ΕΙΜΑΣΤΕ Ο ΘΕΟΣ ΠΟΥ ΟΝΕΙΡΕΥΕΤΑΙ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ
Η κατάσταση μας μοιάζει με αυτήν του Βασιλιά που έπαιξε για λίγο τον ζητιάνο και ξεχάστηκε και νόμισε πως ήταν πράγματι ζητιάνος.
Είμαστε ο Θεός που με την δύναμη της Μάγια του, ονειρεύεται ότι είναι άνθρωπος.
Η κατάσταση μας μοιάζει με αυτήν του Βασιλιά που έπαιξε για λίγο τον ζητιάνο και ξεχάστηκε και νόμισε πως ήταν πράγματι ζητιάνος.
Είμαστε ο Θεός που με την δύναμη της Μάγια του, ονειρεύεται ότι είναι άνθρωπος.
Στο κέντρο μας είμαστε ο ίδιος ο Θεός και στην περιφέρεια το σώμα και νους. Αλλά εξ αιτίας της Μάγια που λειτουργεί μέσα από τον νου ξεχνάμε την θεϊκή μας φύση και νομίζουμε ότι είμαστε το σώμα (που το λένε Γιάννη, ή Μαρία...) που γεννήθηκε και θα πεθάνει στον χρόνο και ότι ο Θεός είναι κάτι διαφορετικό και έξω από εμάς.
Ο μη αγνός (ρατζασοταμασικός) νους που έχει σαν κέντρο του το εγώ, δημιουργεί την ψευδαίσθηση της ξεχωριστότητας και είναι η αιτία της μιζέριας και της δυστυχίας και αντίθετα ο αγνός (σαττβικός) νους είναι το μέσο να βγούμε από την πλάνη.
Το ρατζασοταμασικό εγώ μας κρατάει στην κατάσταση του ονείρου, και είναι σαν ένας τοίχος που δημιουργεί την ξεχωριστότητα ανάμεσα στον Θεό και τον άνθρωπο, και μας κάνει να αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας σαν κάτι ξεχωριστό και διαφορετικό από τον Θεό. Το ρατζασοταμασικό εγώ κάνει το συμπαντικό να φαίνεται ατομικό και ξεχωριστά το ένα από το άλλο, και γι αυτό με το θάνατο του πεθαίνει και η ψευδαίσθηση της ξεχωριστότητας.
Ο μη αγνός (ρατζασοταμασικός) νους που έχει σαν κέντρο του το εγώ, δημιουργεί την ψευδαίσθηση της ξεχωριστότητας και είναι η αιτία της μιζέριας και της δυστυχίας και αντίθετα ο αγνός (σαττβικός) νους είναι το μέσο να βγούμε από την πλάνη.
Το ρατζασοταμασικό εγώ μας κρατάει στην κατάσταση του ονείρου, και είναι σαν ένας τοίχος που δημιουργεί την ξεχωριστότητα ανάμεσα στον Θεό και τον άνθρωπο, και μας κάνει να αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας σαν κάτι ξεχωριστό και διαφορετικό από τον Θεό. Το ρατζασοταμασικό εγώ κάνει το συμπαντικό να φαίνεται ατομικό και ξεχωριστά το ένα από το άλλο, και γι αυτό με το θάνατο του πεθαίνει και η ψευδαίσθηση της ξεχωριστότητας.
Συνεπώς για να ξυπνήσουμε από το όνειρο, απαιτείται να ελευθερώσουμε τον νου μας
από την πλάνη των αισθητηριακών αντιλήψεων και απολαύσεων, το εγώ και
την επιθυμία που είναι η ουσιαστική φύση του ρατζασοταμσικού εγώ.
Πεθαίνοντας το εγώ, τελειώνει και η πλάνη της δυαδικότητας και συνειδητοποιείται η ταυτότητα της υποτιθέμενης ατομικής Συνειδητότητας μας (Ψυχή, Άτμαν) και της Απόλυτης Συνειδητότητας (Αλήθεια, Θεός, Μπράμαν). Συνειδητοποιείται δηλαδή ότι η ατομική Συνειδητότητα και η Απόλυτη Συνειδητότητα είναι Ένα και το Αυτό.
Πεθαίνοντας το εγώ, τελειώνει και η πλάνη της δυαδικότητας και συνειδητοποιείται η ταυτότητα της υποτιθέμενης ατομικής Συνειδητότητας μας (Ψυχή, Άτμαν) και της Απόλυτης Συνειδητότητας (Αλήθεια, Θεός, Μπράμαν). Συνειδητοποιείται δηλαδή ότι η ατομική Συνειδητότητα και η Απόλυτη Συνειδητότητα είναι Ένα και το Αυτό.
Αυτό είναι φώτιση, απελευθέρωση, αυτοπραγμάτωση.
Ο Ιησούς Χριστός το είπε ως εξής: "Εγώ και ο Πατέρας είμαστε ένα." (Ιωάννης 10: 30)
Ο Ιησούς όντας φωτισμένος όταν αναφερόταν στον εαυτό του αναφερόταν στην Συνειδητότητα και όχι στο σώμα.