ΥΠΕΡΒΑΙΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΗ
ΟΤΙ ΟΙ ΣΚΕΨΕΙΣ ΚΑΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ
Γιατί μας φαίνονται οι σκέψεις και ο κόσμος
πραγματικά
Οι
σκέψεις και ο κόσμος μας φαίνονται πραγματικά εξ αιτίας του ότι είναι
αναμεμειγμένα με την Συνειδητότητα που είναι η μόνη αιώνια πραγματικότητα. Εξ
αιτίας της μη διάκρισης και της ταύτισης αντιλαμβανόμαστε ότι η πραγματικότητα
της Συνειδητότητας που είναι η μόνη πραγματικότητα ανήκει στον κόσμο και στις
σκέψεις.
Ο
παράγοντας που γειώνει την Συνειδητότητα στο σώμα και τον νου και κάνει να φαίνονται
οι σκέψεις, το σώμα και ο νους, αλλά και ο εξωτερικός κόσμος πραγματικά είναι
το εγώ.
Διευκρινίζω
ότι το εγώ δεν έχει μόνο την έννοια του εγωισμού, ότι κάποιος δηλαδή είναι πολύ
‘εαυτούλης’, αλλά το εγώ είναι ο κεντρικός παράγοντας που δημιουργεί την
ψευδαίσθηση της ατομικότητας και την ταύτιση με το σώμα. Δηλαδή μας κάνει να
αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας ως το σώμα, ότι είμαι ο Γιάννης ή Η Ελένη, που
γεννήθηκα μια συγκεκριμένη ημέρα και θα πεθάνω κάποια στιγμή στο μέλλον.
Το κατώτερο εγώ που είναι ρατζασοταμασικής φύσης είναι ο παράγοντας που
δημιουργεί όλες τις ταυτίσεις με πρώτη και κύρια το σώμα και τον νου.
(Διάβασε Η ταύτιση οι απόψεις της και οι συνέπειες
της).
Ένα
παράδειγμα για να καταλάβουμε πως προσδίνουμε σε ένα αντικείμενο ένα
χαρακτηριστικό που ανήκει σε κάποιο άλλο είναι η γυάλινη σφαίρα. Όταν πίσω από
την γυάλινη σφαίρα που είναι διαφανής υπάρχει ένα γαλάζιο αντικείμενο για
παράδειγμα, τότε η σφαίρα φαίνεται πως είναι γαλάζια. Και αν δεν είμαστε
προσεκτικοί ξεγελιόμαστε και νομίζουμε ότι το γαλάζιο ανήκει πράγματι στην
σφαίρα. Ένα άλλο παράδειγμα είναι ο ουρανός και τα νερά της θάλασσας. Και το
διάστημα και τα νερά της θάλασσας είναι διαφανή, άχρωμα. Αλλά καθώς πέφτει το
φως του ήλιου επάνω τους φαίνονται και τα δύο ως γαλάζια. Αλλά ούτε ο ουρανός,
ούτε η θάλασσα είναι γαλάζια. Παρά ταύτα θεωρούμε την αυταπάτη ως
πραγματικότητα.
Παρόμοια
η Συνειδητότητα που είναι η μόνη πραγματικότητα και ταυτόχρονα είναι το
υπόβαθρο όλων, καθώς διαπερνά και διαποτίζει τα πάντα (σκέψεις,
συναισθήματα, συγκινήσεις, σώμα και τον υποτιθέμενο εξωτερικό κόσμο) τα
κάνει να φαίνονται πραγματικά. Βέβαια αυτό προϋποθέτει και την δική μας άγνοια,
την ταύτιση και την έλλειψη διάκρισης ανάμεσα στις απατηλές μορφές και την
Συνειδητότητα, που έχει ως συνέπεια στο να προβάλουμε ασυνείδητα σε αυτές
την πραγματικότητα της Συνειδητότητας και να τα βλέπουμε ως μια στέρεη
πραγματικότητα.
