Η δύναμη της προσευχής ~ Άτμαν Νιτυανάντα

Η δύναμη της προσευχής 

Μέσω της προσευχής ερχόμαστε σε επαφή με το πιο βαθύ κομμάτι του εαυτού μας και επικοινωνούμε με τον Θεό. Στην προσευχή αποτραβιόμαστε μέσα μας στο κέντρο της ύπαρξης μας και από καρδιάς με την απλότητα ενός παιδιού μπορούμε να συνομιλήσουμε με τον Θεό. Η προσευχή μπορεί να καταλήξει στην σιωπηλή επικοινωνία με το Θεϊκό μέσα μας που είναι και η ύψιστη μορφή επικοινωνίας με τον Θεό. Η Θεός βιώνεται με τον πιο πλήρη και καθαρό τρόπο στην απουσία κάθε σκέψης, στην τέλεια γαλήνη και ακινησία του νου.

Η προσευχή είναι ένας απλός αποτελεσματικός τρόπος να στέλνουμε φωτεινές δονήσεις στους συνανθρώπους μας και σε όλο τον κόσμο.

Με την προσευχή μπορούμε να τροποποιήσουμε την εσωτερική μας κατάσταση αλλά και τις εξωτερικές καταστάσεις. Με την προσευχή μπορούμε να πάρουμε δύναμη και βοήθεια για να αντιμετωπίσουμε δυσκολίες που σχετίζονται με την ζωή μας και την πνευματική μας ανέλιξη. Με την προσευχή μπορούμε να επιτύχουμε πράγματα τα οποία μέχρι εκείνη την στιγμή φαινόταν αδύνατα.

Με την προσευχή μπορούμε να αλλάξουμε την δόνηση του ενεργειακού μας πεδίου και του νου μας και να συντονιστούμε με την θεϊκή μας φύση. Η προσευχή μας βοηθάει να ξεπεράσουμε δύσκολες εσωτερικές και εξωτερικές καταστάσεις. Σε περιπτώσεις όμως που εξ αιτίας κάποιας καρμικής υποχρέωσης (που εμείς έχουμε δημιουργήσει από δικές μας πράξεις του παρελθόντος), πρέπει να περάσουμε κάποια δύσκολη κατάσταση, μπορεί η προσευχή να μην αλλάξει τα πράγματα εξωτερικά, αλλά θα μας ανακουφίσει και θα μας δώσει κουράγιο και εσωτερική δύναμη να αντέξουμε τις δυσκολίες και να προχωρήσουμε εμπρός.

Με την δύναμη της προσευχής μπορούμε να εξαλείψουμε τις εγωϊκές τάσεις, τις επιθυμίες, τις παρορμήσεις και τα αρνητικά συναισθήματα από τον ψυχισμό μας. Σύμφωνα με την εμπειρία μου η προσευχή είναι το πιο δυνατό μέσο για να εξαλείψουμε τις εγωϊκές ενέργειες. Με την προσευχή μπορούμε να τροποποιήσουμε την ψυχολογική μας κατάσταση, να αναπτύξουμε τις αρετές και να ζητήσουμε δύναμη και βοήθεια για να προχωρήσουμε προς την αλήθεια και την ελευθερία.

Η αποτελεσματικότητα της προσευχής σχετίζεται με την απλότητα, την ειλικρίνεια και το πόσο προσευχόμαστε μέσα από την καρδιά μας. Η αποτελεσματικότητα της προσευχής εξαρτάται επίσης από την δύναμη της σκέψης και του συναισθήματός και από την βεβαιότητα (πίστη) ότι θα πραγματοποιηθεί και από το πόσο βαθιά είναι η επαφή με την θεϊκή μας φύση, την σιωπηλή παρουσία μέσα μας.

Θυμίζω τα λόγια του Ιησού σχετικά με την προσευχή: ‘Ζητήστε και θα σας δοθεί’.

Εγρήγορση, συνειδητή προσοχή, αυτεπίγνωση ~ Ατμαν Νιτυανάντα

Εγρήγορση, συνειδητή προσοχή, αυτεπίγνωση

Για να παραμένουμε από στιγμή σε στιγμή σε κατάσταση εγρήγορσης, συνειδητής προσοχής, να εξαγνίζουμε τον νου μας και να αναπτύσσουμε την αυτεπίγνωση (συνειδητή επαφή με την αληθινή μας φύση, -εσωτερική σιωπηλή παρουσία), οι αποτελεσματικότερες μέθοδοι είναι να επαναλαμβάνουμε το όνομα του Θεού με ένα μάντρα (π.χ. ‘Ομ Ναμά Σιβάϊ, Όμ Ιησού Χριστέ Αμήν’) ή να επαναλαμβάνουμε κάποια επιβεβαίωση που σχετίζεται με την αληθινή μας φύση (π.χ. ‘Είμαι Μπράμαν’, Ομ Μπράμαν’, ‘Είμαι Συνειδητότητα, Ομ Συνειδητότητα’, κλπ.) και η αυτοέρευνα* (Βιτσάρα).

