Γιατί θυμώνω; Άτμαν Νιτυανάντα

Γιατί θυμώνω;

Κάθε φορά που θυμώνουμε, έστω και λίγο το παραμικρό (δηλαδή νοιώθουμε ενόχληση, δυσαρέσκεια, εκνευρισμό, δυσθυμία, αρνητική διάθεση, κ.λπ.), σημαίνει:

• ότι κάτι ή κάποιος εμποδίζει να εκπληρωθεί κάποια επιθυμία μας, κάποια ανάγκη μας, κάποιος προγραμματισμός μας, 
• ότι κάτι ή κάποιος μας εμποδίζει να βιώσουμε όπως θέλουμε αυτό που εκείνη την στιγμή βιώνουμε,
• ότι βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια κατάσταση δυσάρεστη, μια κατάσταση που δεν μας αρέσει και δεν θα θέλαμε να είμαστε (μποτιλιάρισμα, χωρίς σύντροφο, ασθένεια, ατύχημα, οικονομική δυσχέρεια, χωρίς δουλειά, χωρισμός, εγκατάλειψη, έξωση, αποτυχία, κ.λπ.), γιατί μας περιορίζει και δεν μας επιτρέπει να ικανοποιήσουμε τις επιθυμίες μας, τις προσκολλήσεις μας, τους προγραμματισμούς ή τις ανάγκες μας
• ότι πληγώθηκε η αυτοεικόνα μας, η υπερηφάνεια μας, η υπόληψη μας, νοιώσαμε μείωση, απόρριψη, καταπίεση, περιορισμό.

Επίσης στην σκέψη ότι μπορεί να συμβεί κάτι απ' τα παραπάνω, νοιώθουμε απειλή, ανασφάλεια και κάποια μορφή φόβου (ανησυχία, άγχος, αγωνία, φόβο), η οποία μπορεί να ενεργοποιήσει τον θυμό χωρίς ακόμη να έχει συμβεί αυτό που φοβόμαστε να συμβεί ή να μην συμβεί. Εξ αιτίας αυτού δάσκαλοι αυτογνωσίας λένε ότι η αιτία του θυμού είναι ο φόβος. Στην πραγματικότητα όμως η αιτία του θυμού αλλά και του φόβου είναι η επιθυμία. Χωρίς να επιθυμούμε κάτι δεν υπάρχει κανείς λόγος ούτε να φοβόμαστε ούτε να θυμώνουμε. Μαζί με την επιθυμία είναι επίσης και οι προσκολλήσεις, οι ανάγκες, οι ταυτίσεις και οι προγραμματισμοί αιτίες του θυμού και του φόβου αλλά και αυτά είναι παράγωγα της επιθυμίας ή σχετίζονται άμεσα με την επιθυμία.

Για παράδειγμα, ένας προγραμματισμός κι ανάγκη είναι το να θέλουμε να αποδέχονται οι άλλοι την άποψη μας (το ντύσιμο, το χτένισμα, τις επιλογές μας, κ.λπ.) για να νοιώθουμε ότι αξίζουμε, ότι είμαστε αποδεχτοί, και να χαλαρώσουμε από την ένταση ή το σφίξιμο που μας προκαλεί η αίσθηση κατωτερότητας και οι αμφιβολίες που έχουμε για την αξία μας. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν έχουν συνείδηση ότι έχουν αυτόν τον προγραμματισμό και δεν αποδέχονται ότι η συμπεριφορά τους και αυτά που νιώθουν σχετίζονται με αυτόν τον προγραμματισμό.

