Ο ΚΟΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΟΝΕΙΡΟ ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΤΗΤΑΣ
Ο κόσμος είναι το όνειρο της Συνειδητότητας. Η Συνειδητότητα μέσω της κοσμικής ενέργειας και του κοσμικού νου και με την συμμετοχή των ατομικών νόων (που είναι μέρος του κοσμικού νου) δημιουργεί αυτό το ζωντανό ονειρικό κόσμο.
Όπως ο νους μας, όταν κοιμόμαστε δημιουργεί το όνειρο, έτσι και ο κοσμικός νους μαζί με τους ατομικούς νόες δημιουργεί το ζωντανό όνειρο, αυτό που αντιλαμβανόμαστε ως κόσμο.
Όντας η αιώνια, άχρονη και άμορφη Συνειδητότητα, ονειρευόμαστε ότι είμαστε άνθρωποι, ονειρευόμαστε ότι μεγαλώνουμε, γελάμε, τρώμε, εργαζόμαστε, παντρευόμαστε, διασκεδάζουμε κ.λπ.. Όλα αυτά αν και φαίνονται πραγματικά, δεν είναι τίποτα άλλο από ένα όνειρο που δημιουργεί η Συνειδητότητα (που Είμαστε) μέσω του νου. Μπορεί να μας φαίνεται πραγματικός και στέρεος, παρά ταύτα όμως, είναι ένας κόσμος ονειροφαντασίας.
Όπως όταν κοιμόμαστε, το όνειρο που βλέπουμε μας φαίνεται πραγματικό, έτσι και το ζωντανό όνειρο στην διάρκεια της ημέρας μας φαίνεται πραγματικό. Αλλά και τα δύο είναι όνειρα αν και διαφορετικής ποιότητας.
Το όνειρο (και τα δύο, στην διάρκεια του ύπνου και του ξύπνιου) φαίνεται πραγματικό εξ αιτίας του ότι έχει ως βάση την πραγματικότητα της Συνειδητότητας που είναι το μόνο που υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρξει.
Ο κόσμος φαίνεται πραγματικός εξ αιτίας της μίξης της πραγματικότητας της Συνειδητότητας με τις μορφές (ο κόσμος είναι ένα σύνολο μορφών) και της ταύτισης τα Συνειδητότητας με τον νου. Όπως η αντανάκλαση στην έρημο (που έχει ως βάση την έρημο) φαίνεται ως πραγματική αν και είναι αυταπάτη, έτσι και ο κόσμος που έχει σαν βάση την Συνειδητότητα φαίνεται πραγματικός αλλά δεν είναι.
Ο κόσμος φαίνεται (γίνεται αντιληπτός) ως πραγματικός και ανεξάρτητος από την Συνειδητότητα σε όσους έχουν την συνείδηση κοιμισμένη. Αλλά για όσους έχουν κυριαρχήσει στον νου και είναι ελεύθεροι από το εγώ, την επιθυμία, την προσκόλληση, τον θυμό και τον φόβο μόνο η Συνειδητότητα υπάρχει, ζουν ως η Συνειδητότητα, και ο κόσμος φαίνεται ως μια αντανάκλαση μέσα στο φως της Συνειδητότητας.
Όλο αυτό που βιώνεις ως εξωτερικό κόσμο είναι η προβολή του νου σου ως μια εξωτερική πραγματικότητα. Είναι οι σκέψεις οι δημιουργημένες με την βοήθεια των αισθήσεων που προβάλλονται ως μια εξωτερική πραγματικότητα.
Ο κόσμος μας δεν είναι τίποτα άλλο από τις σκέψεις μας, είτε αυτές δημιουργούνται με την βοήθεια των αισθήσεων είτε μέσω της μνήμης και της φαντασίας και είναι εμπλουτισμένες με συναισθήματα, συγκινήσεις, διαθέσεις και επιθυμίες .
Γι’ αυτόν που έχει καταφέρει να αδειάσει τον νου, ώστε να μείνει ακίνητος, και έχει καταλαγιάσει την αίσθηση εγώ σε σχέση με το σώμα και τον νου, ο κόσμος εξαφανίζεται και αντιλαμβάνεται πλήρως και καθαρά την μόνη πραγματικότητα που υπάρχει, την Συνειδητότητα, και αντιλαμβάνεται (βιώνει) ότι είναι η Συνειδητότητα.
Αυτός που έχει διαλύσει τον κατώτερο νου και το εγώ του, βιώνει παντού και πάντα, μέσα και έξω, την αιώνια και απεριόριστη ειρήνη, πληρότητα και ευδαιμονία της αιώνιας, αμετάβλητης και ακατάστρεπτης Συνειδητότητας. Σε όλους και όλα βλέπει τον Εαυτό του, ως την μια και μοναδική Συνειδητότητα. Η δυαδικότητα υποκειμένου αντικειμένου διαλύεται και την θέση της παίρνει η επίγνωση ότι όλα είναι η ομοιογενής, μία δίχως δεύτερη Συνειδητότητα. Αυτό είναι φώτιση, απελευθέρωση, η κορύφωση της ανθρώπινης ύπαρξης.