Οι
σκέψεις μας φαίνονται εξ ίσου πραγματικές με τον κόσμο, γιατί και ο κόσμος
είναι επίσης σκέψεις που δημιουργούνται με την βοήθεια των αισθήσεων. Δηλαδή
και ο εσωτερικός (ο ψυχολογικός μας κόσμος) και ο εξωτερικός κόσμος είναι
δημιουργήματα του νου.
Οι
αφυπνισμένοι έχοντας διαλύσει την άγνοια (το εγώ και τις ράτζας και τάμας
ποιότητες ή γκούνας) και έχοντας αποκτήσει πλήρη επίγνωση της Συνειδητότητας
είναι ελεύθεροι από την πλάνη που δημιουργεί το εγώ μαζί με τις ποιότητες
(γκούνας) ράτζας και τάμας και γνωρίζουν ότι η μόνη πραγματικότητα είναι η
Συνειδητότητα και ότι είναι η Συνειδητότητα.
Η ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΗΣ ΟΤΙ ΟΙ ΣΚΕΨΕΙΣ ΚΑΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ
Η
πνευματική άσκηση έχει ως σκοπό να διαλύσουμε την ψευδαίσθηση ότι ο κόσμος, το
σώμα, οι σκέψεις, τα συναισθήματα κ.λπ. είναι πραγματικά και ανεξάρτητα από την
Συνειδητότητα και επίσης ότι εμείς είμαστε η Συνειδητότητα και όχι το σώμα και
ο νους. Το σώμα και ο νους είναι προσωρινά όργανα έκφρασης της Συνειδητότητας
και όχι ο εαυτός μας όπως νομίζουμε όταν ζούμε στην άγνοια (δεν εννοώ άγνοια
θεωρητικής γνώσης αλλά άγνοια από έλλειψη εμπειρίας, διότι δεν μας αφυπνίζει το
να γνωρίζουμε διανοητικά ότι είμαστε η Συνειδητότητα, αλλά η γνώση από άμεση
εμπειρία).
Ύπνος,
αφύπνιση, αυτοπραγμάτωση
Το να
μπερδεύουμε και να ταυτίζουμε τον εαυτό μας με τα όργανα έκφρασης της
Συνειδητότητας (σώμα, νους) είναι ύπνος και αντίθετα το να έχουμε επίγνωση και
να ταυτίζουμε τον Εαυτό μας με την Συνειδητότητα είναι αφύπνιση.
Η
διάκριση ότι η πραγματικότητα είναι η Συνειδητότητα και ότι το σώμα, ο νους, το
εγώ, οι σκέψεις και τα αντικείμενα των αισθήσεων εμφανίζονται στην
Συνειδητότητα, από την Συνειδητότητα και ότι είμαστε η Συνειδητότητα είναι
αφύπνιση.
Όταν
διαλύσουμε τελείως τον κατώτερο νου και το εγώ και εδραιωθούμε στην
Συνειδητότητα ως Συνειδητότητα αυτό είναι φώτιση ή απελευθέρωση.
ΤΡΟΠΟΙ
ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΑΛΥΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΗ
Κατ’
αρχάς θέλω να επισημάνω ότι αυτά που προτείνονται παρακάτω
συνδυάζονται με την διάλυση του εγώ, της επιθυμίας και των προσκολλήσεων, διότι
αυτά είναι που θολώνουν την διάνοια και μας κάνουν να βλέπουμε, το σώμα τον νου
και τις σκέψεις ως πραγματικά. Ακόμη και αν έχουμε κάποιες εμπειρίες ότι ο
κόσμος είναι μια ψευδαίσθηση, ένα όνειρο, αυτό δεν είναι αρκετό για να ζούμε
συνεχώς σε μια κατάσταση απόσπασης από τον κόσμο και να βιώνουμε αβίαστα και
απρόσκοπτα τον εαυτό μας ως Συνειδητότητα, πέρα και πάνω από το σώμα, τον νου
και τον κόσμο..