Εξ αιτίας αυτού του προγραμματισμού, όταν οι φίλοι μας ή άλλα σημαντικά γι' εμάς πρόσωπα διαφωνούν ή δεν δέχονται ως σωστές τις απόψεις μας (και όχι μόνο), νοιώθουμε απόρριψη και θυμό. Για να νοιώσουμε δυνατοί και ότι αξίζουμε συνήθως προσπαθούμε να πείσουμε τους άλλους για τις απόψεις μας κ.λπ. και υπάρχει ένταση στην συζήτηση αν όχι τσακωμός έστω και απαλός. Αν έχει συμβεί να μην αποδέχονται τις απόψεις μας αρκετές φορές οι γονείς μας, γνωστοί ή φίλοι μας, όταν θα βρισκόμαστε σε ανάλογες περιπτώσεις θα νοιώθουμε ανησυχία και φόβο μήπως ξανασυμβεί το ίδιο και νοιώσουμε απόρριψη και συρρίκνωση. Κι αυτή η ανησυχία-φόβος γίνεται η φαινομενική αιτία να πυροδοτήσει τον θυμό (οποιαδήποτε μορφή και ένταση του θυμού), αλλά πίσω από αυτήν την ανησυχία-φόβο είναι η επιθυμία-ανάγκη-προγραμματισμός να αποδέχονται οι άλλοι τις απόψεις μας κ.λπ., για να νοιώθουμε ότι αποδέχονται εμάς (αφού είμαστε ταυτισμένοι με τις απόψεις μας) και έτσι να νοιώθουμε σπουδαίοι, και ότι αξίζουμε όπως και οι άλλοι αν όχι περισσότερο.

Η αλυσίδα είναι: χαμηλή αυτοαξία-αίσθημα κατωτερότητας, ανάγκη και επιθυμία για αποδοχή-αναγνώριση-επιβεβαίωση, ανησυχία-φόβος.

Αν υπάρχει αποδοχή της άποψης μας ακολουθεί μια προσωρινή ικανοποίηση, αίσθηση ότι αξίζουμε είμαστε σπουδαίοι, χαρά, κ.λπ.. Επειδή η ικανοποίηση κρατάει λίγο, επειδή το εγώ από την φύση του δημιουργεί μέσα μας συνεχώς την αίσθηση κατωτερότητας και αμφιβολίας για την αξία, γι’ αυτό συνεχώς θέλει και αναζητά την επιβεβαίωση, την επιβράβευση, την αποδοχή, την αναγνώριση. Το εγώ είναι σαν ένα βαρέλι δίχως πάτο, που το γεμίζεις κι όλο είναι άδειο, το εγώ παίρνει επιβεβαίωση και για λίγο νοιώθει καλά και μετά πάλι νοιώθει έλλειψη και ψάχνει πάλι την επιβεβαίωση, κ.λπ.. 

Αν διαφωνήσουν, υποτιμήσουν, κοροϊδέψουν, σαρκάσουν, την άποψη μας αναλόγως την σημαντικότητα του θέματος και των προσώπων, η συνέχεια είναι η αίσθηση απόρριψης, (κατωτερότητας, ντροπής, κ.λπ.), η ενόχληση, η δυσαρέσκεια, ο εκνευρισμός, ο θυμός, κ.λπ., η απογοήτευση και η στεναχώρια. 

Επίσης ο θυμός μας που είναι μια ενεργειακή οντότητα μέσα μας, θέλει να τρέφεται περιοδικά με δόνηση θυμού. Το εγώ μας κάθε τόσο θέλει να τραφεί με ενέργεια δόνησης θυμού και αν δεν υπάρχουν συνθήκες για να εκδηλωθεί και να τραφεί, τότε ψάχνει κυριολεκτικά ευκαιρίες για να εκδηλωθεί ή δημιουργεί καταστάσεις σύγκρουσης και θυμού. Το εγώ μας για να τραφεί με δόνηση θυμού μπορεί να εστιάζεται στα αρνητικά χαρακτηριστικά των άλλων, στις αδυναμίες και στα λάθη τους, και έτσι 'δικαιολογημένα' τους κατακρίνει, τους κατηγορεί και εκφράζει το θυμό του. Επίσης προκαλεί τους άλλους για να δημιουργήσει συγκρουσιακή κατάσταση και να τους κάνει να θυμώσουν, να θυμώσει κι αυτό και έτσι να τραφεί με δόνηση θυμού (το εγώ μας γνωρίζει τι κάνει να θυμώνουν οι άλλοι ιδιαίτερα αυτούς με τους οποίους σχετίζεται και τους προκαλεί για να τους κάνει να βγει ο θυμός τους, δηλαδή θέλει να δημιουργήσει συγκρούσεις για βγαίνει ο θυμός και έτσι να τρέφεται).

