ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΑΓΑΠΑΣ ΧΩΡΙΣ ΟΡΟΥΣ ~ Άτμαν Νιτυανάντα

Black friday shopping

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΑΓΑΠΑΣ ΧΩΡΙΣ ΟΡΟΥΣ

Μόνο αυτός που είναι ελεύθερος από επιθυμίες είναι ελεύθερος από ψευδαισθήσεις.

Μόνο αυτός που είναι ελεύθερος από επιθυμίες είναι ελεύθερος απο θυμό, φόβο και υπερηφάνεια.

Μόνο αυτός που είναι ελεύθερος από επιθυμίες είναι ελεύθερος από δυστυχία και μιζέρια.

Μόνο αυτός που είναι ελεύθερος από επιθυμίες δεν κρίνει κανέναν, και αγαπά τους πάντες.

Μόνο αυτός που είναι ελεύθερος από επιθυμίες ζει ελεύθερος και ευτυχισμένος  (μακάριος), μέσα στον εαυτό του με τον ίδιο του τον Εαυτό, το αθάνατο πάντα ευδαίμων θεϊκό του Είναι.

H συνειδητότητα προέρχεται από την ύλη; Είναι αποτέλεσμα του εγκεφάλου; ~ Άτμαν Νιτυανάντα

 H Συνειδητότητα προέρχεται από την ύλη; Είναι αποτέλεσμα του εγκεφάλου;

Εισαγωγή

Την εποχή του άκρατου υλισμού, πολλοί επιστήμονες ισχυρίζονται ότι Θεός ή Πνεύμα δεν υπάρχει και ότι η Συνειδητότητα που έχει ο άνθρωπος είναι ένα φαινόμενο που δημιουργείται από την ύλη και τον εγκέφαλο.

Ο κ. Γιώργος Παξινός ισχυρίζεται:  «Δεν υπάρχει ψυχή, όλα πηγάζουν από τον εγκέφαλο» (η πηγή της συνέντευξης στο τέλος). Είναι σαν να λέει περίπου, ότι όλα αυτά που έχουν πει όλοι οι σοφοί περί ψυχής και πνεύματος ανά τους αιώνες είναι φαντασιώσεις τους.

Και συνεχίζει στην συνέντευξη του: "Εγώ ως μεγαλύτερο πρόβλημα θεωρώ ότι η ανθρωπότητα πρέπει να έχει το «γνώθι σ αυτόν», να καταλάβει ο άνθρωπος ποιος είναι. Δεν ξέρουμε ποιοι είμαστε και γιατί είμαστε εδώ πέρα".  

Πράγματι δεν έχουν οι περισσότεροι άνθρωποι το  γνώθι σ αυτόν, αλλά ο κ. Παξινός αναφέρεται στο γνώθι σ αυτόν από τη σκοπιά της νευροεπιστήμης· λέει δηλαδή ότι η νευροεπιστήμη θα μας εξηγήσει τι είναι ο άνθρωπος και ποιός ο σκοπός της ζωής του. Λες και δεν είναι γνωστό τοις πάσι, ότι οι σοφοί, όλων των εποχών μας έχουν πει ποικιλοτρόπως ότι πρέπει να ερευνήοσουμε τον εαυτό μας, ότι δεν είμαστε αυτό που νομίζουμε, και ότι σκοπός μας είναι να συνειδητοποιήσουμε την Θεϊκή μας φύση και την ενότητα με τον Θεό, με όλους και με όλα. Περιμέναμε την νευροεπιστήμη και μερικούς σύγχρονους επιστήμονες να μας πουν τι είναι το γνώθι σ αυτόν και  ποιός ο σκοπός του ανθρώπου.

Και καθώς ως φαίνεται ο κ. Παξινός έφτασε στο γνώθι σ αυτόν μέσα από την μελέτη των νευρώνων και του εγκεφάλου, θεωρεί πιθανότατα ως αυτογνωσία την μελέτη των κυττάρων του εγκεφάλου, των νευρώνων, των νευροδιαβιβαστών και των ορμονών.

Αλλά τότε, όλα αυτά που μας έχουν πει ο Πλάτων, ο Σωκράτης, ο Πυθαγόρας, ο Χριστός και ο Βούδας και όλοι οι μεγάλοι πνευματικοί δάσκαλοι δεν είναι πολύτιμες γνώσεις αυτογνωσίας βασισμένες στην δική τους μελέτη και άσκηση; Δεν είναι γνώσεις που μας βοηθούν να ασκηθούμε στην αυτογνωσία μέσα από ένα πρακτικό πειραματικό τρόπο, όπου το πείραμα, ο πειραματιζόμενος και ο σκοπός του πειράματος συντελούνται μέσα στον ίδιο μας τον εαυτό; Ή μήπως οι διδασκαλίες τους και οι διάφορες μέθοδοι και πρακτικές όπως η αυτοπαρατήρηση, η αυτοέρευνα, η διάκριση, ο διαλογισμός, η προσευχή, κ.λπ. είναι θεωρίες για να περνάμε την ώρα μας; Από την προσωπική εμπειρία εκτιμώ ακριβώς το αντίθετο. Οι γνώσεις αυτές είναι σαν τα πολύτιμα μαργαριτάρια που βρίσκει κανείς στα βάθη της θάλασσας και δυστυχώς λίγοι είναι αυτοί που προς το παρόν τις αξιοποιούν. Πολλοί μάλιστα τις χλευάζουν, και για αυτό είχε πει ο Ιησούς Χριστός στους μαθητές του : “Μη δίνετε τα άγια στα σκυλιά και μη ρίχνετε τα μαργαριτάρια στους χοίρους, γιατί μπορεί να τα καταπατήσουν και μετά θα στραφούν εναντίον σας και θα σας κομματιάσουν”.

 

Η αυτογνωσία είναι η επιστήμη των επιστημών. Η αυτογνωσία (που ήταν στο παρελθόν αλλά και σήμερα σε πολλές περιπτώσεις στενά συνδεδεμένη με την φιλοσοφία και την πνευματικότητα) και τα αποτελέσματα της, στηρίζονται σε έρευνα χιλιάδων χρόνων, από χιλιάδες ασκούμενους και εκατοντάδες σοφούς ή φωτισμένους. Και όλοι έχουν καταλήξει (τουλάχιστον οι φωτισμένοι) στα ίδια αποτελέσματα ανεξαρτήτως χώρου, χρόνου και μεθόδου έρευνας και άσκησης Όλοι αυτοί μας έχουν μιλήσει ότι υπάρχει μια αρχή (Θεός, Πνεύμα, Συνειδητότητα, Μπράμαν, Ρα, Απόλλων,  κλπ. ονόμασε το όπως θέλεις), η οποία είναι πέρα από το νου και την ύλη και η οποία κυριαρχεί επάνω σε αυτά. Μας είπαν επίσης ότι αυτή η αρχή (ο Θεός ή Συνειδητότητα) διαπερνάει τα πάντα και ενοικεί μέσα σε όλα όντα, και ότι αυτή η παγκόσμια Συνειδητότητα και η ανθρώπινη Συνειδητότητα είναι ένα και το αυτό. Ο χριστός το είπε με το ''εγώ και ο Πατέρας μου είμαστε Ένα'', Στις Ουπανισάδες λέγεται με τις μεγάλες ρήσεις όπως το ´´Ayam Atma Brahma´´ (Ο Εαυτός μου (Ατμαν) είναι το Μπράμαν δηλ. ο Θεός). 

Διαβάζοντας την συνέντευξη του  διαπίστωσα επίσης, ότι ο κ. Παξινός μπερδεύει τις λειτουργίες του νου και των συναισθημάτων με την Συνειδητότητα. Και αυτό το μπέρδεμα δεν είναι μόνο δικό του αλλά της πλειοψηφίας της ανθρωπότητας και των επιστημόνων. Από αυτή την λανθασμένη αντίληψη σχετικά με το τι είναι ο νους, τα συναισθήματα, οι σκέψεις, οι επιθυμίες, το εγώ, οι παρορμήσεις, τι είναι η Συνειδητότητα και ποιά η σχέση τους μεταξύ τους, προέρχονται όλα τα προβλήματα και  οι δυστυχίες του ανθρώπου σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο. 

Υπάρχουν βέβαια και επιστήμονες (δεν γνωρίζω αν είναι η πλειοψηφία) που συμφωνούν με τους πνευματικούς δασκάλους και αποδέχονται την Συνειδητότητα ως μη υλική πραγματικότητα και ως την αρχή όλων όσων υπήρξαν, υπάρχουν και θα υπάρξουν. Αντιλαμβάνονται τη Συνειδητότητα σαν την ενοποιό δύναμη πίσω από όλα τα φαινόμενα και την κοινή συνισταμένη σε όλους τους ανθρώπους. Στο επίπεδο της συνειδητότητας είμαστε όλοι Ένα ή ακριβέστερα όλοι είμαστε η μια και αυτή Συνειδητότητα. Στο επίπεδο των μορφών ο καθένας έχει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του αλλά και σε αυτό το επίπεδο δεν είμαστε αποκομμένοι αλλά ζούμε ενωμένοι και ο ένας αλληλεπιδρά με τον άλλο και όλο το σύμπαν. Μοιραζόμαστε τα πάντα, αλλά δυστυχώς ο εγωισμός και η άγνοια έχει δημιουργήσει τείχη δυστυχίας ανάμεσα στους ανθρώπους, τις κοινωνίες και τα κράτη.

ΚΥΡΙΟ ΜΕΡΟΣ

Σας παραθέτω την άποψη μου για το αν συνειδητότητα προέρχεται από την ύλη, βασισμένη στην πάνω από εικοσιπέντε χρόνων αυτοέρευνα, μελέτη και στοχασμό των σημαντικότερων φιλοσοφιών, πνευματικών διδασκαλιών και δασκάλων στο κόσμο. Προσωπικά θεωρώ την αυτογνωσία την επιστήμη των επιστημών, διότι χωρίς αυτή, κανένα φαινόμενο δεν μπορεί να ειδωθεί έτσι όπως ακριβώς είναι.

Δεν χρειάζεται μεγάλη ή πολύπλοκη εξωτερικη έρευνα (όπως για παράδειγμα αυτή που μελετά τις εμπειρίες κοντά στο θάνατο, που απαιτεί πολύχρονη διαδικασία με συλλογή στοιχείων και αξιολόγηση τους)  για να αποδειχτεί ότι η Συνειδητότητα δεν είναι προϊόν της ύλης και του εγκεφάλου.  

Η γνώση (του εαυτού μας)  που προέρχεται από την άμεση παρατήρηση του εαυτού μας είναι πολύ πιο αξιόπιστη και ακριβής από αυτή που προέρχεται από την μελέτη των φαινομένων που προσλαμβάνονται από τις αισθήσεις, αλλά παρά ταύτα η πλειοψηφία των ανθρώπων επειδή είναι ταυτισμένη με το σώμα και τις αισθήσεις θεωρούν πιο πραγματικό αυτό που μπορούν να δουν, να ακούσουν και να πιάσουν. Αυτός ήταν και ο λόγος που πολλοί σοφοί δεν κατανοήθηκαν, κυνηγήθηκαν και σκοτώθηκαν με σημαντικότερο όλων των Ιησού Χριστό.

 Η αυτοέρευνα, μέσω της άμεσης παρατήρησης, της διερευνητικής προσοχής, της διάκρισης, του στοχασμού και της γνώσης (βασισμένης στην γνώση των φωτισμένων), είναι ο ασφαλέστερος και ο ακριβέστερος τρόπος να εξακριβώσει κάποιος από άμεση εμπειρία ότι η Συνειδητότητα δεν είναι παράγωγο της ύλης και του εγκεφάλου. Αυτό που απαιτείται είναι ένας νους, διαυγής, με ικανότητα διάκρισης και συγκέντρωσης και απαλλαγμένος από προκαταλήψεις.

Μέσα από την άμεση παρατήρηση του εαυτού μας σε όλα τα επίπεδα μπορούμε να διαπιστώσουμε τελικά, ότι υπάρχει κάτι μέσα μας, η συνειδητή σιωπηλή παρουσία ή Συνειδητότητα, η οποία δεν μεταβάλλεται ούτε για μια στιγμή. Αυτή η συνειδητή σιωπηλή παρουσία παραμένει σταθερή και αμετάβλητη σε όλες τις συνθήκες, και παρ' όλες τις μεταβολές που συμβαίνουν στο σώμα, τις ορμόνες, την ενέργεια, τον εγκέφαλο, το συναίσθημα, το νου, την σκέψη.
Όλα τα προαναφερόμενα από το σώμα ως τον νου αλλάζουν συνεχώς κατάσταση στην διάρκεια της ημέρας αλλά η συνειδητή σιωπηλή παρουσία παραμένει αμετάβλητη και σταθερή. Είναι θέμα καθαρής παρατήρησης και διάκρισης να διαπιστώσει κάποιος παρατηρώντας τον εαυτό του σε όλες τις συνθήκες, ότι αυτή η συνειδητή σιωπηλή παρουσία είναι το συνεχές φόντο (υπόβαθρο) κάθε εμπειρίας. Οι σκέψεις και τα συναισθήματα συνεχώς αλλάζουν, το ίδιο και η ενέργεια και το σώμα. Άλλοτε είμαστε κουρασμένοι, άλλοτε ξεκούραστοι, άλλοτε χαρούμενοι άλλοτε λυπημένοι, άλλοτε σκεπτόμαστε  και άλλοτε (αν και σπάνια) ο νους μας είναι ήσυχος. Άλλοτε είμαστε συγκεντρωμένοι σε κάτι και άλλοτε ο νους μας τρέχει από θέμα σε θέμα. Αν είμαστε προσεκτικοί προς τα μέσα και δεν είμαστε τελείως ταυτισμένοι με τα περιεχόμενα του νου, τα συναισθήματα, το σώμα ή τα εξωτερικά αντικείμενα θα παρατηρήσουμε ότι υπάρχει πάντα κάτι σταθερό μέσα μας. Υπάρχει κάτι που δεν αλλάζει παρ' ότι αλλάζουν συνεχώς οι αισθητηριακές αντιλήψεις καθώς και η νοητική, συναισθηματική και σωματική μας κατάσταση. Αυτό το κάτι είναι η συνειδητή σιωπηλή παρουσία ή Συνειδητότητα.

Έτσι παρ' ότι η σωματική κατάσταση αλλάζει, παρ ότι οι ορμόνες αλλάζουν, παρ ότι η ενεργειακή κατάσταση αλλάζει, παρ ότι η συναισθηματική κατάσταση αλλάζει, παρ ότι η νοητική κατάσταση αλλάζει, αυτή η συνειδητή σιωπηλή παρουσία μέσα μας παραμένει σταθερά αμετάβλητη. 

