεύουμε στην διάρκεια
της ημέρας για να εμβαθύνουμε στην επίγνωση και την κατανόηση τους και να
εφαρμόσουμε τεχνικές που επιταχύνουν την διάλυση τους.
Για να ζούμε συνειδητά
και ελεύθεροι από τους περιορισμούς του εγώ απαιτείται να σταματάμε από στιγμή
σε στιγμή τις ταυτίσεις που δημιουργεί συνεχώς το εγώ μας, με τα συναισθήματα,
τις σκέψεις, τις αισθητηριακές αντιλήψεις (όσο μικρές και αδύναμες και αν είναι
) και να διακρίνουμε ανάμεσα στο Είναι μας, το εγώ και το σώμα και να
εμβαθύνουμε στην επίγνωση του Είναι μας. Αν δεν εκδηλώνεται κάποιο εγώ δεν
παραμένουμε αδρανείς αλλά εμβαθύνουμε στην επίγνωση του Είναι μας, να
εμβαθύνουμε δηλαδή στην επίγνωση της
εσωτερικής σιωπηλής παρουσίας.. Αν παραμένουμε
εσωτερικά αδρανείς τον κενό χώρο θα τον γεμίσει το εγώ στα σίγουρα. Έτσι
απαιτείται να εμβαθύνουμε από στιγμή σε στιγμή στην επίγνωση του Είναι μας και
να παραμένουμε αποσπασμένοι από τις ψυχολογικές αντιδράσεις και τις αισθητηριακές
αντιλήψεις.
Για να μπορούμε όμως
να το κάνουμε αυτό στην διάρκεια της ημέρας, σε συνθήκες με πολλά εξωτερικά
ερεθίσματα και επαφές με ανθρώπους είναι απαραίτητο να προετοιμαστούμε σε αυτό
σε συνθήκες πιο ευνοϊκές. Για το σκοπό αυτό απαιτείται να κάνουμε συστηματικά
πρωί και βράδυ διαλογισμό ή Βιτσάρα (αυτοέρευνα -αναζήτηση της πηγής του εγώ
και του νου). Αν δεν μπορούμε να ηρεμήσουμε το νου και να παραμείνουμε σε
κατάσταση, εγρήγορσης, προσοχής και αυτεπίγνωσης στο σπίτι μας, με το σώμα
ακίνητο και χαλαρό, τότε πως μπορούμε να το πετύχουμε αυτό ανάμεσα σε κόσμο;
Για να πετύχουμε όλα
τα παραπάνω απαραίτητη προϋπόθεση είναι να είμαστε αποφασιστικοί, υπομονετικοί,
επίμονοι, να αντέχουμε στις δυσκολίες και στον πόνο, καθώς και πολύ πρακτικοί,
εφευρετικοί και δημιουργικοί για να ξεπερνάμε όλες τις δυσκολίες και τα εμπόδια
και εξωτερικές άλλα και αυτές που το εγώ μας το ίδιο μας βάζει.
Στην πνευματική άσκηση
επειδή το εγώ φαντάζεται και παραποιεί τα πράγματα συνεχώς απαιτείται ένας νου
απλός, πρακτικός, ο κοινός νους, το μέτρο και ένας νους ανοικτός και
προσαρμοστικός στις ανάγκες και τα δεδομένα της στιγμής.
Τέλος το θάρρος και πιστή
είναι από τα βασικά συστατικά της επιτυχίας. Χωρίς θάρρος και πίστη τίποτα δεν
μπορούμε να πετύχουμε στην ζωή μας πόσο μάλλον στην πνευματικότητα. Χρειάζεται
θάρρος να αντιμετωπίσουμε όλες τις εξωτερικές δυσκολίες, θάρρος για να δούμε τι
κουβαλάμε μέσα μας και να το εξαλείψουμε με επίμονη, υπομονή και συνεχή άσκηση.
Πίστη στον εαυτό μας, πίστη ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε πάρα τις
αντιξοότητες και τις μεγάλες δυσκολίες, πίστη και εμπιστοσύνη στο Θεό ότι μας
δίνει και θα συνεχίσει να μας δίνει αυτό που χρειαζόμαστε (και εσωτερικά και
εξωτερικά) για να κάνουμε το επόμενο βήμα προς την ελευθερία, την αρμόνια, την
ειρήνη και την αγάπη.