Μην αφήνετε αδιερεύνητο τους μικρούς θυμούς. Οι μικροί θυμοί φέρνουν τους μεγάλους και πίσω ακόμη κι απ' τους μικρούς θυμούς κρύβονται δυνατοί προγραμματισμοί που μας περιορίζουν και μας κάνουν μίζερους και δυστυχείς. Εννοείται ότι εξετάζουμε και τους μέτριους και τους μεγάλους θυμούς.

Παρατηρήστε προσεκτικά τον εαυτό σας από στιγμή σε στιγμή και δείτε σε ποιες συνθήκες εκδηλώνονται και οι μικροί θυμοί αλλά και οι μεγάλοι. Βρείτε τι τους ενεργοποιεί και επίσης την αιτία που υπάρχει πίσω από το θυμό και η οποία είναι πάντα μέσα μας. Δεν φταίει κανείς και τίποτα έξω από εμάς που θυμώνουμε. Μην μπερδεύετε επίσης τις αφορμές με τις αιτίες.

Οι αιτίες είναι μέσα μας, είναι οι επιθυμίες, οι προσκολλήσεις, οι ταυτίσεις, οι ανάγκες, η υπερηφάνεια, η υπόληψη,

Η ειρήνη της Ψυχής το πολυτιμότερο αγαθό! ¬ Atman Nityananda,

Η ειρήνη της Ψυχής το πολυτιμότερο αγαθό!

Η ειρήνη της Ψυχής μας είναι πολυτιμότερη από το δίκιο μας, τις απόψεις μας, τα πιστεύω μας, τις επιτυχίες και τις απολαύσεις μας.
Τι κι αν κερδίσουμε όλο τον κόσμο και χάσουμε την ειρήνη της Ψυχής μας.
Θα είμαστε πάντα σε έλλειψη και επαίτες για λίγα ψίχουλα ψευδαισθησιακής ευτυχίας.

Η ευτυχία είναι μέσα μας, στην Ψυχή μας! ¬ Atman Nityananda

Η ευτυχία είναι μέσα μας, στην Ψυχή μας!

Όταν βασίζουμε την ευτυχία μας και το ευ ζην μας στα εξωτερικά πράγματα, πρόσωπα και καταστάσεις είναι αδύνατον να αποφύγουμε τον πόνο και την δυστυχία.

Πιο απλά, όταν τα πράγματα, τα πρόσωπα και οι καταστάσεις πρέπει να είναι κάπως (σύμφωνα με τον προγραμματισμό του νου μας), για να είμαστε ή να νοιώθουμε καλά δεν μπορούμε να αποφύγουμε τον πόνο και την δυστυχία.

Ζώντας έτσι αναπτύσσονται όλων των ειδών οι εγωικές τάσεις και τα κατώτερα συναισθήματα που είναι βαριάς δόνησης και δυστυχία στον εαυτό τους.

Απεριόριστη, αμετάβλητη και αιώνα ευτυχία (ευδαιμονία), είναι η αληθινή μας φύση. Είναι πάντοτε και συνεχώς παρούσα μέσα μας, ελεύθερη, ειρηνική και ευδαιμονούσα.

Μόνο όταν ζούμε σε συνειδητη ένωση με την Ψυχή μας μπορούμε να ελευθερωθούμε από κάθε δυστυχία και να βιώνουμε πληρότητα, ειρήνη και ευδαιμονία.

Η υπέρβαση της ψευδαίσθησης να εκλαμβάνουμε τις σκέψεις μας ως πραγματικότητα ~ Άτμαν Νιτυανάντα