Ο κόσμος είναι το όνειρο της Συνειδητότητας. Η Συνειδητότητα μέσω της κοσμικής ενέργειας και του κοσμικού νου και με την συμμετοχή των ατομικών νόων (που είναι μέρος του κοσμικού νου) δημιουργεί αυτό το ζωντανό ονειρικό κόσμο.
Όπως ο νους μας, όταν κοιμόμαστε δημιουργεί το όνειρο, έτσι και ο κοσμικός νους μαζί με τους ατομικούς νόες δημιουργεί το ζωντανό όνειρο, αυτό που αντιλαμβανόμαστε ως κόσμο.
Όντας η αιώνια, άχρονη και άμορφη Συνειδητότητα, ονειρευόμαστε ότι είμαστε άνθρωποι, ονειρευόμαστε ότι μεγαλώνουμε, γελάμε, τρώμε, εργαζόμαστε, παντρευόμαστε, διασκεδάζουμε κ.λπ.. Όλα αυτά αν και φαίνονται πραγματικά, δεν είναι τίποτα άλλο από ένα όνειρο που δημιουργεί η Συνειδητότητα (που Είμαστε) μέσω του νου. Μπορεί να μας φαίνεται πραγματικός και στέρεος, παρά ταύτα όμως, είναι ένας κόσμος ονειροφαντασίας.
Όπως όταν κοιμόμαστε, το όνειρο που βλέπουμε μας φαίνεται πραγματικό, έτσι και το ζωντανό όνειρο στην διάρκεια της ημέρας μας φαίνεται πραγματικό. Αλλά και τα δύο είναι όνειρα αν και διαφορετικής ποιότητας.
Το όνειρο (και τα δύο, στην διάρκεια του ύπνου και του ξύπνιου) φαίνεται πραγματικό εξ αιτίας του ότι έχει ως βάση την πραγματικότητα της Συνειδητότητας που είναι το μόνο που υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρξει.
Ο κόσμος φαίνεται πραγματικός εξ αιτίας της μίξης της πραγματικότητας της Συνειδητότητας με τις μορφές (ο κόσμος είναι ένα σύνολο μορφών) και της ταύτισης τα Συνειδητότητας με τον νου. Όπως η αντανάκλαση στην έρημο (που έχει ως βάση την έρημο) φαίνεται ως πραγματική αν και είναι αυταπάτη, έτσι και ο κόσμος που έχει σαν βάση την Συνειδητότητα φαίνεται πραγματικός αλλά δεν είναι.
Ο κόσμος φαίνεται (γίνεται αντιληπτός) ως πραγματικός και ανεξάρτητος από την Συνειδητότητα σε όσους έχουν την συνείδηση κοιμισμένη. Αλλά για όσους έχουν κυριαρχήσει στον νου και είναι ελεύθεροι από το εγώ, την επιθυμία, την προσκόλληση, τον θυμό και τον φόβο μόνο η Συνειδητότητα υπάρχει, ζουν ως η Συνειδητότητα, και ο κόσμος φαίνεται ως μια αντανάκλαση μέσα στο φως της Συνειδητότητας.
Όλο αυτό που βιώνεις ως εξωτερικό κόσμο είναι η προβολή του νου σου ως μια εξωτερική πραγματικότητα. Είναι οι σκέψεις οι δημιουργημένες με την βοήθεια των αισθήσεων που προβάλλονται ως μια εξωτερική πραγματικότητα.
Ο κόσμος μας δεν είναι τίποτα άλλο από τις σκέψεις μας, είτε αυτές δημιουργούνται με την βοήθεια των αισθήσεων είτε μέσω της μνήμης και της φαντασίας και είναι εμπλουτισμένες με συναισθήματα, συγκινήσεις, διαθέσεις και επιθυμίες .
Γι’ αυτόν που έχει καταφέρει να αδειάσει τον νου, ώστε να μείνει ακίνητος, και έχει καταλαγιάσει την αίσθηση εγώ σε σχέση με το σώμα και τον νου, ο κόσμος εξαφανίζεται και αντιλαμβάνεται πλήρως και καθαρά την μόνη πραγματικότητα που υπάρχει, την Συνειδητότητα, και αντιλαμβάνεται (βιώνει) ότι είναι η Συνειδητότητα.
Αυτός που έχει διαλύσει τον κατώτερο νου και το εγώ του, βιώνει παντού και πάντα, μέσα και έξω, την αιώνια και απεριόριστη ειρήνη, πληρότητα και ευδαιμονία της αιώνιας, αμετάβλητης και ακατάστρεπτης Συνειδητότητας. Σε όλους και όλα βλέπει τον Εαυτό του, ως την μια και μοναδική Συνειδητότητα. Η δυαδικότητα υποκειμένου αντικειμένου διαλύεται και την θέση της παίρνει η επίγνωση ότι όλα είναι η ομοιογενής, μία δίχως δεύτερη Συνειδητότητα. Αυτό είναι φώτιση, απελευθέρωση, η κορύφωση της ανθρώπινης ύπαρξης.