ΟΙ ΔΥΟ ΜΕΓΑΛΕΣ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΕΙΣ ΜΑΣ. ~ Ατμαν Νιτυανάντα

ΟΙ ΔΥΟ ΜΕΓΑΛΕΣ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΕΙΣ ΜΑΣ

Η μια είμαι να νοιώθουμε και να νομίζουμε ότι είμαστε το σώμα που το λένε, Γιώργο..., Άννα... κ.λπ., και  
η δεύτερη ότι η ευτυχία μας εξαρτάται και προέρχεται από τις εξωτερικές συνθήκες και την εκπλήρωση των επιθυμιών μας.

Αυτές οι δύο θεμελιώδεις πλάνες οι δημιουργημένες από την άγνοια και το εγώ, μας κρατούν προσκολλημένους και δέσμιους των αισθητηριακών αντιλήψεων και εμπειριών. 

Εξ αιτίας της ταύτισης με το σώμα και την ανάπτυξης του εγώ βιώνουμε τον περισσότερο χρόνο, έλλειψη, ότι κάτι μας λείπει, μη πληρότητα, κενό, δυσαρέσκεια, βαρεμάρα, ανησυχία, ανικανοποίητο. Λόγω όμως της άγνοιας και της ταύτισης με το σώμα προσπαθούμε να τα ξεπεράσουμε και να νιώσουμε πληρότητα, ικανοποίηση, ευτυχία, ενότητα με πράγματα έξω από εμάς (εμπειρίες, απολαύσεις με πρώτα το σεξ, το φαγητό και τα ποτά, σχέσεις, επιτεύγματα κ.λπ.), και τα οποία σχετίζονται κατά κύριο λόγο με το σώμα και τις αισθήσεις. Αλλά μάταια διότι τα αντικείμενα δεν μπορούν να αναπληρώσουν το κενό που δημιουργειται από την μη επαφή με το Είναι μας, που είναι πάντα πλήρες, ειρηνικό και ευδαίμων. Προσωρινά και μόνο, όταν ικανοποιούνται οι επιθυμίες μας ή όταν είμαστε συγκεντρωμένοι σε κάτι που μας αρέσει και μας ενδιαφέρει ξεφεύγουμε από αυτή την κατάσταση ανικανοποίητου, έλλειψης κ.λπ., αλλά σύντομα αυτή ξαναέρχεται μπροστά μας.

Από που προέρχονται η ικανοποίηση, πληρότητα και ευτυχία όταν πραγματοποιείται μια επιθυμία μας;

Μπορεί να φαίνεται απίθανο ή παράδοξο αλλά δεν προέρχεται από την εξωτερική κατάσταση αλλά από την Ψυχή μας, την Συνειδητότητα. Αυτό συμβαίνει διότι όταν ο νους αποκτήσει το ποθούμενο, ή όταν είναι βαθιά συγκεντρωμένος σε κάτι ησυχάζει για λίγο, μπαίνει σε σάττβα κατάσταση και 'αναπαύεται' στην πηγή του την Συνειδητότητα (αυτό που πραγματικά είμαστε) και έτσι βιώνουμε την πληρότητα και την ευτυχία του Είναι* μας, αλλά με ένα ασυνείδητο τρόπο θα λέγαμε αφού δεν έχουμε ούτε γνώση ούτε διάκριση και επίγνωση του τι ακριβώς συμβαίνει μέσα μας. Έτσι ταυτίζουμε λανθασμένα την ευτυχία με το εξωτερικό γεγονός και προσκολλόμαστε ακόμη πιο πολύ στα εξωτερικά πράγματα, με συνέπεια στην συνέχεια να βιώνουμε τον πόνο και την δυστυχία που προκαλούν οι προσκολλήσεις και οι ταυτίσεις.