Προτεινόμενες
δράσεις και ασκήσεις
1. Μελέτη άρθρων, κειμένων, βιβλίων και παρακολούθηση ομιλιών και βίντεο που
αναλύουν αυτό το θέμα και στοχασμός επάνω σε αυτά. Η συνταγή είναι ότι αυτό που διαβάσαμε ή ακούσαμε
θα πρέπει να το στοχαστούμε εκατό φορές. Δεν φτάνει να διαβάσουμε κάτι μια ή
δυο φορές για να φτάσουμε στην βαθιά κατανόηση και τελικά στην άμεση εμπειρία
αυτού που διαβάσαμε. Χρειάζεται
έρευνα, στοχασμός και διαλογισμός, αλλιώς θα παραμείνουμε στην
πληροφορία.
Χρειάζεται
να στοχαστούμε πολλές φορές σχετικά με το ότι ο κόσμος που θεωρούμε ότι είναι
μια στέρεη εξωτερική πραγματικότητα δεν είναι τίποτα άλλο παρά μόνο
σκεπτομορφές δημιουργημένες από τον νου με την βοήθεια των αισθήσεων και ότι
όλα αυτά εμφανίζονται στην επίγνωση που είναι το αμετάβλητο υπόβαθρό όλων των
μορφών. Δεν φτάνει να το γνωρίζουμε αυτό ως πληροφορία. Πρέπει να το
στοχαστούμε ξανά και ξανά και να εμβαθύνουμε και στην κατανόηση αλλά και να
αποκτήσουμε βαθιά επίγνωση αυτού του γεγονότος.
Πρέπει
μέσω του στοχασμού να συνειδητοποιήσουμε βαθιά ότι αν δεν δίνουμε προσοχή και
ενδιαφέρον για τον κόσμο, ότι αν δεν τον σκεπτόμαστε, τότε ο κόσμος δεν υπάρχει
για εμάς.
2. Να στοχαστούμε στο ότι οι σκέψεις αλλάζουν
συνεχώς, ότι εμφανίζονται και εξαφανίζονται στο ανοιγόκλεισμα ενός ματιού. Πως
μπορεί κάτι που έχει ζωή κλάσματα δευτερολέπτου, που υπάρχει και έχει αξία όσο
εγώ του δίνω προσοχή και αξία να είναι πραγματικό;
3. Είναι πολύ σημαντικό να μάθουμε να
βλέπουμε τις σκέψεις (και τις εικόνες, φαντασίες) ξέχωρα από την ενεργειακή
αίσθηση (ευχάριστη ή δυσάρεστη), την συναισθηματική και την συγκινησιακή
κατάσταση. Μέσω της διατρητικής προσοχής και επίγνωσης και της διάκρισης να
βλέπουμε το συναίσθημα απογυμνωμένο από την σκέψη (εικόνα, φαντασία) και το
αντίθετο. Αυτό θα μας βοηθήσει πολύ στο να σταματήσουμε την ταύτιση με τον νου
και τα συναισθήματα, τις συγκινήσεις και τα ενεργειακά αισθήματα (ευχάριστα ή
δυσάρεστα) και να διαλύσουμε τα κατώτερα συναισθήματα (θυμός, φόβος, ενοχές
κ.λπ.) τις επιθυμίες (λαιμαργία, λαγνεία), και τις εγωϊκές τάσεις γενικότερα.
4. Η ταύτιση και η έλλειψη διάκρισης όπως
προανέφερα μας κάνει να βλέπουμε τις σκέψεις ως πραγματικότητα παρόμοια με την
εξωτερική πραγματικότητα (ενώ και τα δύο σκέψεις και κόσμος είναι ψευδαίσθηση).
