Η συνειδητοποίηση της αληθινής μας φύσης απαιτεί καθαρότητα νου και διάκριση ~ Ατμαν Νιτυανάντα

Η ειρήνη και η αγάπη είναι αδιαχώριστες

 

Η ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΙΝΗΣ ΜΑΣ ΦΥΣΗΣ  ΑΠΑΙΤΕΙ ΚΑΘΑΡΟΤΗΤΑ ΝΟΥ ΚΑΙ ΔΙΑΚΡΙΣΗ

Η αληθινή μας φύση, (αυτό που πραγματικά είμαστε, Συνειδητότητα, Ψυχή ή Πνεύμα, εσωτερική σιωπηλή παρουσία), είναι πέρα από προσπάθεια και μη προσπάθεια, είναι παρούσα συνεχώς και την εμπειρώμαστε συνεχώς. Παρά ταύτα, παραδόξως δεν αναγνωρίζουμε και δεν συνειδητοποιούμε τι πραγματικά είμαστε και έτσι ταυτίζουμε τον εαυτό μας με το σώμα, την προσωπικότητα, το όνομα και τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του σώματος και του νου και προεκτείνουμε την ταύτιση μας με την χώρα μας, την θρησκεία, την φυλετική καταγωγή, κ.λπ.

Εξ αιτίας της άγνοιας, τις επιθυμίες, τις προσκολλήσεις, την έλλειψη καθαρότητας του νου και την έλλειψης διάκρισης, αλλά και τον φόβο, την προκατάληψη και την ψευδαίσθηση ότι γνωρίζουμε, αποτυγχάνουμε να δούμε με καθαρότητα και σαφήνεια (να έχουμε δηλαδή σαφή επίγνωση) την αληθινή μας φύσης (Ψυχή, Πνεύμα, Συνειδητότητα, εσωτερική σιωπηλή παρουσία), που είναι η πραγματικής μας ταυτότητας. Η ψυχή μας δεν έχει αρχή μέση και τέλος, δεν έχει μορφή, χρόνο και αιτία, δεν γεννιέται ούτε πεθαίνει, αλλά είναι αυτό που δίνει ζωή στο σώμα και το νου και κάνει δυνατή την επίγνωση τους. Η ουσιαστική φύση της αληθινής φύσης είναι απόλυτη Ύπαρξη-Επίγνωση-Ευδαιμονία (Sat-chit-ananda). Ως Ύπαρξη (Στα-Sat) είναι άμορφη, άχρονη, αναίτια, αιώνια, αμετάβλητη, ακίνητη, σιωπηλή και αθάνατη, ως Επίγνωση (Τσιτ-chit), είναι το φως της επίγνωσης (το άχτιστο φως) με το οποίο η Ύπαρξη μας έχει επίγνωση του Εαυτού της αλλά και κάνει δυνατή την επίγνωση όλων όσων υπάρχουν, και τέλος η αληθινή μας φύση είναι απόλυτη ευδαιμονία ή μακαριότητα (Ανάντα-ananda) και βαθιά ειρήνη.  Είναι σημαντικό να γνωρίζουμε ότι η ψυχή μας, έχει αυτές τις φύσεις, διότι αναγνωρίζοντας (αποκτώντας επίγνωση) κάποια ή κάποιες από αυτές και διακρίνοντας ότι δεν ανήκουν στο σώμα, γινόμαστε αμέσως συνειδητοί της ψυχής μας και σταματάμε να αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας ως ένα σώμα-νου που λειτουργεί μέσα από ένα πλέγμα συνηθειών, προγραμματισμών, επιθυμιών και προσκολλήσεων που σχετίζονται κυρίως με τις ενστικτώδεις λειτουργίες.

Χρειάζεται προσπάθεια να γνωρίσουμε ή πιο σωστά να αναγνωρίσουμε αυτό που είμαστε; Η απάντηση είναι όχι. Δεν μπορούμε να γνωρίσουμε (ακριβέστερα να αποκτήσουμε επίγνωση)  αυτό  που ήδη είμαστε με προσπάθεια. Χρειάζεται προσπάθεια να δεις το σώμα σου και να αναγνωρίσεις αν είναι αρσενικό ή θηλυκό, αν είναι νέο ή γερασμένο; Όχι. Χρειάζεται προσπάθεια να έχεις επίγνωση αν σκέπτεσαι ή όχι; Όχι. Κατά τον ίδιο τρόπο δεν χρειάζεται προσπάθεια να αποκτήσεις επίγνωση της αληθινής σου φύσης. Αυτό που χρειάζεται είναι γνώση, καθαρότητα νου και διάκριση. 

