Η ΑΤΑΡΑΞΙΑ
ΚΑΙ Η ΑΠΑΘΕΙΑ ΟΔΗΓΟΥΝ ΣΤΗΝ ΥΨΙΣΤΗ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ
Για όσο ο νους έλκεται και ενδιαφέρεται για αισθητηριακές αντιλήψεις και εμπειρίες, η βίωση της ευδαιμονίας της Ύπαρξης δεν είναι δυνατή παρά μόνον περιστασιακά και όχι σε όλο της το βάθος. Ο νους που ενδιαφέρεται για εμπειρίες είναι γεμάτος επιθυμίες και προσκολλήσεις και γι αυτό είναι ασταθής, αεικίνητος, διασπασμένος, δυσαρμονικός, βαρύς και θολός, ταράζεται εύκολα από τις εντυπώσεις των αισθήσεων αλλά και την ενθύμηση τους. Ως εκ τούτου ο νους δεν μπορεί να αντανακλάσει την ειρήνη και την ευδαιμονία της πνευματικής μας φύσης με καθαρότητα.
Πλήρης
αδιαφορία για οποιαδήποτε εμπειρία, καλή, δυσάρεστη, ευχάριστη ή απολαυστική
και παντελής έλλειψη ενδιαφέροντος (τέλεια αδιαφορία και απάθεια) για ότι έχετε
δει και ακούσει, ακούτε και θα ακούσετε στο μέλλον είναι η απαραίτητη
προϋπόθεση για την ελευθερία από το εγώ και τον κατώτερο νου και την πλήρη και
σταθερή βίωση της ειρήνης και της ευδαιμονίας του Πνεύματος.
Η αταραξία και η απάθεια είναι ο καρπός της διάκρισης και της συνεχής προσήλωσης του νου στην πηγή του, την ζωντανή σιωπηλή παρουσία (Συνειδητότητα, Πνεύμα, Ψυχή, Άτμαν), μέσω του διαλογισμού, της επανάληψης του ονόματος του Θεού, ενός μάντρα, της αυτέρευνας (Bιτσάρα-Vichara) και το σαμάντι.