Ένας απλός, άμεσος πρακτικός τρόπος που μπορείτε να χρησιμοποιήσετε για να
σταματήσετε την ταύτιση με τις σκέψεις και να διαλύσετε την ψευδαίσθηση ότι οι
σκέψεις αλλά και ο κόσμος είναι πραγματικά, είναι να κάνετε τον παρακάτω
διαλογιστικό στοχασμό. Κάθε φορά που βγαίνουν σκέψεις, κάνετε την παρακάτω
ερώτηση: «Που
υπάρχει αυτό, άμα δεν το σκέπτομαι;» αναφερόμενοι σε αυτό που σκεπτόσασταν
εκείνη την στιγμή. Αφού κάνετε την ερώτηση παραμένετε σε βαθιά αναρώτηση με
διατρητική ήρεμη επίγνωση. Αν ο νους φεύγει από αυτό ξαναρωτήστε ήρεμα «Που
υπάρχει αυτό, άμα δεν το σκέπτομαι;» Αναρωτηθείτε πραγματικά και
αντιληφθείτε τι υπάρχει όταν δεν σκέπτεστε τίποτα. Υπάρχει ο κόσμος για εσάς αν
δεν σκέπτεστε τίποτα σχετικά με αυτόν;
Μέσα από την συνεχή επανάληψη αυτής της αναρώτησης, εμβαθύνοντας σε αυτή όλο
και περισσότερο, γεννιέται μέσα η βαθιά κατανόηση, η αντίληψη και συνεπώς η
πεποίθηση ότι ο κόσμος είναι ένα νοητικό κατασκεύασμα και ότι υπάρχει όσο εμείς
του δίνουμε προσοχή και όσο ο νους τον σκέπτεται. (διάβασε περισσότερα
για αυτό στο άρθρο Ξεπερνώντας την ψευδαισθησιακή
πραγματικότητα του νου).
Αν μέσα από αυτήν την άσκηση σταματήσει τελείως ο νους δεν υπάρχει κόσμος, παρά
μόνο κάποιες αισθητηριακές αντιλήψεις (αισθάνεστε κάποια σημεία του σώματος,
κάποιους ήχους κ.λπ.), αλλά αυτές είναι απλά κάποιες αισθητηριακές αντιλήψεις
που δημιουργούνται στον ου με την βοήθεια των αισθήσεων. Αν μαζευτεί όλη η
προσοχή στην αναρώτηση και στην εσωτερική σιωπή χάνονται ακόμη και αυτές οι
αισθητηριακές αντιλήψεις και αυτό που μένει είναι καθαρή επίγνωση χωρίς κανένα
αντικείμενο αντίληψης, αβυθομέτρητη σιωπή, ειρήνη, πληρότητα, ευδαιμονία.
5. Ένας παρόμοιος με το παραπάνω τρόπος για
να σπάσουμε την ψευδαίσθηση ότι αυτό που σκεπτόμαστε είναι πραγματικότητα,
είναι να υπενθυμίζουμε στον εαυτό μας ότι όλο αυτό που μας φαίνεται τόσο
πραγματικό είναι απλά σκέψεις και τίποτα παραπάνω, λέγοντας νοερά «αυτά είναι απλά
σκέψεις». Όταν κάνουμε διαλογισμό ή συγκέντρωση, κάθε φορά που αναδύονται
σκέψεις και μας γοητεύουν και τραβούν την προσοχή λέμε νοερά: «αυτά είναι απλά
σκέψεις». Και έτσι χάνουν την γοητεία της πραγματικότητας.
6. Είναι απαραίτητο να κάνουμε καθημερινό
διαλογισμό ώστε να αποκτήσουμε απόσταση από τις σκέψεις, τα συναισθήματα, τις
συγκινήσεις, τα ενεργειακά αισθήματα (ευχάριστα ή δυσάρεστα), τις επιθυμίες,
και να βιώνουμε όλο και περισσότερο την εσωτερική σιωπή. Αυτό θα μας κάνει
ικανούς να παραμένουμε όλο και περισσότερο σε σταθερή επίγνωση της εσωτερικής
σιωπηλής παρουσίας, να συνειδητοποιήσουμε κάποια στιγμή ότι είμαστε η εσωτερική σιωπηλή παρουσία και
όχι το σώμα και οι ιδέες που έχουμε για τον εαυτό μας και τελικά να εδραιωθούμε
σε αυτή.
