 |
| Η γνώση της Ψυχής είναι η συμπαντική γνώση και η μόνη σοφία |
ΤΟ ΠΑΡΑΔΟΞΟ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ
Η ΑΛΗΘΕΙΑ, ΚΑΙ ΝΑ ΨΑΧΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ
Είμαστε αποκομμένοι ή διαχωρισμένοι από την Αλήθεια: Όχι.
Είμαστε κάτι
διαφορετικό από την Αλήθεια: Όχι
Και όμως ζούμε (η συντριπτική πλειοψηφία) σαν να είμαστε ανεξάρτητες από την Αλήθεια οντότητες προκαλώντας αχρείαστα πόνο και δυστυχία στον εαυτό μας και στους άλλους.
Ψάχνουμε την Αλήθεια σαν να είναι ένα αντικείμενο έξω από εμάς, σαν ένα αντικείμενο που θα βρούμε κάποια στιγμή στο μέλλον, αν και η Αλήθεια είναι συνεχώς παρούσα μόνο στο παρόν, και το υποκείμενο κάθε εμπειρίας.
Ήδη έχουμε επίγνωση της Αλήθειας μόνο που είναι σκεπασμένη με κάποιο τρόπο (αλλά όχι ολοκληρωτικά) από τις δονήσεις των συναισθημάτων των σκέψεων και του εγώ. Με το νου εξωστρεφή, ζαλισμένο από τις απολαύσεις και βαρυδονούμενο από τις εγωικές τάσεις και ενέργειες χάνουμε την διάκριση και την καθαρή θέαση της Αλήθειας.
Επιπλέον από την άποψη του Εγώ (και συγκεκριμένα του ρατζασοταμασικού εγώ) η Αλήθεια δεν είναι και τόσο ενδιαφέρουσα, αφού για το εγώ έχει ενδιαφέρον μόνο ότι διεγείρει τις αισθήσεις, δίνει απόλαυση, ευχαρίστηση, προκαλεί έκσταση και μια χαρά που προέρχεται από την απόλαυση που φέρνουν οι αισθήσεις, το σώμα και νους. Τι σημασία μπορεί να έχει για το εγώ η βαθιά σιωπηλή ειρηνική παρουσία της Συνειδητότητας που είναι η αενάως ζώσα και παρούσα Αλήθεια. Ελάχιστη έως καμία.
Μόνο αν το εγώ πονέσει πολύ εξ αιτίας της ανισορροπίας που το ίδιο δημιουργεί, τότε ψάχνει να βρει απεγνωσμένα να βρει λίγο γαλήνη και ξεγνοιασιά. Μόλις του περάσει ο πόνος φτου και απ’ την αρχή. Πάμε για άλλες πολιτείες (μακριά από την καρδιά όπου λάμπει η Αλήθεια) για περιπλανήσεις στον κόσμο των αισθήσεων και των παραισθήσεων.
Τι ποιο παράδοξο να είμαστε η Αλήθεια και μεθυσμένοι από τις ηδονές των αισθήσεων να έχουμε χάσει αυτήν την απλή και προφανή επίγνωση και να υποφέρουμε από τα καμώματα, την δυσαρμονία και την δυστυχία που το εγώ μας προκαλεί ποικιλοτρόπως;
Και όμως ζούμε (η συντριπτική πλειοψηφία) σαν να είμαστε ανεξάρτητες από την Αλήθεια οντότητες προκαλώντας αχρείαστα πόνο και δυστυχία στον εαυτό μας και στους άλλους.
Ψάχνουμε την Αλήθεια σαν να είναι ένα αντικείμενο έξω από εμάς, σαν ένα αντικείμενο που θα βρούμε κάποια στιγμή στο μέλλον, αν και η Αλήθεια είναι συνεχώς παρούσα μόνο στο παρόν, και το υποκείμενο κάθε εμπειρίας.
Ήδη έχουμε επίγνωση της Αλήθειας μόνο που είναι σκεπασμένη με κάποιο τρόπο (αλλά όχι ολοκληρωτικά) από τις δονήσεις των συναισθημάτων των σκέψεων και του εγώ. Με το νου εξωστρεφή, ζαλισμένο από τις απολαύσεις και βαρυδονούμενο από τις εγωικές τάσεις και ενέργειες χάνουμε την διάκριση και την καθαρή θέαση της Αλήθειας.
Επιπλέον από την άποψη του Εγώ (και συγκεκριμένα του ρατζασοταμασικού εγώ) η Αλήθεια δεν είναι και τόσο ενδιαφέρουσα, αφού για το εγώ έχει ενδιαφέρον μόνο ότι διεγείρει τις αισθήσεις, δίνει απόλαυση, ευχαρίστηση, προκαλεί έκσταση και μια χαρά που προέρχεται από την απόλαυση που φέρνουν οι αισθήσεις, το σώμα και νους. Τι σημασία μπορεί να έχει για το εγώ η βαθιά σιωπηλή ειρηνική παρουσία της Συνειδητότητας που είναι η αενάως ζώσα και παρούσα Αλήθεια. Ελάχιστη έως καμία.
Μόνο αν το εγώ πονέσει πολύ εξ αιτίας της ανισορροπίας που το ίδιο δημιουργεί, τότε ψάχνει να βρει απεγνωσμένα να βρει λίγο γαλήνη και ξεγνοιασιά. Μόλις του περάσει ο πόνος φτου και απ’ την αρχή. Πάμε για άλλες πολιτείες (μακριά από την καρδιά όπου λάμπει η Αλήθεια) για περιπλανήσεις στον κόσμο των αισθήσεων και των παραισθήσεων.
Τι ποιο παράδοξο να είμαστε η Αλήθεια και μεθυσμένοι από τις ηδονές των αισθήσεων να έχουμε χάσει αυτήν την απλή και προφανή επίγνωση και να υποφέρουμε από τα καμώματα, την δυσαρμονία και την δυστυχία που το εγώ μας προκαλεί ποικιλοτρόπως;
Η Αλήθεια, τόσο κοντά και τόσο μακριά συνάμα.