Η ΔΙΑΚΡΙΣΗ ΚΑΙ Η ΑΠΑΘΕΙΑ
Τα δύο φτερά της απελευθέρωσης
Υπάρχουν αρκετές αρετές και ικανότητες που είναι σημαντικές για την πνευματική άσκηση και την επίτευξη της απελευθέρωσης (φώτισης, αυτοπραγμάτωσης). Από τις αρετές σημαντικότερες είναι το θάρρος, η ειλικρίνεια, η φιλαλήθεια και η πίστη, και από τις ικανότητες, αυτές που υπερέχουν είναι η διάκριση και η απάθεια (αδιαφορία για τις αισθητηριακές εμπειρίες και απολαύσεις).
Από τις δύο η διάκριση υπερέχει, διότι χάρις στην διάκριση μπορούμε να πετύχουμε την απάθεια (αταραξία που προέρχεται από την αδιαφορία για τα αντικείμενα των αισθήσεων και τις απολαύσεις, μη-προσκόλληση στα εγκόσμια) και να διακρίνουμε ανάμεσα στο απατηλό και το αληθινό, να διακρίνουμε την αληθινή μας φύση από την ψευδαισθησιακή (το εγώ).
Η διάκριση είναι αυτή που μας βοηθάει να αντιληφθούμε τα παιχνίδια του εγωϊκού νου, να ανακαλύψουμε τις εγωϊκές τάσεις και να τις διαλύσουμε. Η διάκριση μας βοηθάει να συνειδητοποιήσουμε το μάταιο των αισθητηριακών απολαύσεων, τον πόνο που βρίσκεται σε αυτές και τελικά να κάνει τον νου να εγκαταλείψει την εξωστρέφεια και την αναζήτηση αισθητηριακών εμπειριών. Τέλος μέσω της διάκρισης αντιλαμβανόμαστε ότι δεν είμαστε το σώμα, ο νους και το εγώ αλλά το φως της Συνειδητότητας που είναι το σταθερό υπόβαθρο αυτών όπως και κάθε άλλης εμπειρίας.
Ο θερμός και ειλικρινής αναζητητής της αλήθειας, θα πρέπει να αναπτύξει και τις δύο αυτές ικανότητες στον ύψιστο βαθμό. Τότε μόνο μπορεί να ελευθερώσει τον νου του από τις εγωϊκές τάσεις και να αποσπάσει σταθερά τον νου του από τις αισθήσεις και να τον προσηλώσει σταθερά μέσα του, στην καρδιά όπου κατοικεί η ειρήνη, η αγάπη και η ευδαιμονία του Θεού.
Για όσο ο νους είναι εξωστρεφής και αναζητεί την απόλαυση, την ικανοποίηση και την χαρά στις αισθητηριακές απολαύσεις, θα είναι ανήσυχος, χονδροειδής, ασταθής, αεικίνητος, διασπασμένος, θολός και θα είναι πολύ δύσκολο και να τον γαληνέψουμε, και να τον διατηρήσουμε σταθερά προσηλωμένο στο κέντρο της ύπαρξης μας όπου λάμπει το αγνό φως της Συνειδητότητας. Και χωρίς την σταθερή προσήλωση του νου στην καρδιά της ύπαρξης μας, δεν είναι δυνατόν ούτε τον νου να υπερβούμε, ούτε να πετύχουμε το βαθύ διαλογισμό και το ανώτερο σαμάντι, όπου συνειδητοποιείται πλήρως και καθαρώς η θεϊκή μας φύση και διαλύεται πλήρως και οριστικά το εγώ σε όλες του τις απόψεις.
Επιπλέον εξ αιτίας της εξωστρέφειας και της επιθυμίας, αναπτύσσονται στον νου, η προσκολλήσεις, οι εθισμοί και τα διάφορα ελαττώματα (εγωϊκές τάσεις) που μας οδηγούν σε λανθασμένες δράσεις, λανθασμένες εσωτερικές καταστάσεις και συμπεριφορές με τελικό αποτέλεσμα τις αρρώστιες, την μιζέρια και την δυστυχία.
Με λίγα λόγια, χωρίς απάθεια δεν υπάρχει ησυχία, διαύγεια και σταθερότητα στον νου, χωρίς ηρεμία, καθαρότητα και σταθερότητα δεν υπάρχει συγκέντρωση και διαλογισμός, και χωρίς βαθύ διαλογισμό δεν υπάρχει σαμάντι, και χωρίς σαμάντι δεν υπάρχει απελευθέρωση. Διότι μόνο στο ανώτερο σταθερό σαμάντι υπάρχει σταθερή και καθαρή (χωρίς προσμίξεις) επίγνωση της αλήθειας και διαλύεται το εγώ οριστικά και αμετάκλητα.
Η διάλυση του εγώ στην ολότητα του και η εδραίωση μας στην αληθινή μας φύση (σταθερή, αβίαστη, αδιάλειπτη επίγνωση της αληθινής μας φύσης) που συνεπάγεται καμία ταύτιση, καμία προσκόλληση και καμία επιθυμία με οτιδήποτε μέσα και έξω από εμάς, είναι η κατάσταση της απελευθέρωσης.
Αποσπάσματα σχετικά με τον απελευθερωμένο
από το βιβλίο Το
κόσμημα της διάκρισης" - (Vivekachudamani) του Αντισάνκαρατσαρια - AdiSankaracharya
419. Το αποτέλεσμα της απάθειας είναι η
Γνώση, το αποτέλεσμα της Γνώσης είναι η απόσυρση από αισθητηριακές απολαύσεις,
η οποία οδηγεί στην εμπειρία της Ευδαιμονίας του Εαυτού (Άτμαν, Μπράμαν,
Συνειδητότητα), και στην συνέχεια της Ειρήνης.
424. Όταν τα αντικείμενα των αισθήσεων δεν
διεγείρουν πλέον την επιθυμία, τότε είναι το αποκορύφωμα της απάθειας (απόσπασης,
μη-προσκόλλησης). Η κορύφωση της τελειότητας της Γνώσης είναι η απουσία
οποιασδήποτε της εγωιστικής παρόρμησης και του εγώ. Και η κορύφωση της
απορρόφησης στον Εαυτό (Άτμαν, Συνειδητότητα) επιτυγχάνεται όταν οι λειτουργίες
του νου που έχουν σιγάσει (εξ αιτίας της συγχώνευσης του νου στον Εαυτό), δεν
εμφανίζονται ξανά.
429. Αυτός που, αν και έχει τον νου του συγχωνευμένο (τέλεια απορροφημένο) στο
Μπράμαν, είναι παρά ταύτα επάγρυπνος, αλλά ταυτόχρονα ελεύθερος από τα
χαρακτηριστικά της κατάστασης της εγρήγορσης, και είναι απαλλαγμένος από
επιθυμίες, θεωρείται ως απελευθερωμένος εν ζωή.
431. Η απουσία του "εγώ" και το
"δικό μου", ενώ ζει σε αυτό το σώμα που τον ακολουθεί σαν σκιά, είναι
χαρακτηριστικό ενός απελευθερωμένου εν ζωή.
432. Το να μην αναπολεί τις απολαύσεις του παρελθόντος, να μην σκέφτεται το
μέλλον και να κοιτά με αδιαφορία το παρόν, είναι χαρακτηριστικά ενός
απελευθερωμένου εν ζωή.
Διαβάστε επίσης:
Διαβάστε επίσης:
