Γιατί θυμώνω; Άτμαν Νιτυανάντα

Γιατί θυμώνω;

Κάθε φορά που θυμώνουμε, έστω και λίγο το παραμικρό (δηλαδή νοιώθουμε ενόχληση, δυσαρέσκεια, εκνευρισμό, δυσθυμία, αρνητική διάθεση, κ.λπ.), σημαίνει:

• ότι κάτι ή κάποιος εμποδίζει να εκπληρωθεί κάποια επιθυμία μας, κάποια ανάγκη μας, κάποιος προγραμματισμός μας, 
• ότι κάτι ή κάποιος μας εμποδίζει να βιώσουμε όπως θέλουμε αυτό που εκείνη την στιγμή βιώνουμε,
• ότι βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια κατάσταση δυσάρεστη, μια κατάσταση που δεν μας αρέσει και δεν θα θέλαμε να είμαστε (μποτιλιάρισμα, χωρίς σύντροφο, ασθένεια, ατύχημα, οικονομική δυσχέρεια, χωρίς δουλειά, χωρισμός, εγκατάλειψη, έξωση, αποτυχία, κ.λπ.), γιατί μας περιορίζει και δεν μας επιτρέπει να ικανοποιήσουμε τις επιθυμίες μας, τις προσκολλήσεις μας, τους προγραμματισμούς ή τις ανάγκες μας
• ότι πληγώθηκε η αυτοεικόνα μας, η υπερηφάνεια μας, η υπόληψη μας, νοιώσαμε μείωση, απόρριψη, καταπίεση, περιορισμό.

Επίσης στην σκέψη ότι μπορεί να συμβεί κάτι απ' τα παραπάνω, νοιώθουμε απειλή, ανασφάλεια και κάποια μορφή φόβου (ανησυχία, άγχος, αγωνία, φόβο), η οποία μπορεί να ενεργοποιήσει τον θυμό χωρίς ακόμη να έχει συμβεί αυτό που φοβόμαστε να συμβεί ή να μην συμβεί. Εξ αιτίας αυτού δάσκαλοι αυτογνωσίας λένε ότι η αιτία του θυμού είναι ο φόβος. Στην πραγματικότητα όμως η αιτία του θυμού αλλά και του φόβου είναι η επιθυμία. Χωρίς να επιθυμούμε κάτι δεν υπάρχει κανείς λόγος ούτε να φοβόμαστε ούτε να θυμώνουμε. Μαζί με την επιθυμία είναι επίσης και οι προσκολλήσεις, οι ανάγκες, οι ταυτίσεις και οι προγραμματισμοί αιτίες του θυμού και του φόβου αλλά και αυτά είναι παράγωγα της επιθυμίας ή σχετίζονται άμεσα με την επιθυμία.

Για παράδειγμα, ένας προγραμματισμός κι ανάγκη είναι το να θέλουμε να αποδέχονται οι άλλοι την άποψη μας (το ντύσιμο, το χτένισμα, τις επιλογές μας, κ.λπ.) για να νοιώθουμε ότι αξίζουμε, ότι είμαστε αποδεχτοί, και να χαλαρώσουμε από την ένταση ή το σφίξιμο που μας προκαλεί η αίσθηση κατωτερότητας και οι αμφιβολίες που έχουμε για την αξία μας. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν έχουν συνείδηση ότι έχουν αυτόν τον προγραμματισμό και δεν αποδέχονται ότι η συμπεριφορά τους και αυτά που νιώθουν σχετίζονται με αυτόν τον προγραμματισμό.

Εξ αιτίας αυτού του προγραμματισμού, όταν οι φίλοι μας ή άλλα σημαντικά γι' εμάς πρόσωπα διαφωνούν ή δεν δέχονται ως σωστές τις απόψεις μας (και όχι μόνο), νοιώθουμε απόρριψη και θυμό. Για να νοιώσουμε δυνατοί και ότι αξίζουμε συνήθως προσπαθούμε να πείσουμε τους άλλους για τις απόψεις μας κ.λπ. και υπάρχει ένταση στην συζήτηση αν όχι τσακωμός έστω και απαλός. Αν έχει συμβεί να μην αποδέχονται τις απόψεις μας αρκετές φορές οι γονείς μας, γνωστοί ή φίλοι μας, όταν θα βρισκόμαστε σε ανάλογες περιπτώσεις θα νοιώθουμε ανησυχία και φόβο μήπως ξανασυμβεί το ίδιο και νοιώσουμε απόρριψη και συρρίκνωση. Κι αυτή η ανησυχία-φόβος γίνεται η φαινομενική αιτία να πυροδοτήσει τον θυμό (οποιαδήποτε μορφή και ένταση του θυμού), αλλά πίσω από αυτήν την ανησυχία-φόβο είναι η επιθυμία-ανάγκη-προγραμματισμός να αποδέχονται οι άλλοι τις απόψεις μας κ.λπ., για να νοιώθουμε ότι αποδέχονται εμάς (αφού είμαστε ταυτισμένοι με τις απόψεις μας) και έτσι να νοιώθουμε σπουδαίοι, και ότι αξίζουμε όπως και οι άλλοι αν όχι περισσότερο.

Η αλυσίδα είναι: χαμηλή αυτοαξία-αίσθημα κατωτερότητας, ανάγκη και επιθυμία για αποδοχή-αναγνώριση-επιβεβαίωση, ανησυχία-φόβος.

Αν υπάρχει αποδοχή της άποψης μας ακολουθεί μια προσωρινή ικανοποίηση, αίσθηση ότι αξίζουμε είμαστε σπουδαίοι, χαρά, κ.λπ.. Επειδή η ικανοποίηση κρατάει λίγο, επειδή το εγώ από την φύση του δημιουργεί μέσα μας συνεχώς την αίσθηση κατωτερότητας και αμφιβολίας για την αξία, γι’ αυτό συνεχώς θέλει και αναζητά την επιβεβαίωση, την επιβράβευση, την αποδοχή, την αναγνώριση. Το εγώ είναι σαν ένα βαρέλι δίχως πάτο, που το γεμίζεις κι όλο είναι άδειο, το εγώ παίρνει επιβεβαίωση και για λίγο νοιώθει καλά και μετά πάλι νοιώθει έλλειψη και ψάχνει πάλι την επιβεβαίωση, κ.λπ.. 

Αν διαφωνήσουν, υποτιμήσουν, κοροϊδέψουν, σαρκάσουν, την άποψη μας αναλόγως την σημαντικότητα του θέματος και των προσώπων, η συνέχεια είναι η αίσθηση απόρριψης, (κατωτερότητας, ντροπής, κ.λπ.), η ενόχληση, η δυσαρέσκεια, ο εκνευρισμός, ο θυμός, κ.λπ., η απογοήτευση και η στεναχώρια. 

Επίσης ο θυμός μας που είναι μια ενεργειακή οντότητα μέσα μας, θέλει να τρέφεται περιοδικά με δόνηση θυμού. Το εγώ μας κάθε τόσο θέλει να τραφεί με ενέργεια δόνησης θυμού και αν δεν υπάρχουν συνθήκες για να εκδηλωθεί και να τραφεί, τότε ψάχνει κυριολεκτικά ευκαιρίες για να εκδηλωθεί ή δημιουργεί καταστάσεις σύγκρουσης και θυμού. Το εγώ μας για να τραφεί με δόνηση θυμού μπορεί να εστιάζεται στα αρνητικά χαρακτηριστικά των άλλων, στις αδυναμίες και στα λάθη τους, και έτσι 'δικαιολογημένα' τους κατακρίνει, τους κατηγορεί και εκφράζει το θυμό του. Επίσης προκαλεί τους άλλους για να δημιουργήσει συγκρουσιακή κατάσταση και να τους κάνει να θυμώσουν, να θυμώσει κι αυτό και έτσι να τραφεί με δόνηση θυμού (το εγώ μας γνωρίζει τι κάνει να θυμώνουν οι άλλοι ιδιαίτερα αυτούς με τους οποίους σχετίζεται και τους προκαλεί για να τους κάνει να βγει ο θυμός τους, δηλαδή θέλει να δημιουργήσει συγκρούσεις για βγαίνει ο θυμός και έτσι να τρέφεται).

Μην αφήνετε αδιερεύνητο τους μικρούς θυμούς. Οι μικροί θυμοί φέρνουν τους μεγάλους και πίσω ακόμη κι απ' τους μικρούς θυμούς κρύβονται δυνατοί προγραμματισμοί που μας περιορίζουν και μας κάνουν μίζερους και δυστυχείς. Εννοείται ότι εξετάζουμε και τους μέτριους και τους μεγάλους θυμούς.

Παρατηρήστε προσεκτικά τον εαυτό σας από στιγμή σε στιγμή και δείτε σε ποιες συνθήκες εκδηλώνονται και οι μικροί θυμοί αλλά και οι μεγάλοι. Βρείτε τι τους ενεργοποιεί και επίσης την αιτία που υπάρχει πίσω από το θυμό και η οποία είναι πάντα μέσα μας. Δεν φταίει κανείς και τίποτα έξω από εμάς που θυμώνουμε. Μην μπερδεύετε επίσης τις αφορμές με τις αιτίες.

Οι αιτίες είναι μέσα μας, είναι οι επιθυμίες, οι προσκολλήσεις, οι ταυτίσεις, οι ανάγκες, η υπερηφάνεια, η υπόληψη,