Είμαστε η πάντα παρούσα σιωπηλή επίγνωση
Αυτό που είμαστε είναι η πάντα παρούσα επίγνωση (Συνειδητότητα, Πνεύμα,
Ψυχή, Άτμαν, εσωτερική σιωπηλή παρουσία), η οποία φωτίζει τον νου και κάνει
κάθε εμπειρία δυνατή. Η επίγνωση είναι παρούσα και όταν εκδηλώνονται σκέψεις
και όταν δεν υπάρχουν σκέψεις. Είμαστε αυτή η επίγνωση που αντιλαμβάνεται τις
σκέψεις αλλά και το κενό ανάμεσα στις σκέψεις (το νοητικό διάστημα) και την απουσία σκέψεων. Μπορεί να
έχουμε επίγνωση αυτού που πραγματικά είμαστε και όταν υπάρχουν σκέψεις και όταν
δεν υπάρχουν σκέψεις. Είναι θέμα εστίασης της προσοχής και μη ταύτισης με τις
σκέψεις (τα συναισθήματα και το σώμα επίσης). Βέβαια όταν ο νους είναι άδειος
από σκέψεις, είναι ευκολότερο να αντιληφθούμε και να βιώσουμε χωρίς ‘παράσιτα’
την αληθινή μας φύση, δηλαδή να βιώσουμε καθαρά την ειρήνη, την πληρότητα, την
ελευθερία και την ευδαιμονία που είμαστε ως Συνειδητότητα.
Αυτό που μας εμποδίζει να διακρίνουμε την αληθινή μας φύση (εσωτερική
σιωπηλή παρουσία, Συνειδητότητα) και να είμαστε σε επίγνωση της αληθινής μας
φύσης, δεν είναι οι σκέψεις από μόνες τους, αλλά η ταύτιση με τις σκέψεις
(με τα συναισθήματα επίσης, το σώμα και τα αισθητηριακά αντικείμενα), και
πρωτίστως η ταύτιση με το εγώ, που είναι ο παράγοντας που δημιουργεί όλες
τις ταυτίσεις. Το κατώτερο εγώ (εξ αιτίας της παρουσίας της τάμας ποιότητας ή
γκούνα), σαν μια ομίχλη δημιουργεί ένα πέπλο, που μας εμποδίζει να έχουμε
καθαρή αντίληψη της εσωτερικής σιωπηλής παρουσίας (Συνειδητότητηα,
Είναι, Πνεύμα), που είναι πέρα από τις σκέψεις και το νοητικό
διάστημα. Το εγώ, τραβάει όλη την προσοχή επάνω του και μας κάνει να
ταυτιζόμαστε με αυτό το ίδιο, καθώς επίσης με τις σκέψεις, τα συναισθήματα, το
σώμα και τις αισθητηριακές εντυπώσεις. Έτσι ξεχνάνε να είμαστε σε επίγνωση της
εσωτερικής σιωπής που είναι πάντα παρούσα, ειρηνική και ευδαιμονούσα.
Το εγώ είναι ο παράγοντας που προβάλει σκέψεις, ταυτίζεται με τις σκέψεις
και δημιουργεί επίσης όλες τις άλλες ταυτίσεις Είναι η ταύτιση με το εγώ
και τις σκέψεις που μας κάνει να χάνουμε την θέαση της εσωτερικής σιωπηλής
παρουσίας, που είναι ανέγγιχτη από τις σκέψεις, τα συναισθήματα, και τις
σωματικές αντιδράσεις. Το εγώ μας εμποδίζει να διακρίνουμε καθαρά και να
συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε η εσωτερική σιωπηλή παρουσία και όχι το σώμα,
και ο νους.
Όταν καταλαγιάσουμε με κάποιο τρόπο τις σκέψεις και τα συναισθήματα, τότε
καταλαγιάζει και το εγώ, και σε αυτήν την κατάσταση γίνεται το έδαφος
πρόσφορο να
αντιληφθούμε καθαρά την εσωτερική σιωπηλή παρουσία. Αν προσπαθούμε σταθερά
να αποταυτιζόμαστε από τοις εξωτερικές εντυπώσεις, τα περιεχόμενα του νου
(σκέψεις, συναισθήματα, κ.λπ. ), το σώμα και το ίδιο το εγώ και να εστιαζόμαστε
στην εσωτερική σιωπή κάποια στιγμή θα συμβεί η αφύπνιση και θα συνειδητοποιηθεί
ότι είμαστε η σιωπηλή παρουσία και όχι το σώμα και ο νους. Η αφύπνιση διαλύει
την ψευδαίσθηση ότι είμαστε το σώμα, ένα πρόσωπο περιορισμένο στον χώρο και τον
χρόνο. Η αφύπνιση όμως δεν είναι η τελική κατάσταση, η απελευθέρωση ή φώτιση. Η
φώτιση συμβαίνει όταν διαλυθεί τελείως το εγώ σε όλες του τις απόψεις και ο
νους έχει γίνει τελείως φωτεινός, εξ αιτίας του συνεχή διαλογισμού στην πηγή
του, την Συνειδητότητα.