Επίσης παρ' ότι το σώμα μεγαλώνει με τα χρόνια, αρρωσταίνει, ή μπορεί να υπάρχουν ορμονικές διαταραχές και αρρώστιες η συνειδητή σιωπηλή παρουσία δεν επηρεάζεται διόλου από αυτές. Αν ρωτήσεις κάποιο μεγάλο σε ηλικία πως αισθάνεται τον εαυτό του με τόσα χρόνια στην πλάτη, θα σου πει ότι νοιώθει νέος παρά τα χρόνια του, και ότι απλά το σώμα του δεν 'ακούει' πια. Νοιώθει ότι κάτι μέσα του (αν και δεν μπορεί να διακρίνει με καθαρότητα τι ακριβώς είναι αυτό) παραμένει όπως ήταν πάντα, νέο και φρέσκο, παρά τις αλλαγές του σώματος και τα χρόνια που πέρασαν. Αυτό επίσης είναι μια ξεκάθαρη απόδειξη, ότι υπάρχει κάτι μέσα μας που δεν αλλάζει παρ' ότι το σώμα, γηράσκει, φθείρεται και οι νοητικές λειτουργίες εξασθενούν (μνήμη, διαύγεια κ.λπ.). Αυτό το κάτι είναι η Συνειδητότητα.

Άρα μέσα από την αυτέρευνα δύο πράγματα μπορούν διαπιστωθούν. Πρώτον ότι υπάρχει μέσα μας κάτι που παραμένει σταθερό και αμετάβλητο (η συνειδητή σιωπηλή παρουσία ή Συνειδητότητα) και δεύτερον ότι αυτό δεν επηρεάζεται από αυτό που συμβαίνει στο σώμα, την ενέργεια, το συναίσθημα και το νου. Το τρίτο που μπορεί να συνειδητοποιήσει κάποιος μέσα από την αυτοέρευνα, όταν έχει εξαγνιστεί ο νους του αρκετά, είναι ότι είναι αυτή η συνειδητή σιωπηλή παρουσία ή Συνειδητότητα και΄όχι το σώμα όπως νόμιζε μέχρι εκείνη τη στιγμή. Και αυτό είναι το σημαντικότερο ή μάλλον το κεντρικό ζητούμενο της αυτογνωσίας. Αλλά δεν είναι το θέμα που εξετάζουμε τώρα.

 Με βάση τα παραπάνω τα ερωτήματα που τίθενται είναι: 

Αν η συνειδητή σιωπηλή παρουσία ήταν παράγωγο της ύλης και του εγκέφαλου δεν θα έπρεπε να μεταβάλλεται σε κάθε μεταβολή που συμβαίνει στο σωματικό, ορμονικό, ενεργειακό συναισθηματικό, εγκεφαλικό και νοητικό επίπεδο;

Μπορεί να παραμένει σταθερό κάτι το οποίο προέρχεται από κάτι που είναι συνεχώς μεταβαλλόμενο? 

  

Απάντηση

Η απάντηση είναι ότι δεν μπορεί και δεν γίνεται να παραμένει σταθερό και αμετάβλητο αυτό που προέρχεται από κάτι που μεταβάλλεται συνεχώς. 

Συνεπώς αφού η συνειδητή σιωπηλή παρουσία (η Συνειδητότητα) δεν μεταβάλλεται δεν μπορεί να είναι παράγωγο της συνεχώς μεταβαλλόμενης υλικής πραγματικότητας από το επίπεδο του σώματος έως και το επίπεδο του νου (ο οποίος είναι κι αυτός υλική πραγματικότητα λεπτομερέστερης μορφής.). 

Συμπέρασμα

Η Συνειδητότητα δεν είναι προϊόν του εγκεφάλου και της ύλης γενικότερα, δια τον απλούστατο λόγο ότι η Συνειδητότητα δεν επηρεάζεται και δεν μεταβάλλεται -από ότι συμβαίνει στο σώμα, στις ορμόνες, στον εγκέφαλο, στο ενεργειακό πεδίο, στα συναισθήματα και στο νου, και τα οποία μεταβάλλονται συνεχώς- δεν μεγαλώνει, ούτε μικραίνει, ούτε καλυτερεύει, ούτε χειροτερεύει, .

Η φύση της Συνειδητότητας

Η Συνειδητότητα (αυτό που λένε Θεός οι θρησκείες) είναι αυθύπαρκτη, αυτόφωτη, άχρονη, άμορφη, αμετάβλητη, ακίνητη, χωρίς μέρη και χαρακτηριστικά. Είναι έξω από το χρόνο, τον χώρο και την αιτιότητα ενώ η υλοενέργεια βρίσκεται υπόκειται στο χώρο, το χρόνο και την αιτιότητα, έχει μέρη, χαρακτηριστικά και μεταβάλλεται συνεχώς.  Οπότε όλα αυτά που ισχύουν για την ύλη και το νου (ο οποίος είναι κι αυτός υλική πραγματικότητα λεπτομερέστερης μορφής), δεν έχουν καμία αναφορά ή αλληλεπίδραση με την Συνειδητότητα.

Περισσότερα σχετικά με τη φύση της Συνειδητότητας (Ατμαν) και τη διάακριση ανάμεσα στη Συνειδητότητα και τα σώματα μπορείς να διαβάσεις στους συνδέσμους που δίνονται  στο παράρτημα στο τέλος του άρθρου.(Είναι στα αγγλικά)

Τώρα τίθεται το αντίστροφο ερώτημα.

Ο νους και η υλική πραγματικότητα παράγονται από την Συνειδητότητα;

Αυτό το ερώτημα είναι δυσκολότερο να απαντηθεί και χρειάζεται πολύ μεγαλύτερη έρευνα και στοχασμό. Υπάρχουν αρκετές πηγές από μεγάλους δασκάλους και πνευματικές διδασκαλίες και παραδόσεις, οι οποίες μας δίνουν γνώσεις σχετικά με τη φύση της συνειδητότητας, του νου και της ύλης και της σχέσης τους μεταξύ τους. Αν κάποιος τα μελετήσει σε βάθος, στοχαστεί και διαλογιστεί επάνω σε αυτά μπορεί μέσα από την έμπνευση και την διαίσθηση να γνωρίσει και να κατανοήσει αν η ύλη παράγεται από τη Συνειδητότητα και με ποιό τρόπο.

Έχω μελετήσει και στοχαστεί αρκετά επάνω σε αυτό και έχω καταλήξει σε κάποιο συμπέρασμα για το οποίο όμως αφήνω κάποιο περιθώριο ότι μπορεί να μην είναι σωστό. Μου λείπουν κάποια κομμάτια από το πάζλ αλλά παρά ταύτα θεωρώ ότι η αντίληψη μου, (η οποία συμπίπτει με αυτά που έχουν κάποιοι πνευματικοί δάσκαλοι των οποίων εκτιμώ την σοφία), είναι κοντά στην αλήθεια. Η στάση μου όμως είναι να κρατάω επιφυλάξεις για την αλήθεια της κατανόησης μου όταν δεν έχω όλα τα δεδομένα που θεωρώ απαραίτητα για να την αποδεχτώ ως αληθινή.

Η αντίληψη μου σχετικά με αυτό το θέμα είναι η εξής:

Πρώτον ότι η ύλη και η ενέργεια είναι ένα και το αυτό, υπάρχει δηλαδή υλοενέργεια και όχι ύλη και ενέργεια σαν δύο ξεχωριστά πράγματα· και δεύτερον ότι η υλοενέργεια δεν παράγεται από την Συνειδητότητα αλλά ενυπάρχει στη Συνειδητότητα* και λειτουργεί και γίνεται αντιληπτή χάριν της συνειδητότητας. Χωρίς την Συνειδητότητα η υλοενέργεια δεν θα ήταν αντιληπτή, διότι η Συνειδητότητα είναι το φως της επίγνωσης που κάνει όλες τι μορφές αντιληπτές. Η Συνειδητότητα αν και άμορφη ή ίδια με το φως της κάνει όλα τα αντικείμενα και τις μορφές αντιληπτές. Συνεπώς χωρίς την Συνειδητότητα η υλοενέργεια θα ήταν ανύπαρκτη· η υλοενέργεια υπάρχει επειδή υπάρχει η Συνειδητότητα. 

