Η ΔΥΣΤΥΧΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΕΓΩ ΜΑΣ
Ο κατώτερος ρατζασοταμασικός νους (και το εγώ), είναι
εθισμένος στην μιζέρια και την δυστυχία. Του είναι προτιμότερη η φυλακή, από
την ελευθερία όσο και αν σας φαίνεται υπερβολικό.
Ζει στην ξεχωριστότητα, τον φόβο, το θυμό,
την επιθυμία, το πάθος, την αρέσκεια και την απαρέσκεια, την έλξη και την
απώθηση.
Φαντάζεται ότι θα βρει ευτυχία, με το να
ικανοποιήσει τις επιθυμίες και τις ψευδαισθησιακές ανάγκες του και έτσι
δημιουργεί την φυλακή του. Στην αυτοδημιούργητη ψυχολογική φυλακή του, υποφέρει
από μιζέρια και δυστυχία, την οποία χρεώνει στις εξωτερικές συνθήκες (τις
οποίες έτσι κι αλλιώς το ίδιο δημιουργεί και ελκύει), για να παραμένει στο
απυρόβλητο και να συνεχίζει να ζει παρασιτικά στον ψυχισμό μας.
Το εγώ φαντάζεται ότι αν τα πράγματα ήταν
διαφορετικά, αν είχε εκείνο/α που θέλει θα ήταν ευτυχισμένο, ενώ η πραγματικότητα
είναι, ότι η δυστυχία είναι εγγενής στο εγώ. Δεν σταματά να κάνει υπολογισμούς, να
φαντάζεται, να σκέφτεται ατέρμονα φανταστικά προβλήματα και να υποφέρει από δυστυχία που το ίδιο δημιουργεί.
Αν
δεν υπάρχει εξωτερικό πρόβλημα, το εγώ θα δημιουργήσει καταστάσεις που θα προκαλέσουν πόνο, για να επιβεβαιώσει
στον εαυτό του, ότι οι εξωτερικές καταστάσεις φταίνε για την δυστυχία του.
Αντιστέκεται στην αλλαγή και σαμποτάρει κάθε
προσπάθεια αλλαγής για να επιβεβαιώνεται και να συνεχίζει να τρέφεται με
ενέργειες κατώτερες δόνησης και να παραμείνει ζωντανό. Μόνο που η δική του ζωή
μέσα μας, είναι η δική μας δυστυχία.
Η αδράνεια και ο τρόπος σκέψης που μας
έφερε το πρόβλημα και την δυστυχία, διατηρούν το πρόβλημα και μεγαλώνουν
την δυστυχία. Αλλαγή σκέψης και αλλαγή δράσης είναι ο μόνος τρόπος να αλλάξουμε
την κατάσταση (πρώτα την εσωτερική και ακολούθως την εξωτερική, να απαλλαγούμε από τις ψευδαισθήσεις του εγώ,, αλλά και από το ίδιο το
εγώ τελικά, και να ανακαλύψουμε την ευτυχία και την πληρότητα που υπάρχουν ήδη μέσα μας
(είναι η θεϊκή μας φύση, Ψυχή, Πνεύμα, Συνειδητότητα) αλλά σκεπάζονται από
το εγώ.
Το φάρμακο για να θεραπευτεί ο νους μας από
την αυτοδημιούργητη δυστυχία του, είναι η αμφισβήτηση της εγκυρότητας
και της πραγματικότητας του (των σκέψεων, των συναισθημάτων, των απόψεων, των
επιθυμιών, των πεποιθήσεων που λανθασμένα θεωρούμε ως δικά μας η εαυτό μας), οι
διδασκαλίες των σοφών και η συναναστροφή με σοφούς, η καθημερινή συστηματική άσκηση, η επανάληψη του ονόματος
του Θεού, ο διαλογισμός, η αυτοέρευνα και η παράδοση
στον Θεό.