Ενός κακού μύρια έπονται" που σημαίνει: όταν γίνεται ένα κακό, άλλα χίλια ακολουθούνε…
Σχετικά με την ψυχολογία μας θα το λέγαμε:
"Δύο κακών μύρια έπονται".
Η επιθυμία με (κύριες την λαγνεία και την λαιμαργία) και η υπερηφάνεια (η οποία στην ουσία είναι παράγωγο της επιθυμίας) είναι οι αιτίες όλων των παθών και δυστυχιών μας.
Όποια πέτρα κι αν σηκώσεις (πίσω από κάθε πράξη, συμπεριφορά, σκέψη και συναίσθημα) θα βρεις από κάτω μια επιθυμία ή την υπερηφάνεια.
Θα μου πεις κακό είναι να θέλω την ευτυχία μου. Όχι δεν είναι κακό, αλλά δεν έχεις την ευτυχία που επιθυμείς γιατί επιθυμείς, και γιατί την ζητάς σε λάθος τόπο, δηλαδή στις αισθητηριακές εμπειρίες.
Το επιθυμείν αυτό καθεαυτό είναι η αιτία της δυστυχίας μας.
Το να επιθυμώ σημαίνει ήδη ότι δεν ευτυχισμένος με αυτά που έχω (ή δεν έχω) και στις συνθήκες που βρίσκομαι εδώ και τώρα. Σημαίνει ότι δεν είμαι πλήρης, δηλώνει έλλειψη, και υπονοεί ότι χρειάζομαι να αποκτήσω κάτι που δεν έχω για να είμαι ευτυχισμένος.
Ε αυτό είναι η μεγαλύτερη πλάνη δημιουργημένη από την άγνοια και την επιθυμία. Η πληρότητα, η ελευθερία και η ευτυχία είναι ήδη μέσα μας, παρούσες συνεχώς και πάντα, σε όλες τις συνθήκες. Ανεξάρτητα από το τι συμβαίνει έξω μας, αν έχει συννεφιά, βροχή, καταιγίδα, θύελλα, μέσα μας έχει πάντα λιακάδα. Το φως της Συνειδητότητας λάμπει αδιαλείπτως μέσα στην καρδιά μας (όχι το συναίσθημα, αλλά το κέντρο της ύπαρξης μας) και μας δίνει ζωή και μας φωτίζει ακόμη κι όταν ζούμε στα μεγαλύτερα σκοτάδια (συνείδησης), εξ αιτίας των παθών μας και της άγνοιας μας.
Από τη φύση της η Συνειδητότητα είναι ελεύθερη από κάθε περιορισμό πάντα ειρηνική και ευδαιμονούσα. Οπότε το μόνο που χρειάζεται να κάνουμε για να βιώσουμε ελευθερία, πληρότητα, ειρήνη και ευδαιμονία είναι να στρέψουμε την προσοχή μας στο εσωτερικό φως, στο φως της ψυχής μας, και να το αφήσουμε να μας πλημμυρίσει και να μας αναγεννήσει.
Οπότε από τη μια υπάρχει ο κόσμος των αισθήσεων που φαντάζει στο γεμάτο πόθο νου ως παράδεισος και από την άλλη αθέατος για τις αισθήσεις ο κόσμος της Ψυχής που σκεπάζεται από την επιθυμία κύρια, το θυμό, το φόβο και την υπερηφάνεια.
Παρότι η ευτυχία είναι παρούσα συνεχώς μέσα μας, ο νους μας όντας εξωστρεφής και εθισμένος στις αισθητηριακές απολαύσεις δεν παίρνει είδηση από τον θησαυρό που είναι ‘κρυμμένος’ μέσα μας. Το κατώτερο εγώ μας, γνωρίζοντας καλά ότι αν έστω και μια φορά γευτούμε το νέκταρ και την ‘ηδονή’ της ψυχής δεν θα το ξεχάσουμε ποτέ και θα κάνουμε τα πάντα για να το ξαναβιώσουμε, κάνει κι αυτό με τη σειρά του τα πάντα, ώστε να μην μας αφήνει σε ησυχία και να τραβάει την προσοχή μας συνέχεια προς τα έξω.
Όσο, εξ αιτίας του γεμάτου πάθος κατώτερου εγώ, γυρνάμε ως ζητιάνοι στον κόσμο των αισθήσεων να βρούμε ευτυχία στις απολαύσεις και τις επίγειες επιτυχίες τόσο πιο φτωχοί και μίζεροι θα γινόμαστε ακόμη και αν δεν το καταλαβαίνουμε. Επίσης τόσο πιο πολύ θα απομακρυνόμαστε από την ελευθερία, την ειρήνη και την μακαριότητα της ψυχής ή πνεύματος, αν και είναι το πιο κοντινό σε εμάς, δηλαδή ένα με εμάς, ακόμη ακριβέστερα είμαστε αυτό.
Πραγματικά είναι τόσο παράδοξο, ναι είμαστε η ελευθερία, η ειρήνη, η αγάπη, η μακαριότητα, και παρά ταύτα να ψάχνουμε για όλα αυτά έξω από εμάς, εκεί που δεν υπάρχουν παρά μόνο ψευδαισθησιακές απολαύσεις που είναι αιτίες δυστυχίας και πόνου.
Η επιστροφή στην Ιθάκη της ψυχής αρχίζει όταν αντιληφθούμε με κάποιο τρόπο ότι δεν υπάρχει ευτυχία στις αισθητηριακές εμπειρίες, ότι ματαιοπονούμε με το να αναζητάμε διαρκή ευτυχία και πληρότητα στις αισθητηριακές επιθυμίες και εμπειρίες. Γιατί τελικά τίποτα δεν κρατάει σε αυτό τον κόσμο ακόμη και το πιο τέλειο αν μπορούσε να υπάρξει κάτι τέτοιο (που δεν υπάρχει). Αυτή η αντίληψη μπορεί να συμβεί είτε αν διαψευστούν οι ψευδαισθησιακές προσδοκίες μας, είτε βιώνοντας πολύ πόνο και δυστυχία στη ζωή, ή λίγο (ή αρκετό) πόνο και κατανόηση μέσω στοχασμού ότι η εξωτερική ζωή είναι μάταιη και κενή ουσίας.
Μέχρι να έρθει αυτή η κατανόηση θα κυνηγάμε χίμαιρες και θα προσπαθούμε να γεμίσουμε (χωρίς ποτέ να τα καταφέρουμε) το κενό, την βαρεμάρα, την μοναξιά, το ανικανοποίητο, την έλλειψη πληρότητας που δημιουργείται από την μη επίγνωση της πνευματικής φύσης και από την ίδια την επιθυμία, φαντασιωνόμενοι ότι περνάμε καλά μέσα από ανόητες, παιδαριώδεις, εκκεντρικές, τρελλές, παθιάρικες, και ότι βάλει ο νους του ανθρώπου δραστηριότητες και εμπειρίες.