Η υλοενέργεια δεν παράγεται όμως από τη Συνειδητότητα όπως για παράδειγμα το γιαούρτι από το γάλα. Το γάλα που είναι το αίτιο μεταβάλλεται και γίνεται γιαούρτι (το αποτέλεσμα). Αλλά αν η Συνειδητότητα μεταβαλλόταν για να γίνει υλοενέργεια τότε αυτό θα σήμαινε ότι και αυτή είναι μεταβαλλόμενη και ότι ανήκει στον κόσμο της αιτιότητας του χώρου και του χρόνου και κάτι τέτοιο είναι ασυμβίβαστο με την φύση της που είναι αμετάβλητη, άχρονη και άμορφη. Το ότι η Συνειδητότητα είναι αμετάβλητη, άχρονη και άμορφη είναι η γνώση που πρέρχεται από την άμεση εμπειρία μέσω του διαλογισμού και της εσωτερικής ενόρασης.

Τότε ποιά είναι η σχέση της Συνειδητότητας με την υλοενέργεια;

Η υλοενέργεια ενυπάρχει στην Συνειδητότητα όπως ο αντικατοπτρισμός στην έρημο (δες παρακάτω στο σχόλιο). Είναι πιο ακριβές να πούμε ότι η υλοενέργεια εμφανίζεται μέσα στη Συνειδητότητα παρά ότι υπάρχει. Η υλοενέργεια είναι ένα φαινόμενο και όχι ύπαρξη και μάλιστα αυθύπαρκτη. Η υλοενέργεια σε οποιαδήποτε μορφή γίνεται αντιληπτή μόνο όταν το φως της Συνειδητότητας (επίγνωσης) το φωτίσει. Υπάρχουν εκατοντάδες μορφών γύρω μας κάθε στιγμή, αλλά αυτά γίνονται αντιληπτά μόνο όταν πέφτει η προσοχή μας (που είναι η ίδια η Συνειδητότητα) επάνω τους.  Η υλοενέργεια είναι ένα φαινόμενο που εμφανίζεται μέσα σε ένα σταθερό, αμετάβλητο, ακίνητο, αυθύπαρκτο και αυτόφωτο υπόβαθρο,  αυτό της Επίγνωσης ή  Συνειδητότητας.

 Ένα παράδειγμα που μπορεί να βοηθήσει στην κατανόηση της σχέσης ανάμεσα στη Συνειδητότητα και την υλοενέργεια είναι το φως του ήλιου. Η θερμότητα ενυπάρχει μέσα στο φως. Όπου υπάρχει ηλιακό φως υπάρχει και θερμότητα, Δεν νοείται ηλιακό φως χωρίς θερμότητα. Παρόμοια η υλοενέργεια ενυπάρχει μέσα στην Συνειδητότητα. Στην ουσία η Συνειδητότητα και η υλοενέργεια είναι μια αδιαίρετη ενότητα. Και τα δύο υπάρχουν αιωνίως αλλά η πρώτη (η Συνειδητότητα) είναι αυθύπαρκτη, αυτόφωτη, αμετάβλητη και ομοιογενής* (είναι μια ουσία, μία ποιότητα) και η δεύτερη (η υλοενέργεια) δεν είναι αυθύπαρκτη (ενυπάρχει στην Συνειδητότητα) ούτε αυτόφωτη (φωτίζεται από το φως της Συνειδητότητας) είναι συνεχώς μεταβαλλόμενη και ετερογενής* (αποτελείται από διαφορετικές ποιότητες και ουσίες).

ΣΧΟΛΙΑ

η υλοενέργεια ενυπάρχει στη Συνειδητότητα*: Στην πραγματικότητα δεν μπορεί να εμπεριέχεται η υλοενέργεια στη Συνειδητότητα αφού η υλοενέργεια βρίσκεται μέσα στο χώρο, τον χρόνο και την αιτιότητα, ενώ η Συνειδητότητα είναι πέρα από αυτά. Τότε πως ενυπάρχει η υλοενέργεια στην Συνειδητότητα; Η σχέση της Συνειδητότητας με την υλοενέργεια μπορεί να κατανοηθεί από  το παράδειγμα του αντικατοπτρισμού στην έρημο. Ο αντικατοπτρισμός υπάρχει επειδή υπάρχει η έρημος, είναι ένα φαινόμενο που παράγεται επειδή υπάρχει η έρημος, αλλά ο αντικατοπτρισμός δεν ενυπάρχει μέσα στην άμμο, δεν είναι μέρος της άμμου. Ο αντικατοπτρισμός και η άμμος είναι δύο διαφορετικές 'πραγματικότητες'. Παρόμοια η υλοενέργεια και η Συνειδητότητα είναι δύο τελείως διαφορετικής τάξης πραγματικότητες, με την Συνειδητότητα να είναι το αμετάβλητο υπόβαθρο στο οποίο εμφανίζεται η μεταβαλλόμενη υλοενέργεια. Όπως ο αντικατοπτρισμός δεν μπορεί να επιδράσει και να επηρεάσει την άμμο, έτσι και οτιδήποτε συμβαίνει στην υλοενέργεια δεν μπορεί να επηρεάσει και να μεταβάλλει με κάποιο τρόπο την Συνειδητότητα. 

Αν η Συνειδητότητα επηρεαζόταν από την υλοενέργεια, τότε η πνευματικότητα και η πνευματική άσκηση δεν θα είχαν κανένα νόημα αφού δεν θα μπορούσαμε ποτέ να απελευθερωθούμε από τις συνέπειες των δράσεων και των μεταβολών της υλοενέργειας. Αλλά οι σοφοί, οι μεγάλοι πνευματικοί δάσκαλοι και οι γραφές διακηρύττουν εδώ και χιλιάδες χρόνια, το άχρονο μήνυμα της ελευθερίας από τα δεσμά της ύλης (υλοενέργειας). Αν και το Πνεύμα ή Συνειδητότητα ήταν και αυτό μεταβαλλόμενο (που σημαίνει μη τέλειο) και προσβαλλόταν από τις κινήσεις της υλοενέργειας δεν θα υπήρχε τρόπος να επιτευχτεί αυτή η ελευθερία από την ύλη.

η Συνειδητότητα είναι αμετάβλητη και ομοιογενής*:  είναι μια ουσία, μία ποιότητα, αδιαίρετη, χωρίς μέρη, δεν έχει ποιότητες όπως σχήμα, μορφή, χρώμα και μέγεθος, δεν είναι ούτε πυκνή, ούτε αραιή, είναι αμετάβλητη, ακίνητη, αυθύπαρκτη, αυτόφωτη, χωρίς αρχή και τέλος, πέρα από την υλοενέργεια, από τον χρόνο, τον χώρο και την αιτιότητα.  Και αφού τα σώματα του ανθρώπου (φυσικό, αστρικό και αιτιατό) είναι φτιαγμένα από την υλοενέργεια η Συνειδητότητα είναι σαφώς πέρα από τα σώματα και δεν επηρεάζεται από αυτά. 