7. Σε όλη την διάρκεια της ημέρας, από σε
στιγμή σε στιγμή, σταμάτημα της ταύτισης με τον νου (σκέψεις, συναισθήματα,
φαντασίες, εικόνες), το εγώ, το σώμα και τα αντικείμενα των αισθήσεων και
εμβάθυνση στην αυτεπίγνωση (επίγνωση της εσωτερικής σιωπηλής παρουσίας).
Θυμίζουμε στον εαυτό μας ότι όλα αυτά που σκεπτόμαστε είναι απλά σκέψεις και
όχι η πραγματικότητα.
8. Όσο περισσότερες εντυπώσεις επιτρέπουμε να
μπουν στον νου μας, τόσο πιο εύκολα ταυτιζόμαστε και δίνουμε στον νου τροφή για
να ασχολείται με κάτι έξω από εμάς και τόσο πιο πολύ ο κόσμος φαίνεται
πραγματικός. Συνεπώς είναι πολύ σημαντική η αποφυγή αισθητηριακών εντυπώσεων
από εφημερίδες, τηλεόραση ίντερνετ, περιοδικά κ.λπ. οι πολλές παρέες και γενικά
η εξωστρέφεια του και επίσης η εξάσκηση πρατυαχάρας εφόσον είναι αδύνατον στον
κόσμο που ζούμε και ειδικά στις πόλεις να αποφύγουμε τις πολλές εντυπώσεις. Πρατυαχάρα
είναι η ικανότητα να αποτραβάμε τον νου από τις αισθήσεις έτσι ώστε τα
εξωτερικά αισθητηριακά ερεθίσματα να μην προκαλούν αλλαγή στην νοητική
και συναισθηματική μας κατάσταση ώστε να μην καταγράφονται ως δυναμικές
εντυπώσεις στο υποσυνείδητο και να προγραμματίζουν τον νου σύμφωνα με το
περιεχόμενο τους. Για παράδειγμα αν δούμε μια γυναίκα/άνδρα και ταυτιστούμε ή
κοιτάμε ασυνείδητα τότε αναδύεται μέσα μας κάποιο συναίσθημα (αρέσκεια,
απαρέσκεια κ.λπ.), ή η επιθυμία. Στην περίπτωση αυτή, η εικόνα συνδυάζεται
με την συγκινησιακή αντίδραση ή την επιθυμία και καταγράφεται στο υποσυνείδητο
ως μια δυναμική εντύπωση που θα ξαναεμφανιστεί στον νου μας σε παρόμοιες
κατατάσσεις. Αν όμως είμαστε ικανοί στην πρατυαχάρα, παρότι θα δούμε την
γυναίκα/άνδρα, δεν θα προκαλέσει αυτή η αισθητηριακή πρόσληψη κάποια ψυχολογική
αντίδραση και δεν θα καταγραφεί αυτή η εμπειρία ως μια δυναμική εντύπωση στο
υποσυνείδητο.
Να
θυμίσω εδώ ότι η εργασία της διάλυσης του εγώ και του εξαγνισμού του νου,
σχετίζεται άμεσα με το να γίνουμε ικανοί στο να μην επιτρέπουμε να
δημιουργηθούν στον νου νέες δυναμικές εντυπώσεις (σαμσκάρας και βασάνας
λέγονται στην ορολογία της γιόγκα) και να εξαλείψουμε αυτές που είναι ήδη
καταγεγραμμένες στο υποσυνείδητο από τις εμπειρίες του αρελθόντος.
9. Καθημερινή ενδοσκόπηση, αυτοανάλυση και
εφαρμογή τεχνικών και μεθόδων για την διάλυση των επιθυμιών, των προσκολλήσεων
και την εγωϊκών τάσεων γενικότερα.
ΣΧΕΤΙΚΑ
ΑΡΘΡΑ