Αφού όμως δεν χρειάζεται προσπάθεια τότε γιατί δεν αντιλαμβανόμαστε τον αληθινό μας Εαυτό; Γιατί η πλειοψηφία των ανθρώπων δεν το αντιλαμβάνεται;  Οι αιτίες είναι διάφορες, με βασικές αυτές που προανέφερα: άγνοια, έλλειψη καθαρότητας του νου, έλλειψη διάκρισης, έλλειψη  ενδιαφέροντος, προσκολλήσεις, επιθυμίες, φόβος, κ.λπ.). Καθώς οι νόες των ανθρώπων στερούνται αγνότητας, καθαρότητας και διάκρισης, ακόμη και αν ακούσουν ή διαβάσουν σχετικά με την αληθινή τους φύση, δεν μπορούν να την συνειδητοποιήσουν και να απαλλαγούν από την ψευδαίσθηση ότι είναι το σώμα. 

Επειδή η αληθινή μας φύση είναι πολύ λεπτοφυής και επειδή ο νους μας είναι πολύ χονδροειδής και εξωστρεφής και στερείται καθαρότητας και διάκρισης, αυτό έχει ως συνέπεια να ασχολείται ο νους και να ταυτίζεται με τις χονδροειδείς μορφές των αισθητηριακών αντιλήψεων και να μην μπορεί να συλλάβει και να διακρίνει την αληθινή μας φύση που είναι η λεπτοφυέστερη όλων. Επιπλέον δημιουργείται μέσα μας μια ιδιόμορφη διπλή ταύτιση και προβολή η οποία μας κάνει να βλέπουμε τα πράγματα ανάποδα. Δηλαδή, ταυτίζεται η Συνειδητότητα με το νου και το σώμα και φαίνεται σαν να είναι ιδιότητα αυτών, και από την άλλη προβάλλονται και ταυτίζονται οι ιδιότητες του σώματος και του νου στην Συνειδητότητα και φαίνεται πως οι ιδιότητες του σώματος και του νου ανήκουν στην Συνειδητότητα. Για να το καταλάβουμε αυτό καλύτερα θα αναφέρω δύο-τρία παραδείγματα: Όταν πεινάει το σώμα νοιώθουμε και λέμε 'πεινάω', ταυτίζουμε δηλαδή μια λειτουργία του σώματος με τον Εαυτό μας, λες και η πείνα είναι κάτι που ανήκει σε εμάς. Όταν ο νους είναι ανήσυχος λέμε 'είμαι ανήσυχος´, ταυτίζοντας τον Εαυτό μας με το νου. Και το αντίστροφο, ταυτίζουμε την αίσθηση ότι υπάρχουμε, που ανήκει στην ψυχή μας με το σώμα και έτσι όταν λέμε 'υπάρχω' νοιώθουμε και εννοούμε ότι αυτή η αίσθηση 'υπάρχω' ανήκει στο σώμα. Όλοι μας έχουμε την αίσθηση ότι δεν θα πεθάνουμε ποτέ, παρά ταύτα επειδή νομίζουμε ότι αυτή η αίσθηση αθανασίας ανήκει στο σώμα, νομίζουμε ότι με το θάνατο του σώματος θα πεθάνουμε και εμείς. Αλλά αυτό είναι αδύνατον, αφού η αληθινή μας φύση, η ψυχή είναι αθάνατη. Ο θάνατος του σώματος  είναι σαν να βγάζουμε το ρούχο μας που προσωρινά μας επέτρεπε να έχουμε εμπειρίες από αυτό τον τρισδιάστατο υλικό κόσμο.

Αφού δεν χρειάζεται προσπάθεια να συνειδητοποιήσουμε την αληθινή μας φύση τότε προς τι η πνευματική άσκηση και όλος πνευματικός αγώνας; Η άσκηση έχει σκοπό να αφαιρέσει όλα τα εμπόδια που μας εμποδίζουν να αντιληφθούμε την αληθινή μας φύση, έχει σκοπό να εξαγνίσει το νου ώστε να αποκτήσει καθαρότητα, διαύγεια, διάκριση και σταθερότητα. Στην ουσία η πνευματική άσκηση στο μεγαλύτερο μέρος της είναι μια διαδικασία μέσω της οποίας αφαιρούμε ψευδαισθήσεις, προσκολλήσεις, επιθυμίες, εγωϊκές τάσεις, βαριές ενέργειες και δονήσεις, λανθασμένες πεποιθήσεις και αντιλήψεις. Όταν όλα αυτά αποβληθούν από το νου και τον ψυχισμό μας, τότε ο νους μας πολύ εύκολα, είτε ακούγοντας την αλήθεια, είτε σε βαθιά απορρόφηση στην καρδιά θα αφυπνιστεί και θα συνειδητοποιήσει την αληθινή του φύση.