 η υλοενέργεια είναι μεταβαλλόμενη και ετερογενής*: αποτελείται από διαφορετικές ποιότητες και ουσίες, οι οποίες συνδυάζονται και αλληλεπιδρούν μεταξύ τους δημιουργώντας όλες τις φαινομενικές μορφές σε όλα τα επίπεδα. Οι τρεις γκούνας (σάττβα-ράτζας-τάμας), τα πέντε λεπτοφυή στοιχεία (Τάττβας) και τα πέντε χοντροειδή στοιχεία (αιθέρας, αέρας, φωτιά, νερό, γη), τα οποία είναι παράγωγα των λεπτοφυών στοιχείων είναι τα δομικά υλικά από τα οποία δημιουργείται όλο το υλικό σύμπαν. Είναι και αυτή (η υλοενέργεια) αιώνια, αλλά υπόκειται σε συνεχή κίνηση και μεταβολή. Το κάθε μέρος της επηρεάζει τα άλλα, και μολονότι η ίδια η υλοενέργεια δεν γεννιέται ούτε πεθαίνει, όλες οι μορφοποιήσεις που προσλαμβάνει, είναι υποκείμενες στην γέννηση, την φθορά και το θάνατο. Είναι όπως συμβαίνει με τον ωκεανό. Τα κύματα εμφανίζονται και εξαφανίζονται αλλά ο ωκεανός παραμένει.

Πηγή της συνέντευξης κ. Γιώργου Παξινού : http://www.lifo.gr/now/people/66528

Παράρτημα:

Διάβασε για τη φύση της Συνειδητότητας (Ατμαν) και τη διάκριση ανάμεσα στη Συνειδητότητα (Ατμαν) και τα κατώτερα οχήματα ή σώματα, που ανήκουν στο επίπεδο της υλοενέργειας στους παρακάτω συνδέσμους.

• The nature of our True Self - Swami Sivananda
• Atman is Distinct from the Pancha Koshas (five bodies) by Swami Sivananda 
• Discriminating between the Self and the non-Self - by Swami Sivananda

VIDEO: The illusion of matter and the eternal Soul

ΕΙΜΑΣΤΕ Η ΣΙΩΠΗΛΗ ΖΩΝΤΑΝΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑ (Συνειδητότητα) ~ Άτμαν Νιτυανάντα

ΕΙΜΑΣΤΕ Η ΣΙΩΠΗΛΗ ΖΩΝΤΑΝΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑ (Συνειδητότητα)

Το φωτισμένο κενό, το άχτιστο φως, η εσωτερική σιωπή, η σιωπηλή παρουσία, η συνειδητή παρουσία, ο παρατηρητής, ο μάρτυρας, ο Εαυτός, η Συνειδητότητα, η Ουσία, το Είναι, η Αλήθεια, η Θεϊκή μας φύση, ο Άτμαν, η Ψυχή, το Πνεύμα, η Επίγνωση, το Ταο, είναι μερικές από τις έννοιες ή λέξεις που χρησιμοποιούνται για να αναφερθούμε στην αληθινή μας φύση.

Δεν είμαστε ούτε το σώμα, ούτε ο νους ούτε το εγώ και η προσωπικότητα αλλά η Συνειδητότητα που κάνει κάθε εμπειρία δυνατή αλλά και φωτίζει κάθε εμπειρία, κάνει δηλαδή δυνατή την επίγνωση της εμπειρίας. Αυτή η Συνειδητότητα που είναι η αληθινή μας φύση είναι το φόντο κάθε εμπειρίας. Είτε αντιλαμβανόμαστε κάτι μέσα από τις αισθήσεις, είτε κάποια σκέψη ή συναίσθημα το σταθερό υπόβαθρο κάθε εμπειρίας είναι η σιωπηλή παρουσία της Συνειδητότητας η οποία είναι το φως που επιτρέπει να έχουμε επίγνωση κάθε εμπειρίας.

Έχουμε την ικανότητα να αντιλαμβανόμαστε επειδή η Συνειδητότητα διαποτίζει το νου (όπως ένα σφουγγάρι ποτίζεται από το νερό) και με το φως της ο νους γίνεται ικανός να έχει αντίληψη και επίγνωση των μορφών, εσωτερικών και εξωτερικών. Αυτό που λέμε προσοχή στην ουσία είναι η αντανακλώμενη στον νου Συνειδητότητα.

Όταν στρέψουμε την προσοχή προς τα μέσα στην πηγή της, τότε αποκτούμε επίγνωση της Συνειδητότητας αυτής καθεαυτής ως ένα σιωπηλό κενό γεμάτο ζωή. Στην πραγματικότητα βέβαια η ίδια η Συνειδητότητα έχει επίγνωση του Εαυτού αλλά η αίσθηση του εγώ (που είναι ταυτισμένη με την Συνειδητότητα και το σώμα επίσης) δημιουργεί την ψευδαίσθηση ότι εμείς αντιλαμβανόμαστε την εσωτερική σιωπή. Αν υπάρχει πιο βαθιά απορρόφηση του νου μας στην εσωτερική σιωπή, τότε υποχωρεί (καταλαγιάζει προσωρινά) η αίσθηση εγώ και επέρχεται η μη-δυαδική κατάσταση κατά την οποία η Συνειδητότητα βιώνει τον Εαυτό της χωρίς προσμίξεις.

Η επίγνωση του αληθινού μας Εαυτού μας (που γίνεται αντιληπτός ως η σιωπηλή παρουσία) είναι πραγματικά αυτό που λέμε αυτεπίγνωση και όχι το να έχουμε απλά αντίληψη του σώματος, των περιεχομένων του νου (σκέψεις, φαντασίες, ιδέες,) και των συναισθημάτων. Μπορούμε να έχουμε επίγνωση του σώματος, των σκέψεων και των συναισθημάτων είτε βρισκόμαστε σε κατάσταση λησμονιάς (που είναι η κατάσταση της πλειοψηφίας της ανθρωπότητας) είτε σε κατάσταση αυτεπίγνωσης που απαιτεί εγρήγορση και επαγρύπνηση. Σε αυτή την περίπτωση έχουμε επίγνωση της Ύπαρξης μας και ταυτόχρονα αντιλαμβανόμαστε με καθαρότητα τι συμβαίνει στο σώμα και του νου.

Στην κατάσταση ταύτισης (με το σώμα, σκέψεις, συναισθήματα, εξωτερικά αντικείμενα κ.λπ.) δεν είμαστε συνειδητοί αυτής της σιωπηλής παρουσίας, κι αυτό είναι και η αιτία της ανάπτυξης του εγώ ή εγωϊκού εαυτού και της ψευδαίσθησης ότι είμαστε το σώμα γεννημένο την τάδε χρονιά και προορισμένο να πεθάνει σε μερικά χρονιά. Εξ αιτίας της λησμονιάς της αληθινής μας φύσης και της ταύτισης με το σώμα και το νου γιγαντώνεται το εγώ μέσα μας και προκαλεί δυσαρμονία σωματική, νοητική και συναισθηματική, λανθασμένες δράσεις, δυσαρμονικές σχέσεις, και τελικά δυστυχία και ασθένειες.

Μια ζωή χωρίς επίγνωση της αληθινής μας φύσης είναι κενή και γεμάτη σκαμπανεβάσματα, από μικρά μέχρι και χαοτικά. Είναι μια μηχανική ζωή, μια ζωή επιβίωσης πάρα πληρότητας, αρμονίας και δημιουργικότητας.