Η υπέρβαση της ψευδαίσθησης να εκλαμβάνουμε τις σκέψεις μας ως πραγματικότητα

Όσο κάποιος ταυτίζεται με τις σκέψεις (η πλειοψηφία της ανθρωπότητας) ούτε που του περνάει από το μυαλό ότι ονειρεύεται ξύπνιος. Τώρα αν καθώς διαβάζετε αυτό ενοχλείστε ή δεν το δέχεστε, είναι επειδή δεν αρέσει στο εγώ να ακούει οτιδήποτε του χαλάει το ‘όνειρο’. Το εγώ ενοχλείται και απορρίπτει οτιδήποτε πάει να γκρεμίσει τον φανταστικό κόσμου του, γιατί θέλει να συνεχίζει να κυριαρχεί στον ψυχισμό μας και να επαναλαμβάνει μηχανικά τις ίδιες καταστάσεις και βιώματα. Αν θέλει όμως κανείς να αφυπνιστεί και να αποταυτιστεί από το εγώ και το σώμα, αν θέλει να ζει πλήρως την στιγμή και να βιώνει την ειρήνη, την πληρότητα , την ελευθερία και την ευδαιμονία της αληθινή του φύσης, είναι αναγκαίο να ερευνήσει σε βάθος τον εαυτό του και να συνειδητοποιήσετε τις ψευδαισθήσεις που δημιουργεί το κατώτερο εγώ και με τις οποίες είναι ταυτισμένος.

Για να συνειδητοποιήσουμε ότι οι σκέψεις είναι μια ψευδαισθησιακή πραγματικότητα φτιαγμένη από τις προσωπικές μας αντιλήψεις και τις παρερμηνείες του νου μας γι’ αυτά που συμβαίνουν έξω μας και μέσα μας, για να σταματήσουμε να ταυτιζόμαστε και να γοητευόμαστε από τις σκέψεις και να ονειροπολούμε ξύπνιοι, μας βοηθάει το να αναρωτιόμαστε βαθιά και με προσοχή, ‘Αν δεν το σκέπτομαι αυτό/ά που υπάρχει/ουν;’ Κάνοντας ξανά και ξανά αυτήν την αναρώτηση-στοχασμό, θα αρχίσετε να διαπιστώνετε και να συνειδητοποιείτε ότι όλη αυτή η υποτιθέμενη πραγματικότητα δεν είναι τίποτα άλλο πάρα σκέψεις και τίποτα άλλο, μόνο φαντασίες του νου σας. Θα διαπιστώσετε επίσης ότι οι σκέψεις δεν είναι επιλογές σας, αλλά αναβλύζουν αυτόματα και μηχανικά εξ αιτίας των εγωϊκών τάσεων, των επιθυμιών, των αρεσκειών, των απαρεσκειών, των συναισθημάτων και της συνήθειας.

Επίσης μας βοηθάει να συνειδητοποιήσουμε ότι η σκέψεις είναι μια προσωπική ερμηνεία (παρερμηνεία στην πλειοψηφία τους) της πραγματικότητας και όχι η πραγματικότητα η ερώτηση, 'Είναι αλήθεια αυτό/αυτά που σκέφτομαι, ή απλά ερμηνείες, απόψεις ή νομίζω της εμπειρίας μου η οποία (η εμπειρία) επίσης δεν είναι η πραγματικότητα, αλλά μια υποκειμενική αντίληψη περιορισμένη από τις αισθήσεις και τα φίλτρα του νου μου;

Ζώντας στο παρόν συνειδητά ¬ Atman Nityananda

Ζώντας στο παρόν συνειδητά

Είναι αδύνατον για το εγώ μας να ζήσει στο τώρα χωρίς να σκέπτεται ή να φαντάζεται κάτι που έγινε στο παρελθόν ή θα ήθελε να συμβεί ή να μην του συμβεί στο μέλλον. Και όλες αυτές οι σκέψεις μας φαίνονται μια στέρεη πραγματικότητα.

Αν θέλουμε όμως να ξυπνήσουμε από το όνειρο του εγώ και να αφυπνιστούμε στην αληθινή μας φύση πρέπει να μάθουμε να ζούμε συνειδητοί στο παρόν, την κάθε στιγμή.

Θα πρέπει από στιγμή σε στιγμή να αποταυτιζόμαστε απο τις σκέψεις, τα συναισθήματα, τις παρορμήσεις και τις επιθυμίες και να ερχόμαστε σε συνειδητή επαφή με την εσωτερική σιωπηλή παρουσία στο κέντρο της ύπαρξης μας.

Η στιγμή είναι η πόρτα για το άχρονο, το αιώνιο, το απεριόριστο. Είναι θέμα επιλογής να ζούμε την κάθε στιγμή συνειδητά και σε επαφή με το αληθινό μέσα μας ή να αφηνόμαστε στην ταύτιση με το εγώ και τις συνήθειες του.