Είμαστε αιώνια Συνειδητότητα και όχι το σώμα και ο νους ~ Ατμαν Νιτυνάντα

 Είμαστε αιώνια Συνειδητότητα και όχι το σώμα και ο νους

Παρ΄ ότι αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας (ως σώμα-νου), ως  ένα υποκείμενο που αντιλαμβάνεται τους άλλους και τον κόσμο ως αντικείμενα, στην πραγματικότητα είμαστε και εμείς ένα αντικείμενο όπως όλα όσα εμφανίζονται στις αισθήσεις και το νου μας. 

Το υποκείμενο που αντιλαμβάνεται τις μορφές τις δημιουργημένες από τις αισθήσεις και το νου, είναι η πέρα από τις αισθητηριακές μορφές και το νου,  άμορφη και άυλη Συνειδητότητα, πάντα ξύπνια και πάντα παρούσα μέσα μας ως η σιωπηλή ζωντανή παρουσία.  Αυτή η απροσδιόριστη, άχρονη Συνειδητότητα είναι ο ίδιος μας ο Εαυτός, και είναι πάντα παρούσα και προσιτή στην άμεση εμπειρία μας. 

Αν και η Συνειδητότητα είναι μόνη αμετάβλητη και αυτόφωτη πραγματικότητα, αν και είναι πάντα προσιτή στην άμεση εμπειρία μας και είναι ο ίδιος μας ο Εαυτός, δεν έχουμε επίγνωση αυτής, επειδή η ράτζας και τάμας γκούνας και το εγώ σαν ένα πέπλο ή σύννεφο 'σκεπάζουν' και εμποδίζουν αυτήν την επίγνωση. Είναι σαν να φοράμε τα γυαλιά και να τα ψάχνουμε που τα έχουμε βάλει.

Η Συνειδητότητα είναι πάντα το υποκείμενο κάθε εμπειρίας και ποτέ ένα αντικείμενο. Δεν μπορούμε δηλαδή να αντιληφθούμε την Συνειδητότητα με τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε μια εικόνα, ένα ήχο, μια σκέψη, ένα συναίσθημα και οτιδήποτε γίνεται αντιληπτό από τις αισθήσεις και το νου. 

Στη καθημερινή μας εμπειρία εμείς (ως σώμα-νους) είμαστε το υποκείμενο και το κινητό τηλέφωνο για παράδειγμα είναι το αντικείμενο. Είναι μια εμπειρία δυαδικής φύσης αφού το υποκείμενο και το αντικείμενο είναι δύο διαφορετικά πράγματα.  Επίσης το σώμα, το εγώ και ο νους μας που νομίζουμε ότι είμαστε είναι και αυτά αντικείμενα που εμφανίζονται στην Συνειδητότητα που είναι το μοναδικό υποκείμενο κάθε εμπειρίας. Στρέφοντας την προσοχή μας στο σώμα βιώνουμε το σώμα μας, στρέφοντας την προσοχή μας μέσα μας βιώνουμε τα συναισθήματα, τις σκέψεις τις φαντασίες, τις ιδέες που είναι δημιουργήματα του νου. Η προσοχή είναι η αντανάκλαση της Συνειδητότητας στον νου. Ο νους γίνεται ικανός να αντιλαμβάνεται τα αντικείμενα μέσα από τις  αισθήσεις και τις ψυχολογικές καταστάσεις χάρις στο φως της Συνειδητότητας που αντανακλά σε αυτόν. Οπότε το τελικό υποκείμενο κάθε εμπειρίας είναι η ίδια η Συνειδητότητα αφού χωρίς αυτήν τίποτα δεν μπορεί να γίνει αντιληπτό.

Δεν είναι δυνατόν όμως να αντιληφθούμε την Συνειδητότητα (που είναι ο αληθινός μας Εαυτός) με το ίδιο τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τα εξωτερικά αντικείμενα και τις ψυχολογικές καταστάσεις αφού θα χρειαζόταν κάποιος άλλος παράγοντας κάποιος άλλος παρατηρητής για να αντιλαμβάνεται την Συνειδητότητα. Αλλά αυτό θα σήμαινε ότι θα έπρεπε να υπάρχει ένας άλλος παρατηρητής να παρατηρεί τον παρατηρητή της Συνειδητότητας και αυτό θα συνεχιζόταν επ' άπειρο. Αλλά δεν υπάρχουν άπειροι παρατηρητές μέσα μας. Πιο πάνω από την Συνειδητότητα δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Η Συνειδητότητα είναι η υπέρτατη αρχή και η ουσιαστική φύση όλων όσων υπάρχουν συνεπώς και η δική μας αληθινή φύση. Είναι αυθύπαρκτη, αμετάβλητη, άχρονη, αιώνια, άμορφη και αυτόφωτη, δηλαδή δεν χρειάζεται κάποιο άλλο παράγοντα για να βιώσει τον Εαυτό της. Ο νους, οι σκέψεις, τα συναισθήματα, το σώμα μας και τα εξωτερικά αντικείμενα χρειάζονται το φως της επίγνωσης (Συνειδητότητας ) για να γίνουν αντιληπτά, η Συνειδητότητα όμως δεν χρειάζεται κάποιο άλλο φως για να γίνει αντιληπτή. Είναι το φως των φώτων (το άχτιστο φως των χριστιανών) που φωτίζει όλα και τον ίδιο της τον Εαυτό.