Συνήθως η αφύπνιση γίνεται πριν ακόμη καθαρίσει ο νους εντελώς, αλλά αυτό δεν είναι η τελική κατάσταση φώτισης και ένωσης με το Θεϊκό μας Είναι (Συνειδητότητα, ψυχή, πνεύμα) που είναι ταυτόσημο με το Θεό ή παγκόσμια Συνειδητότητα. Μετά την αφύπνιση συνεχίζεται η εξάλειψη των εγωϊκών τάσεων και η συνεχής προσπάθεια βαθιάς απορρόφησης του νου στο Είναι μας (εσωτερική σιωπηλή παρουσία), μέχρι να διαλυθεί τελείως ο εγωϊκός νους και να γίνει πλήρης, αυθόρμητη και σταθερή η βίωση της αληθινής μας φύσης. Δηλαδή να βιώνουμε σταθερά και αδιάλειπτα την ειρήνη και την μακαριότητα του Θεού.

Για αυτόν που θέλει να αποκτήσει επίγνωση της αληθινής του φύσης, και να ελευθερωθεί από την ψευδαίσθηση ότι είναι το σώμα και από τις δυστυχίες που αυτή συνεπάγεται, χρειάζεται να αποκτήσει πρώτα ένα καθαρό, διαυγή και κοφτερό νου μέσα από καθημερινή, ειλικρινή φιλόπονη άσκηση, δεύτερο, γνώση για την φύση της αληθινής ύπαρξης του, είτε μέσα από βιβλία αφυπνισμένων είτε μέσα από επαφή με κάποιον αφυπνισμένο ή και με τα δύο, και τρίτο να στοχαστεί, να ερευνήσει και να διαλογιστεί σε αυτά που άκουσε ή διάβασε με σκοπό να διακρίνει την αληθινή του φύση από την κατώτερη φύση και τελικά μέσω της συνεχούς προσήλωσης στην αληθινή του φύση να εδραιωθεί σε αυτή.

Απόσπασμα από την Μπαγκαβάτ Γκίτα    

ΚΕΦ. 2, 53. Όταν η ζαλισμένη από ότι έχει ακούσει διάνοια σου, παραμείνει σταθερή και αμετακίνητη στον Άτμαν (Ψυχή, Συνειδητότητα), τότε θα έχεις πετύχει την Γιόγκα, (δηλαδή την ένωση με το Θεό, αλλιώς Φώτιση, Απελευθέρωση ή Αυτοπραγμάτωση).  

ΚΕΦ. 2, 55. Όταν ένας άνθρωπος αποβάλλει όλες τις επιθυμίες από το νου και είναι ικανοποιημένος μέσα στον εαυτό του με τον αληθινό του Εαυτό, τον Άτμαν (ψυχή, πνεύμα, Συνειδητότητα) τότε λέγεται πως έχει σταθερή σοφία.

ΚΕΦ. 2, 56. Εκείνος του οποίου ο νους δεν ταράζεται από τις αντιξοότητες και τις δυστυχίες, που δεν λαχταρά χαρές και απολαύσεις, και είναι ελεύθερος από την επιθυμία, την προσκόλληση, το φόβο και το θυμό, ονομάζεται σοφός με σταθερή  σοφία.

 ΚΕΦ. 2, 57. Αυτός που σε τίποτα δεν έχει προσκόλληση, που ούτε χαίρεται ούτε ενοχλείται από οτιδήποτε καλό ή κακό του τύχει, η σοφία του είναι σταθερή. 

ΚΕΦ. 5, 24. Αυτός που είναι πάντα ευτυχισμένος μέσα του (με την Ψυχή του), ο οποίος ευφραίνεται μέσα του (με την Ψυχή του), που φωτίζεται από το εσωτερικό του φως (το φως της Ψυχής του), ένας τέτοιος Γιόγκι επιτυγχάνει την απελευθέρωση και γίνεται Μπράμαν (¨Ένα με το Θεό, και βιώνει την ειρήνη και την μακαριότητα του Θεού αδιαλείπτως και χωρίς προσπάθεια).