Η
ευτυχία είναι συνώνυμο της ελευθερίας
Η πραγματική ελευθερία και ευτυχία
(Ευδαιμονία, Μακαριότητα) βρίσκονται μόνο στον αληθινό μας Εαυτό, την
Συνειδητότητα (Θεϊκό Πνεύμα, Θεός, Ψυχή, Άτμαν, Μπράμαν) και μόνον.
Η Ψυχή μας είναι ανέπαφη και
ανεπηρέαστη από αυτό που συμβαίνει στο σώμα, το ενεργειακό μας πεδίο, το νου
(συγκινησιακό και σκεπτόμενο νου) και την διάνοια. Είναι πάντα ελεύθερη,
ειρηνική και ευδαιμονούσα.
Παρά ταύτα η βίωση της ειρήνης και της
ευδαιμονίας της Ψυχής μας είναι δυνατή μόνο από ένα νου αγνό και εστιασμένο στο
κέντρο του, την εσωτερική σιωπηλή παρουσία, που είναι η ίδια η παρουσία της
Ψυχής (Συνειδητότητα) μέσα
μας .
Ο νους είναι αγνός και μπορεί να
προσηλωθεί αβίαστα στο κέντρο του, όταν είναι ελεύθερος από προσκολλήσεις,
ματαιοδοξίες και επιθυμίες για δόξα, φήμη, απόλαυσης, χρήμα, πλούτο και
ανέσεις. Ο αγνός νους παραμένει αυθόρμητα απορροφημένος στην ουσία του,
την Συνειδητότητα (Θεϊκό Πνεύμα, Άτμαν, Μπράμαν, Θεός) η οποία είναι αιώνια και
απόλυτη ειρήνη, πληρότητα και μακαριότητα.
Για να ελευθερωθεί ο νους από τα
παραπάνω θέλει δουλειά πολλή, ειλικρινή, συστηματική και συνεχή.
Για να εργαστεί κανείς σοβαρά με τον
εαυτό του θα πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι "όλα του κόσμου τούτου είναι μάταια,"
διότι είναι προσωρινά, ευμετάβλητα και θα τελειώσουν σύντομα με τον θάνατο του
φυσικού σώματος. Να συνειδητοποιήσει ότι όλες οι κοσμικές επιδιώξεις και
απολαύσεις είναι η μήτρα του πόνου και της δυστυχίας. Κι αυτό γιατί όταν ο νους
μας γίνεται εξωστρεφής και ενδιαφέρεται για τα αντικείμενα των αισθήσεων
αναπόφευκτα ταυτίζεται και προσκολλάται σε αυτά, γεμίζει με έγνοιες και
αναπτύσσονται όλα τα μύρια δείνα γνωστά ως εγωιστικά
χαρακτηριστικά: το ‘εγώ’ και το ‘δικό μου’, η απληστία, η φιλαργυρία, ο φόβος,
ο θυμός, η ζήλια, το μίσος, η κάκια, η εκδικητικότητα, η στενοχώρια, η
κατάθλιψη, η λαιμαργία, η λαγνεία, η πικρία, η ανυπομονησία, το ανικανοποίητο,
οι νευρώσεις, η παράνοια...κ.λπ.
Όσο κανείς νομίζει ότι μπορεί να
ευτυχήσει (και επιδιώκει να ευτυχήσει) μέσω των αντικειμένων των αισθήσεων
αυτού του κόσμου ζει, σε μια κατάσταση ψευδαίσθησης και μέθης και πηγαίνει όπου
τον πηγαίνουν τα κύματα των ατελείωτων επιθυμιών με τίμημα τον πνευματικό του
μαρασμό την μιζέρια, και την δυστυχία.