Αφού το εγώ δημιουργήθηκε μέσα από την επαφή του νου με τα
αντικείμενα των αισθήσεων, το εγώ για να διατηρηθεί στην ζωή, θα πρέπει ο νους
να συνεχίζει να έρχεται σε επαφή με τα αντικείμενα των αισθήσεων. Έτσι όμως ο
νους γίνεται εξωστρεφής και αντί να γεύεται την ευδαιμονία της Ύπαρξης που
πάντοτε είναι παρούσα στη καρδιά μας, γεύεται μαζί με το εγώ λίγες ψευδαισθησιακές
απολαύσεις και πολύ πόνο και δυστυχία.
Επειδή μόνο ο νους είναι προικισμένος με το φως της
επίγνωσης και μπορεί να κάνει τα αντικείμενα φανερά και αντιληπτά είναι
απαραίτητη η συνδρομή του για να μπορεί το εγώ να απολαμβάνει τα αντικείμενα
των αισθήσεων. Για αυτό το εγώ προσπαθεί με κάθε τρόπο να δελεάσει και να
πείσει το νου να στρέφεται προς τα αντικείμενα.
Επίσης το ίδιο το εγώ μπορεί να υπάρχει επειδή κρατά επάνω
του το φως της επίγνωσης.
Αυτό το παιχνίδι του εγώ που χρησιμοποιεί το νου και την
επίγνωση για να μπορεί να απολαμβάνει τα αντικείμενα, μπορεί να σταματήσει και
το ίδιο το εγώ να διαλυθεί, μόνο όταν ο νους συνειδητοποιήσει ότι
χρησιμοποιείται από το εγώ και ότι η φύση του είναι διαφορετική από αυτή του
εγώ.
Ο νους (Buddhi) πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι είναι διαφορετικός από
το εγώ και όλες τις εκφράσεις του και ότι από τη φύση του είναι λαμπερός και
φωτεινός και όργανο της Συνειδητότητας (Ψυχής). Ο νους από τη φύση
του είναι σάττβα αλλά καθώς μολύνθηκε με ράτζας και τάμας εξ αιτίας του πάθους
του εγώ να απολαμβάνει τα αντικείμενα έχασε την πρωταρχική του αγνότητα και την
αντίληψη της ενότητας του με το πνεύμα. Βρίσκεται θα λέγαμε σε μια κατάσταση
ύπνωσης μαγεμένος από τις μορφές και τα καμώματα του εγώ.
Από τη στιγμή όμως που το φως της διάκρισης ανάψει στο νου,
το τέλος της αιχμαλωσίας του αρχίζει. Το ταξίδι της επιστροφής του νου στο
κέντρο της Ύπαρξης είναι πια κοντά, σύντομα θα ολοκληρωθεί, και ο ΝΟΥΣ και ο
ΘΕΟΣ (Συνειδητότητα) θα ενωθούν σε αιώνια Ειρήνη και ευδαιμονία.
Αγάπη, Ειρήνη, Αρμονία