Το σημαντικότερο όλων που έχουμε στην ζωή είναι η ιδία μας η ζωή και όχι τα αντικείμενα και τα αποκτήματα που μπορεί να έχουμε συσσωρεύσει. Αν δεν είχαμε ζωή, τίποτε άλλο από όλα αυτά που έχουμε προσθέσει στο πέρασμα του χρόνου δεν θα υπήρχε. Και αυτό που λέμε ζωή είναι η ιδία μας η Ύπαρξη, η Ψυχή μας, που είναι πέρα από το σώμα και το νου. Αυτή είναι η πηγή και η βάση επάνω στην οποία γεννιούνται και έχουν ζωή το σώμα και ο νους.

Ο αληθινός μας εαυτός είναι η άφθαρτη, αιώνια, ακατάστρεπτη και πανταχού παρούσα Συνειδητότητα που είναι η ουσιαστική φύση κάθε μορφής στο σύμπαν.

Υπάρχουμε  (ως Συνειδητότητα ή Πνεύμα) και όλα υπάρχουν επειδή Αυτή η ουσιαστική φύση όλων όσων υπάρχουν είναι αιώνια, άφθαρτη αθάνατη, αμετάβλητη, Ύπαρξη, Συνειδητότητα, Ευδαιμονία.

Αν δεν έχουμε επίγνωση της θεϊκής Ύπαρξης μας, αν αγνοούμε τον αληθινό μας Εαυτό, την Ουσία μας, αυτή που δίνει ζωή, πληρότητα και νόημα σε όλα όσα υπάρχουν δεν μπορούμε να ζήσουμε με πληρότητα και βαθιά ικανοποίηση· πάντα θα νοιώθουμε ένα υπαρξιακό κενό το οποίο θα προσπαθούμε μάταια να γεμίσουμε με ψευδαισθησιακές εμπειρίες και αντικείμενα των αισθήσεων. Αν κάθε μας ενέργεια, πράξη, σκέψη, συναίσθημα δεν δονείται σε αρμονία με την Ψυχή μας, δεν θα ζούμε με αρμόνια, αγάπη και πληρότητα, πάντα κάτι θα λείπει.

Όσες φόρες νοιώσαμε πληρότητα μέσα μας, μια ανώτερη ευτυχία ήταν επειδή έστω και άθελα μας ήρθαμε σε επαφή με το κέντρο της ύπαρξης μας. Αλλά λόγω άγνοιας δεν είχαμε επίγνωση αυτής της κατάστασης και συνδυάσαμε αυτήν την εσωτερική κατάσταση ευτυχίας με το εξωτερικό γεγονός. Ένα εξωτερικό γεγονός μπορεί να λειτουργήσει σαν καταλύτης και να έρθουμε σε επαφή με την αληθινή μας φύση και έτσι να νοιώσουμε μια χαρά, μια έκσταση, μια πληρότητα πρωτόγνωρη. Δεν προήλθε όμως αυτή η ομορφιά από το εξωτερικό γεγονός ή αντικείμενο αλλά από την Ύπαρξη μας. Αυτή η ομορφιά είναι συνεχώς παρούσα μέσα μας αλλά σκεπάζεται από το εγώ και την συνεχή κίνηση του νου, που προβάλει συνεχώς εικόνες, φαντασίες, σκέψεις, συναισθήματα. Η ταύτιση με τις μορφές τραβάει όλη την προσοχή σε αυτές και έτσι χάνουμε την αντίληψη του Είναι μας, που είναι η εσωτερική σιωπηλή παρουσία.

Σε στιγμές που κάτι σημαντικό για εμάς πραγματοποιείται ο νους και το εγώ καταλαγιάζουν για λίγο και τότε βιώνουμε την ομορφιά, την ευτυχία, την πληρότητα της Ύπαρξης μας, της ουσιαστικής μας φύσης (Ψυχή, Άτμαν), που πότε δεν γεννιέται και πότε δεν πεθαίνει, που υπερβαίνει κάθε τι που έχει μορφή, υλική και άυλη. Αλλά σ αυτήν την περίπτωση εξ αιτίας του πέπλου της άγνοιας, της έλλειψης διάκρισης και γνώσης, δεν αντιλαμβανόμαστε ότι αυτή η ομορφιά πηγάζει από μέσα και δεν έχει τίποτα να κάνει με το αντικείμενο, με την επιτυχία  ή την εκπλήρωση της επιθυμίας.

Αντί λοιπόν να περιμένουμε κάποια στιγμή να πραγματοποιηθεί ένα μας όνειρο ή μια σημαντική επιθυμία για να νοιώσουμε ευτυχισμένοι και πλήρεις (προσωρινά βεβαία και για λίγο) μπορούμε εδώ και τώρα να νοιώσουμε την πληρότητα, την ειρήνη και την χαρά της Ύπαρξης στρέφοντας συνειδητά την προσοχή μέσα μας, στο κέντρο της ύπαρξης μας, στο Είναι μας που η φύση του είναι αιώνια και άφθαρτη ειρήνη και ευδαιμονία.

Όλο το ‘μυστικό’ για μια ζωή πληρότητας, αρμονίας, χαράς και ικανοποίησης είναι να είμαστε κάθε στιγμή σε επίγνωση της ουσιαστικής φύσης. Επειδή η αληθινή μας φύση είναι η προσωποποίηση της πληρότητας, της ειρήνης και της ευδαιμονίας, ότι και να κάνουμε οντάς εδραιωμένοι σε αυτή βιώνουμε πληρότητα και ικανοποίηση. Όταν είμαστε εδραιωμένοι στην ουσία μας νοιώθουμε ενότητα με όλα, με αυτό που κάνουμε, με τα πρόσωπα, τα ζώα, τα φυτά, τις καταστάσεις. Καταστάσεις γνωστές ως βαρεμάρα, ανικανοποίητο, κενό, μόνος, κάτι μου λείπει είναι αδύνατες για όποιον ζει στο κέντρο του, το Είναι του. Αυτά συμβαίνουν όταν είμαστε ταυτισμένοι με την περιφέρεια, με το σώμα, το εγώ, τις επιθυμίες του, τις αρέσκειες και τις απαρέσκειες του.

Όταν είμαστε αρκετά απορροφημένοι στην εσωτερική σιωπή, στο Είναι μας, (αυτό είναι δυνατό με άσκηση) δύσκολα το εγώ μπορεί να μας κλέψει την προσοχή και να αρχίσει να εκδηλώνεται με σκέψεις και συναισθήματα. Αν αφεθούμε έστω και για λίγο δίνουμε χώρο στο εγώ και τον εξωτερικό νου να  αρχίσει το παιχνίδι του και προβάλει από το υποσυνείδητο φαντασίες, σκέψεις, επιθυμίες, συναισθήματα. Στο κέντρο υπάρχει πάντα ειρήνη, πληρότητα, τελειότητα, σιωπή, μακαριότητα. Στην περιφέρεια φασαρία, ανικανοποίητο, δυσαρμονία, έλλειψη, απόλαυση και διαφόρων ειδών δυστυχία. Είναι στο χέρι μας να ζούμε στο κέντρο ή την περιφέρεια, συνειδητά μηχανικά και ασυνείδητα.

Καθώς το εγώ μας είναι αρκετά δυνατό και η ταύτιση με το σώμα και το νου επίσης δυνατές, απαιτείται προσπάθεια, άσκηση, για να απαγκιστρωθούμε από το σώμα, το νου και τις αισθητηριακές μορφές  και να αρχίσουμε να ζούμε συνειδητά από το κέντρο μας.