Έτσι η άμεση εμπειρία μας είναι: Είμαι (Υπάρχω) και έχω επίγνωση ότι Είμαι ότι Υπάρχω. Δεν χρειάζεται καμία προσπάθεια για αυτό. Διότι αυτό που είμαστε, η πνευματική μας λεγόμενη φύση, είναι αγνή Ύπαρξη και Επίγνωση ταυτόχρονα. Το πρόβλημα όμως είναι ότι εξ αιτίας του εγωϊκού νου ταυτίζουμε αυτό το Είμαι με το σώμα και νομίζουμε ότι αυτή η αίσθηση ύπαρξης σχετίζεται με το σώμα. Γι’ αυτό και φοβόμαστε ότι με τον θάνατο του φυσικού σώματος θα πεθάνουμε και εμείς. Ένα δεύτερο πρόβλημα είναι ότι ο εγωϊκός νους στρέφει την προσοχή (επίγνωση) προς τα αντικείμενα των αισθήσεων και ταυτίζεται με αυτά και έτσι δεν αντιλαμβανόμαστε την Ύπαρξη μας. Και τέλος ακόμη και αν την αντιλαμβανόμαστε εξ αιτίας της κίνησης του νου και των δονήσεων των συναισθημάτων και την αίσθηση του εγώ δεν βιώνουμε καθαρά και χωρίς παραμορφώσεις την Ύπαρξη μας. Γι αυτό τον λόγο είναι απαραίτητος ο εξαγνισμός του νου μέσα από ειλικρινή, συστηματική, καθημερινή, φιλόπονη άσκηση. Αν ο νους εξαγνιστεί, από τις εγωϊκές τάσεις, τις επιθυμίες και τα αρνητικά συναισθήματα, τότε παραμένει φυσικά και αυθόρμητα ήρεμος και ακίνητος και αντανακλά με καθαρότητα την ειρήνη, την πληρότητα και την ευδαιμονία της αληθινής μας φύσης (Συνειδητότητα).

Αν προσπαθούμε να αντιληφθούμε την Ύπαρξη μας, το Είναι μας (Συνειδητότητα)  με τον ίδιο τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τις μορφές, τα αντικείμενα, τις σκέψεις, το σώμα μας κ.λπ. εμποδίζουμε την επίγνωση της. Αν εγκαταλείψουμε οποιαδήποτε προσπάθεια να αντιληφθούμε τον Εαυτό μας, αν ο νους δεν εστιάζεται σε κανένα αντικείμενο μέσα (συναισθήματα, σκέψεις κ.λπ.) και έξω μας, και αν ο νους παραμένει άγρυπνος, ήρεμος και ακίνητος τότε απρόσμενα βιώνουμε τον Εαυτό μας ως την σιωπηλή ζωντανή παρουσία, πάντα παρούσα και πάντα πλήρης, ειρηνική και ευδαιμονούσα.

Οτιδήποτε αντιλαμβανόμαστε δεν είμαστε. Είμαστε αυτό που κάνει την αντίληψη δυνατή και που είναι το υπόβαθρο μέσα στο οποίο συμβαίνουν όλες οι εμπειρίες. Όπως το εξωτερικό κενό, το διάστημα, είναι το σταθερό αμετάβλητο υπόβαθρο μέσα στο οποίο εμφανίζονται οι μορφές, έτσι και η Συνειδητότητα είναι το υπόβαθρο κάθε εμπειρίας μας, ο σιωπηλός μάρτυρας, πάντα παρών, αλλά μη δρών. Ο Εαυτός μας (Συνειδητότητα, Πνεύμα, Ψυχή, Άτμαν) ούτε δρα ούτε αγγίζεται από ότι συμβαίνει στο σώμα και το νου. Παραμένει πάντα σιωπηλός, γαλήνιος, ειρηνικός, πλήρης και ευδαίμων.