Επίσης όταν κάποιες φορές ατενίζαμε τον γαλάζιο καθαρό ουρανό, τα λαμπυρίζοντα αστέρια στον σκοτεινό ουρανό, τον μακρινό ορίζοντα στην θάλασσα, ένα μαγευτικό ηλιοβασίλεμα. ή μια μαγευτική ανατολή μπορεί να βιώσαμε επίσης μια βαθιά γαλήνη, μια πληρότητα, κάτι σαν να σταμάτησε για λίγο ο χρόνος και να είμαστε εκεί πλήρως παρόντες με το νους μας πλήρως απορροφημένο στην εμπειρία της παρούσας στιγμής. Αλλά εξ αιτίας της άγνοιας και της μη διάκρισης συνδυάζουμε την εσωτερική εμπειρία με το εξωτερικό γεγονός και ούτε μας περνάει από το νου ότι αυτό που βιώνουμε είναι ο αληθινός μας ο Εαυτός, το Είναι μας,  που είναι Ένα και το Αυτό με αυτό που ονομάζουμε Θεό. Δεν είναι βέβαια τυχαίο ότι τέτοιες στιγμές βιώνονται στη φύση. Η φύση, είναι σαττβικής φύσης και έτσι όταν βρισκόμαστε εκεί ο νους μας επηρεάζεται από την σαττβική δόνηση της φύσης και μπαίνει κι αυτός σε λειτουργία σάττβα. Επιπλέον όταν ατενίζουμε κάτι που γοητεύει το νου μας υπερβολικά (όπως το ηλιοβασίλεμα ή ο έναστρος νυχτερινός ουρανός) αυτός γίνεται σταθερός και ακίνητος για να βιώσει πλήρως το θέαμα, και καθώς είναι σε σάττβα κατάσταση, ήρεμος και εστιασμένος, αντανακλούν σε αυτόν με καθαρότητα η ειρήνη και η πληρότητα της Ψυχής μας. Έτσι σε αυτές τις στιγμές έχουμε την ευκαιρία εμείς ως Συνειδητότητα να βιώσουμε τον Εαυτό μας ως την άχρονη ειρήνη και πληρότητα που Είμαστε. Αλλά λόγω της άγνοιας και της έλλειψης διάκρισης νομίζουμε ότι αυτή η εσωτερική κατάσταση σχετίζεται μόνο με το γεγονός και ότι είναι του προσώπου που νομίζουμε ότι είμαστε, δηλαδή του Γιάννη, της Μαρίας ..κ.λπ. 

Επίσης το ίδιο συμβαίνει και στις περιπτώσεις που είμαστε βαθιά απορροφημένοι στην δραστηριότητα που κάνουμε. Αυτό μπορεί να είναι μελέτη ενός βιβλίου, κάποιο σπορ, χορός, ορειβασία και ιδιαίτερα τα ακραία σπορ που κινδυνεύει η ζωή μας και έτσι αυτόματα είμαστε σε πλήρη εγρήγορση, και συγκέντρωση με το νου σταματημένο. Είναι πάρα πολλοί οι αθλητές που έχουν αναφέρει 'υπερβατικές' εμπειρίες στην διάρκεια του αγώνα, μεταξύ αυτών και ο συγγραφέας αυτού του άρθρου. Αλλά και στην περίπτωση αυτή η εμπειρία οφείλεται στο ότι ο νους λόγω της ακινησίας ήρθε σε επαφή με το Είναι.

Αν θέλουμε να απαλλαγούμε για πάντα από την δυστυχία, την έλλειψη, το ανικανοποίητο, το κενό, την δυσαρέσκεια και την ανησυχία και να βιώνουμε μόνιμα την πληρότητα, ενότητα, ειρήνη, ευτυχία του Είναι μας ανεξαρτήτως συνθηκών ο μόνος τρόπος είναι να απαλλαγούμε από τις ταυτίσεις, τις προσκολλήσεις και το εγώ μας το ίδιο που είναι η ρίζα όλων αυτών. 

Απαιτείται  να  εξαγνίσουμε και να μεταμορφώσουμε το νου μας σε σάττβα και να προσπαθούμε να είμαστε σε επίγνωση του Είναι μας. Ο εξαγνισμός του νου γίνεται με συστηματική καθημερινή άσκηση, που μεταξύ άλλων στοχεύει στην αποταύτιση από το σώμα, τις σκέψεις, τα συναισθήματα και τα εξωτερικά αντικείμενα και την ταύτιση μας μέσω του διαλογισμού με το Είναι μας.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ:

Είναι: Το Είναι από τη φύση του είναι πάντα ευδαίμων έτσι όταν ο νους μας συνειδητά ή ασυνείδητα έρχεται σε επαφή με το Είναι βιώνουμε πληρότητα, ειρήνη, ευτυχία, ευδαιμονία.