Ανάμεσα σε αυτά που είναι απαραίτητο να κάνουμε ια να ζούμε από το κέντρο μας και όχι από την περιφέρεια, είναι  να ερευνήσουμε τα πράγματα, να ψάξουμε τι είναι το εγώ, πως γίνεται η ταύτιση με το σώμα, τις σκέψεις και τα συναισθήματα και να ερευνήσουμε πως είναι να είμαστε σε επίγνωση της αληθινής μου φύσης. Είναι κάτι περισσότερο από απαραίτητο να ερευνήσουμε και να μελετήσουμε ξανά και ξανά την κατάσταση της ταύτισης και της αυτεπίγνωσης μέχρι να μας γίνει τελείως ξεκάθαρο πότε είμαστε στη μια κατάσταση και πότε στην άλλη. Και βέβαια πρέπει να βρούμε τρόπους για να μην ξεχνιόμαστε (να μην ξεχνάμε να είμαστε σε επίγνωση του Εαυτού μας- αυτεπίγνωση), να σταματάμε την ταύτιση και να επιστρέφουμε στο κέντρο μας στην εσωτερική σιωπηλή παρουσία. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος προς την ευτυχία και την ελευθερία από το να σταματήσουμε κάθε είδους ταύτιση και να παραμένουμε συνεχώς σε βαθιά αυτοεπίγνωση. Και αυτό είναι δυνατό μόνο με συνεχή συστηματική προσπάθεια, υπομονή και επιμονή. Ανεξάρτητα την μέθοδο, το τρόπο και τις τεχνικές που μπορεί να χρησιμοποιήσει κανείς να σταματήσει την ταύτιση και να επανέλθει σε αυτεπίγνωση η ουσία παραμένει η ίδια. Να σταματήσουμε την ταύτιση και να είμαστε απορροφημένοι στο κέντρο μας, στο Είναι μας.

Είναι ουσιαστικό να αναγνωρίσουμε τι είναι το κέντρο μας, η ουσία μας και πως είναι να είμαστε στο κέντρο μας, σε συνειδητή επαφή με το Είναι μας. Επειδή πρόκειται για λεπτοφυή κατάσταση είναι δύσκολο να περιγράφει με λόγια. Πάρα ταύτα όλα αυτά που διαβάζετε ή ακούτε είναι χρήσιμοι και απαραίτητοι δείκτες που δείχνουν προς αυτή την κατεύθυνση Αυτοί οι δείκτες πρέπει να χρησιμοποιηθούν ως βοήθημα και όχι ως απόλυτη αλήθεια. Να χρησιμοποιήσω εδώ την γνωστή ρήση το δάκτυλο που δείχνει το φεγγάρι δεν είναι το φεγγάρι. Χρησιμοποιείστε τους δείκτες αλλά ερευνήστε και μάθετε από την δική σας εμπειρία.

Η Ύπαρξης μας, το Είναι μας, βιώνεται σαν μια σιωπή γεμάτη ζωντάνια. Βιώνεται σαν μια ήσυχη, σιωπηλή παρουσία. Είναι σαν ένα σιωπηλό κενό που δεν έχει κανενός είδους ταυτότητα. Δηλαδή δεν νοιώθουμε ότι είμαστε αυτή η σιωπή με τον ίδιο τρόπο που νοιώθουμε ότι είμαστε το εγώ μας, δηλαδή όπως το είμαι το σώμα, που λέγεται Γιάννης ή Μαρία. Η εγωϊκή ταυτότητα (το εγώ είμαι ο τάδε ή ο δεινά) έχει μια αίσθηση προσωπικής ταυτότητας, ενός άτομου συγκεκριμένου ξεχωριστού από τα άλλα, είναι ταυτισμένη με την συγκεκριμένη μορφή, ενώ η σιωπηλή παρουσία δεν έχει κανενός είδους αίσθηση ταυτότητας. Δεν είναι κάτι συγκεκριμένο, κάτι προσδιορισμένο· δεν έχει κάποια μορφή (για αυτό λέγεται άχτιστο φως από τους χριστιανούς, ή φωτισμένο κενό στην ανατολή), δεν είναι ούτε μεγάλο, ούτε μικρό, ούτε άπειρο, ούτε περιορισμένο, ούτε κενό ούτε μη κενό, είναι πέρα από κάθε περιγραφή, αλλά πάρα ταύτα άμεσα εμπειρατό. Οπότε αν και είμαστε αυτή η σιωπηλή παρουσία δεν υπάρχει αυτή η αίσθηση της προσωπικής ταυτότητας. Για αυτό το εγώ μας φοβάται στην ιδέα ότι δεν είμαστε τίποτα συγκεκριμένο και αυτό είναι ένα από τα σοβαρά εμπόδια στο να ζούμε από το κέντρο της Ύπαρξης μας, στην αρχή βέβαια, μέχρι κάποιος να αποκτήσει περισσότερη κατανόηση, ελευθερία από το εγώ και να εμβαθύνει αρκετά στην αυτεπίγνωση.

Για όσο το εγώ μας είναι δυνατό και είμαστε πλήρως ταυτισμένοι με αυτό, όταν αντιλαμβανόμαστε την εσωτερική σιωπή θα έχουμε την αίσθηση ‘εγώ αντιλαμβάνομαι την σιωπή’ ή την κενότητα'). Αυτό είναι φυσικό, αλλά καθώς θα εμβαθύνουμε σε αυτή την σιωπή, η αίσθηση ‘εγώ’ θα ξεθωριάζει μέχρι που στην βαθιά απορρόφηση αυτή ή αίσθηση ‘εγώ’ χάνεται τελείως. Το εγώ μας πιθανόν να νοιώθει φοβισμένο να χάσει την αίσθηση ταυτότητας (αν και πολύ ευχάριστα δέχεται να την χάσει όταν πάει για ύπνο) και μπορεί να υπάρξουν στιγμές που μπορεί να νοιώσουμε και μεγάλο φόβο από την αίσθηση ότι χάνουμε την ταυτότητα μας. Το εγώ  έτσι κι αλλιώς φοβάται χίλια δυό πράγματα, ο φόβος είναι ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά του εγώ. Φτάνει μέχρι και να έχει εμμονή με ανύπαρκτους φανταστικούς κινδύνους, γνωστές ως φοβίες. Σταδιακά όμως μέσα από την άσκηση, την εμπειρία και τη γνώση, αλλά και η διάλυση του εγωϊκού νου και η μεταμόρφωση του νου σε σάττβα θα ξεπεράσουμε αυτό τον φόβο, όπως και όλους τους άλλους φόβους. Θα κατανοήσουμε επίσης ότι το εγώ είναι ψευδαισθησιακό και ότι αν το χάσουμε απλά θα χάσουμε την ψεύτικη ταυτοτητα μας και την δυστυχία μας, και όχι την ζωή μας. Όταν συνειδητοποιήσουμε ότι με την εξάλειψη του εγώ κερδίζουμε την ελευθερία και την ευτυχία μας, τότε το εγώ δεν θα έχει άλλο δύναμη επάνω μας.

Χρειάζεται λοιπόν να στραφούμε μέσα μας και να ερευνήσουμε με πλήρη προσοχή, παρατήρηση και διάκριση πως είναι να είσαι σε επίγνωση της εσωτερικής σιωπής. Αυτό είναι μια συνεχής διαδικασία που απαιτεί να εμβαθύνουμε όλο και περισσότερο στην αυτεπίγνωση, και δεν τελειώνει πάρα μόνο στην φώτιση. Όσο προχωράμε στη διάλυση του εγώ και ο νου γίνεται πιο αγνός, διαυγής και σταθερός η αυτεπίγνωση, βαθαίνει και αλλάζει επίπεδα. Δεν είναι πως η αληθινή μας φύση αλλάζει, αφού είναι αιώνια και αμετάβλητη, αλλά είναι η αντίληψη μας που αλλάζει, καθώς ο νους αδειάζει από βαριές εγωϊκές ενέργειες και δονήσεις και γίνεται ελαφρύς, διαυγής, ήρεμος, συγκεντρωμένος, σταθερός, διαπεραστικός, σαττβικός.