Για να μην επαναλαμβάνουμε το μάντρα ή την φράση-επιβεβαίωση μηχανικά, για να μην χάνουμε την κατάσταση της εγρήγορσης, για να γινόμαστε πιο συνειδητοί και να εμβαθύνουμε στην εσωτερική σιωπή, μας βοηθάει να κάνουμε συχνά τις παρακάτω ερωτήσεις:

·       ‘Είμαι αυτήν την στιγμή συνειδητός της εσωτερικής σιωπής;’, ή ‘’Είμαι σε επίγνωση της εσωτερικής σιωπής;’

·       ‘Βιώνω αυτήν την στιγμή Ειρήνη;’,

·       ‘Που είναι η προσοχή μου τώρα;’.

Σχόλιο

*αυτοέρευνα: H αυτοέρευνα που είναι η έρευνα της αληθινής μας φύσης και η προσήλωση του νου μας σε αυτήν γίνεται ως εξής: Κάθε φορά που εκδηλώνονται σκέψεις, συναισθήματα, παρόρμηση, κ.λπ. κάνουμε την ερώτηση: ‘Σε ποιόν αναδύεται  αυτή η σκέψη ή το συναίσθημα, κ.λπ.; Η απάντηση είναι: ‘Σε Μένα.΄, και στην συνέχεια κάνουμε την ερώτηση  ‘Ποιος Είμαι;΄ και στρέφουμε την προσοχή μας στο κέντρο της ύπαρξης για να έρθουμε σε επαφή με την σιωπηλή παρουσία του Είναι μας και να παραμείνουμε προσηλωμένοι σε αυτήν. Κάθε φορά που εκδηλώνεται κάτι μέσα μας ακολουθούμε τα ίδια βήματα στην εσωτερική σιωπή.

ΦΟΒΟΣ, ΘΥΜΟΣ, ΕΠΙΘΥΜΙΑ, ΚΛΑΜΑ ~ Ατμαν Νιτυανάντα

ΦΟΒΟΣ, ΘΥΜΟΣ, ΕΠΙΘΥΜΙΑ, ΚΛΑΜΑ

ΥΠΟΘΕΣΗ

Λέγεται πως ο φόβος μερικές φορές είναι υποσυνείδητος (δηλαδή δεν εκδηλώνεται στο συνειδητό μας με τρόπο φανερό, ή πιθανόν εμείς δεν είμαστε σε θέση να το αντιληφθούμε) και έτσι αν και το βασικό συναίσθημά μας είναι φόβος, μπορεί να αντιδράσουμε με θυμό ή κλάμα.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Ο θυμός, όπως και ο φόβος, είναι επίσης ένα βασικό συναίσθημα και προέρχονται και τα δύο άμεσα από την επιθυμία, την προσκόλληση στην επιθυμία, την μη εκπλήρωση κάποιας ανάγκης, την προσκόλληση μας σε κάποια ανάγκη. Δηλαδή δεν θυμώνουνε επειδή υπάρχει ένας μη συνειδητά εκφρασμένα φόβος αλλά επειδή εμποδίζεται ή δεν εκπληρώνεται κάποια επιθυμία ή κάποια ανάγκη των οποίων μπορεί να είμαστε συνειδητοί, αλλά μπορεί και όχι. Δηλαδή πίσω από τον φόβο και τον θυμό υπάρχει μη εκπληρωμένη ανάγκη ή επιθυμία, ή παρεμποδίζεται μια ανάγκη ή επιθυμία ή κάποια προσκόλληση (οι προσκολλήσεις σχετίζονται επίσης με την επιθυμία κα ιτις ανάγκες).