Ο νους κινείται και φαίνεται να κινείται η προσοχή που είναι η αντανάκλαση της Συνειδητότητας στο νου. Όπως όταν είμαστε σε ένα τραίνο και κινείται το διπλανό νομίζουμε ότι κινείται το δικό μας ή και το αντίθετο. Παρόμοια φαίνεται να κινείται η Συνειδητότητα (προσοχή) ενώ κινείται ο νους. Η Συνειδητότητα είναι πάντα ακίνητη και αμετάβλητη.

Όταν υποφέρουμε και πονάμε, είτε σωματικά είτε συναισθηματικά νομίζουμε ότι πονάμε εμείς γιατί είμαστε ταυτισμένοι με το σώμα και το νου (θεωρούμε ως εαυτό μας το σώμα και το νου), ενώ ο αληθινός μας Εαυτός το Είναι μας, η Συνειδητότητα δεν αγγίζεται από πόνο και δυστυχία, είναι πάντα ειρηνική και ευδαιμονούσα. 

Ο αληθινός Εαυτός σου είναι συνεχώς παρών μέσα σου, είναι ο σιωπηλός μάρτυρας κάθε εμπειρίας σου, και δεν υποφέρει από πόνο δυστυχία, πείνα και δίψα, δεν κινείται, δεν δρα και δεν μεταβάλλεται.

Ακόμη και στον διαλογισμό ο νους προσπαθεί να αντιληφθεί τη βαθιά σιωπή με τον ίδιο τρόπο που αντιλαμβάνεται τα αντικείμενα και επίσης επιθυμεί να πέτυχει κάτι, να κερδίσει κάτι, έχει διάφορες φαντασίες και προσδοκίες. Αυτό είναι ένα εμπόδιο στον πραγματικό διαλογισμό.

Ο πραγματικός διαλογισμός είναι να εγκαταλείψουμε κάθε εσκεμμένη δράση, κάθε επιθυμία και προσδοκία να πέτυχουμε κάτι ανώτερο ή κάτι σπουδαίο. Βέβαια αν ο νους είναι υπερδραστήριος και τα συναισθήματα αναστατωμένα ή αντίθετα αν υπάρχει υπνηλία και αδράνεια είναι αδύνατο να κάνουμε διαλογισμό. Καλύτερα να κάνετε τζάπα νάμα (επανάληψη ενός μάντρα ή του ονόματος του Θεού), αναπνοές, Χάθα γιόγκα ή κίρταν (να τραγουδήσετε μάντρα) ώστε ο νους να ηρεμήσει και να συγκεντρωθεί. Αν νυστάζετε κάνετε ένα γρήγορο σύντομο περίπατο, ένα κρύο ντους και τραγουδήστε για λίγη ώρα μερικά μάντρα. 

Είναι καλό λοιπόν να προετοιμάζουμε το νου πριν τα διαλογισμό με αναπνοές Χάθα γιόγκα μάντρα και κίρταν, ώστε να είναι όσο γίνεται πιο ήρεμος, διαυγής και σταθερός.

Ξεκινώντας τον διαλογισμό μπορείς να εφαρμόσεις κάποια τεχνική για να συγκεντρώσεις ακόμη περισσότερο το νου και να γίνει ήρεμος και σταθερός. Αν  ο νους αποκτήσει μια σχετική ηρεμία και σταθερότητα μπορείς να αφήσεις την τεχνική και να μείνεις απλά σε ησυχία νοιώθοντας ότι Είσαι, ότι Υπάρχεις.  Μην ψάχνεις με τον νου να αντιληφθείς αυτό που Είσαι, με τον τρόπο που αντιλαμβάνεσαι τις σκέψεις, τα συναισθήματα και τα εξωτερικά αντικείμενα των αισθήσεων. Μείνε ήσυχος και αφουγκράσου τον εαυτό σου, απλά νοιώσε τον εαυτό σου, νοιώσε πως Είσαι πως Υπάρχεις. Αφέσου σε αυτό το νοιώσιμο του Είμαι, του  Υπάρχω. Νοιώσε το Είμαι και αφέσου σε αυτό, άστο να σε οδηγήσει αυτό στην εμπειρία χωρίς εμπειρία, να σε πάει ‘εκεί’, οπού υπάρχει έλλειψη κάθε εμπειρίας παρά μόνο άχρονη ατελεύτητη βαθιά σιωπή, πληρότητα και ειρήνη.