Όλη η πνευματική εργασία σχετίζεται με την αποταύτιση, την αυτεπίγνωση και την διάλυση του εγώ και όλων των εκφράσεων του.

Το κέντρο της πνευματικής προσπάθειας δηλαδή του δρόμου προς την ελευθερία, την αλήθεια, την πληρότητα, την αγάπη, την ειρήνη, την σοφία και την ευδαιμονία είναι να σταματάμε την ταύτιση με το σώμα και το νου (σε όλες του τις εκφράσεις: σκέψεις, συναισθήματα, φαντασίες, προβολές) και να εμβαθύνουμε στην αυτεπίγνωση. Είναι να διαλύουμε τις εγωικές ενέργειες και να ελευθερώνουμε χώρο στο νου ώστε να μπορούμε να βιώνουμε όλο και πιο καθαρά ( χωρίς παρεμβολές),  χωρίς διακοπές και αβίαστα την ειρήνη και την ευδαιμονία της Ύπαρξης, του είναι μας. Όλες οι τεχνικές οι ασκήσεις και οι πρακτικές έχουν σκοπό να πετύχουμε τα παραπάνω. Πρέπει να γίνεται ερευνητικοί, εφευρετικοί και καινοτόμοι ώστε να ξεπεράσετε όλες τις δυσκολίες και τα εμπόδια που σας κρατούν σε ταύτιση με το σώμα, το νου και το εγώ με τις αμέτρητες εκφράσεις του.

Να θυμάστε ότι δεν αρκεί να επαναλαμβάνετε μηχανικά αυτά που μάθατε. Χρειάζεται να γίνετε ερευνητές και εφευρέτες και να ξεδιπλώσετε την εσωτερική σας σοφία για να βρείτε τους δικούς τρόπους να αντιμετωπίσετε το πολυδιάστατο εγώ που ειδικά στην αρχή αντιστέκεται δυνατά γιατί δεν θέλει να εγκαταλείψει την ψευδαίσθηση και τις συνήθειες του.

Ο καθένας σύμφωνα με την αντίληψη του και την κατανόηση του θα πρέπει να εξασκήσει με ενδιαφέρον τις διαφορές τεχνικές που έμαθε και τελικά να βρει τον δικό του τρόπο να τις εφαρμόσει σύμφωνα με την εμπειρία του, την ευφυΐα και κατανόηση του. Η βάση κάθε τεχνικής παραμένει η ιδία αλλά ο καθένας βάζει πάντοτε την δίκη του πινελιά και να την ενσωματώσει με τον δικό του μοναδικό τρόπο όπως γίνεται και με όλα τα εξωτερικά πράγματα. Αν δούμε για παράδειγμα τους κορυφαίους τενίστες του κόσμου κανείς δεν παίζει ακριβώς με τον ίδιο τρόπο, αλλά οι βασικές αρχές της τεχνικής εφαρμόζονται από όλους.

Επίσης θα πρέπει να βρείτε και δικούς σας τρόπους για να πετύχετε τους στόχους σας. Πάντα έχει μεγαλύτερη δύναμη, αποτελεσματικότητα και αξία αυτό που εμείς βρίσκουμε διότι αυτό πηγάζει από μέσα μας και για αυτό είναι πλήρως κατανοητό σε εμάς και  το χειριζόμαστε με μεγαλύτερη ευχέρεια. Επίσης αυτό πρόεκυψε από τις δίκες μας ανάγκες και προκλήσεις που είχαμε να αντιμετωπίσουμε και για αυτό και ανταποκρίνεται καλυτέρα και αποτελεσματικότερα στις ανάγκες μας. 

Τονίζω ξανά πως πέρα από το σταμάτημα της ταύτισης και την αυτεπίγνωση, κεντρικό μέρος της μεταμόρφωσης του εαυτού μας είναι και η μελέτη, η έρευνα, η παρατήρηση, η κατανόηση και η διάλυση του εγώ και όλων των εκφράσεων του. Η διάλυση των εγωϊκών τάσεων (και τελικά όλου του εγώ) είναι απαραίτητη διότι αυτές είναι που προκαλούν την ταύτιση με το σώμα, το νου και τα αντικείμενα των αισθήσεων αλλά και την δυστυχία μας. Είναι απαραίτητο να διαλύσουμε σταδιακά τις διαφορές απόψεις του εγώ για να μπορούμε όλο και ευκολότερα και για περισσότερο χρόνο να παραμένουμε σε αυτεπίγνωση και να βιώνουμε την πληρότητα, την ελευθερία, την ειρήνη και την ευδαιμονία της ύπαρξης.  Όσο διαλύεται το εγώ τόσο περισσότερο ο νους γίνεται διαυγής, φωτεινός, σταθερός και εστιασμένος και επανέρχεται η αρμόνια στα διαφορά επίπεδα της ύπαρξης μας (σώμα, ενεργεία, συναίσθημα, νους) με αποτέλεσμα να μειώνεται η δυστυχία και να αυξάνεται η ικανότητα μας να παραμένουμε στο κέντρο μας και να ζούμε με ειρήνη, πληρότητα, ικανοποίηση, ενότητα δημιουργικότητα.

Για να κάνει κανείς αυτήν εργασία με τον εαυτό του απαιτείται πρώτα από όλα μια βαθιά 'επιθυμία’ για αλλαγή, η οποία βέβαια δεν προέρχεται από το εγώ αλλά από την Ψυχή μας. Το εγώ είναι η μηχανικότητα και ο χρόνος μέσα μας, και η μηχανικότητα δεν ξέρει τίποτα άλλο από το να επαναλαμβάνει μηχανικά και ασυνείδητα τις ίδιες ή παρόμοιες καταστάσεις. Δεν μπορεί η μηχανικότητα από την φύση της να αναζητήσει κάτι συνειδητό, κάτι που είναι έξω από τον χρόνο, τον χώρο, την αιτία και το αποτέλεσμα. Αυτό είναι κάτι που αφορά την αληθινή μας φύση, την Ψυχή μας,  και από εκεί προέρχεται η ώθηση να αναζητήσουμε την ολοκλήρωση, την ελευθερία, την πληρότητα, την αιωνία ζωή και την ευτυχία δίχως όρια. Για να διαβάζεις αυτές τις γραμμές είναι βέβαιο ότι η ψυχή σου σε ωθεί να ψάξεις την Αλήθεια που δεν είναι τίποτα άλλο πάρα ο ίδιος σου ο η αληθινός Εαυτός.

Ο αληθινός μας Εαυτός ή η Ψυχή μας είναι που μας ωθεί να ξαναγυρίσουμε σπίτι μας, αλλά είναι το όχημα και κύρια ο νους μας που πρέπει να προετοιμαστεί και να συνεργαστεί με την Ψυχή για να γίνουμε συνειδητοί αυτού που πάντοτε ήμασταν, είμαστε και θα είμαστε, Αιώνια Ύπαρξη, Συνειδητότητα και Ευδαιμονία. 

Είθε η χάρη του Κυρίου να σας ελευθερώσει από τα δεσμά της ταύτισης με το νου και το σώμα και να 'ενωθείτε' με το Θεϊκό σας Είναι!

Ομ Ειρήνη!