Βέβαια ο φόβος να μην μας συμβεί κάτι που ΔΕΝ ΕΠΙΘΥΜΟΥΜΕ να συμβεί, διεγείρει τον θυμό μέσα μας. Δηλαδή στην σκέψη ότι μπορεί να μας συμβεί κάτι δυσάρεστο, κάτι που δεν επιθυμούμε εγείρεται μέσα μας ο φόβος. Και φαίνεται πως αυτός ο φόβος είναι που προκαλεί τον θυμό, ο οποίος (ο θυμός) στην πραγματικότητα είναι ο μηχανισμός με τον οποίο το εγώ μας προσπαθεί να αμυνθεί και να προστατέψει τον εαυτό του κάνοντας επίθεση και κακό σε αυτόν που θεωρεί ως κίνδυνο. Όμως αυτός ο φόβος εγείρεται μέσα μας εξ αιτίας της επιθυμίας μας να μην συμβεί κάτι δυσάρεστο, κάτι που ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ. Όλο αυτό βέβαια διαδικάζεται αυτόματα και μηχανικά μέσα μας σύμφωνα με το πως είναι προγραμματισμένος ο νους μας και πόσο δυνατό είναι το εγώ μας.

Το κλάμα

Το κλάμα είναι μια νευροφυσιολογική αντίδραση που σχετίζεται με πολλά συναισθήματα. Μπορεί να κλάψουμε από χαρά, από γέλιο, από θυμό, από φόβο, από στεναχώρια, από μοναξιά, απογοήτευση, κ.λπ.

Το κλάμα σε σχέση με τα αρνητικά συναισθήματα μας βοηθάει να εκφορτίσουμε την συγκινησιακή ενέργεια σε κάποιο βαθμό τουλάχιστον (με την προϋπόθεση ότι δεν συγκρατούμε το κλάμα) ώστε να χαλαρώσουμε και να αντέξουμε την πίεση της συγκινησιακής φόρτισης.

Οι παράγοντες της πλάνης και η αφύπνιση ~ Άτμαν Νιτυανάντα

Οι παράγοντες της πλάνης και η αφύπνιση

Οι δυο δυνάμεις που μας κρατούν σε πλάνη είναι οι ράτζας και τάμας ποιότητες καθώς και τα αποτελέσματα αυτών στον νου μας (το κατώτερο εγώ, οι επιθυμίες, τα ελαττώματα, οι προσκολλήσεις, τα κατώτερα συναισθήματα, κ.λπ.). 

Η τάμας σκεπάζει με ένα πέπλο την αληθινή μας φύση και η ράτζας κινεί το νου προς τα έξω μέσα από τις αισθήσεις και τον κάνει να αναζητάει αισθητηριακές εμπειρίες. Η τάμας ποιότητα προκαλεί την ταύτιση με το σώμα και τον νου και την ψευδαίσθηση ότι είμαστε μένα πρόσωπο-σώμα περιορισμένο από το χώρο και το χρόνο την αιτία και το αποτέλεσμα. 

Η ράτζας δημιουργεί την επιθυμία για αισθητηριακές εμπειρίες, κάνει τον νου να κινείται συνέχεια και να ασχολείται με τα αντικείμενα των αισθήσεων απολαύσεις και δράση και τον στρέφει συνέχεια προς τα έξω μέσα από τις αισθήσεις. Έτσι δεν αντιλαμβανόμαστε τι ακριβώς συμβαίνει μέσα μας (σκέψεις, συναισθήματα, προγραμματισμοί, παρορμήσεις, κ.λπ.), ποια είναι η αιτία τους και ο απώτερος σκοπός τους, αλλά επάνω από όλα δεν είμαστε σε θέση να αντιληφθούμε (διακρίνουμε) και να συνειδητοποιήσουμε την αληθινή μας φύση (Συνειδητότητα, εσωτερική σιωπηλή παρουσία). 

Όντας καλά αναπτυγμένοι και εδραιωμένοι μέσα μας οι παράγοντες της ψευδαίσθησης (οι ράτζας και τάμας ποιότητες, το κατώτερο εγώ, οι επιθυμίες, τα ελαττώματα, οι προσκολλήσεις, τα κατώτερα συναισθήματα, κ.λπ.), η συνειδητοποίηση (αφύπνιση) της αληθινής μας φύσης επιτυγχάνεται με ειλικρινή συστηματική και φιλόπονη άσκηση, συνεχή έρευνα και διαλογισμό. 

Την στιγμή που αφυπνιζόμαστε στην αληθινή μας φύση (συνειδητοποιούμε ότι είμαστε το φως της Συνειδητότητας) διαλύεται και η πλάνη ότι είμαστε το σώμα, ο νους και το εγώ. Η αφύπνιση δεν είναι όμως και του τέλους του δρόμου, παρά το καθοριστικό βήμα για να φτάσουμε στην απελευθέρωση (αυτοπραγμάτωση, φώτιση, θέωση).