Η αφιέρωση στην πνευματική ζωή
Η πνευματική ζωή αρχίζει επί της ουσίας, όταν το κέντρο βάρος έχει μεταφερθεί στην εσωτερική μας μεταμόρφωση και την πνευματική μας τελείωση, όταν πρώτη και μοναδική μας έγνοια, είναι η πνευματική ζωή και η άσκηση, όταν με καρδιά, νου και σώμα κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε κάθε στιγμή, όταν ζούμε και αναπνέουμε για την αλήθεια και την Ένωση μας με τον Θεό.
Μέχρι να συμβεί αυτό, η οποιαδήποτε είδους ενασχόληση με την πνευματικότητα, είναι μια προετοιμασία για να αφιερωθούμε στο δρόμο, να ασκηθούμε αποφασιστικά και συστηματικά για την τελείωση μας και να πετύχουμε την αυτοπραγμάτωση (φώτιση, απελευθέρωση).
Και αυτή η περίοδος προετοιμασίας, είναι μέρος του πνευματικού δρόμου, αλλά αν παραμείνει κανείς σε αυτό το επίπεδο, δεν θα μπορέσει να προχωρήσει σε μια ριζική μεταμόρφωση, πόσο μάλλον να φτάσει στην φώτιση. Θα χρειαστεί, και άλλες ενσαρκώσεις, για να ωριμάσει και να έρθει η στιγμή να αφιερωθεί ολοκληρωτικά στην πνευματική του τελείωση.
Από μια ευρύτερη σκοπιά, ακόμη και οι άνθρωποι, που είναι προσκολλημένοι στις αισθητηριακές εμπειρίες και στην κοσμική ζωή (και αδιάφοροι για την πνευματική ζωή), προετοιμάζονται με έμμεσο και ασυνείδητο τρόπο για το πνευματικό ταξίδι και την επιστροφή τους στην Ιθάκη.
Σύμφωνα με κάποιες διδασκαλίες, δεν θα διατρέξουν το πνευματικό μονοπάτι, όλοι οι άνθρωποι. Προσωπικά, δεν παίρνω θέση, αν το πνευματικό ταξίδι αφορά, όλους όσους ενσαρκώνονται σε ανθρώπινα σώμα ή όχι.
