Αυτό που αληθινά Είμαστε είναι πέρα από προσπάθεια και μη προσπάθεια ~ Ατμαν Νιτυανάντα

Αυτό που αληθινά Είμαστε είναι πέρα από προσπάθεια και μη  προσπάθεια

Αυτό που πραγματικά είμαστε είναι πάντα παρόν σαν ένας σιωπηλός μάρτυρας σε κάθε τι που βιώνουμε από στιγμή σε στιγμή, είναι ακίνητο, σιωπηλό, ειρηνικό, ξύπνιο και πέρα από προσπάθεια και μη προσπάθεια.  Και παραδόξως οποιαδήποτε προσπάθεια κάνουμε να γνωρίσουμε (συνειδητοποιήσουμε) αυτό που αληθινά είμαστε ή οποιαδήποτε προσπάθεια να αποφύγουμε την προσπάθεια, μας  ‘απομακρύνει’ από αυτό.  

Οπότε το ερώτημα που γεννάται είναι: Τι χρειάζονται η προσπάθεια και η άσκηση για να γνωρίσουμε αυτό που ήδη είμαστε και το οποίο είναι συνεχώς παρόν κάθε στιγμή και σε κάθε εμπειρία μας;

Αν και η επίγνωση  της αληθινής μας φύσης και η αφύπνιση δεν χρειάζονται προσπάθεια, η προσπάθεια είναι απαραίτητη για να ελευθερωθούμε (το νου) από οτιδήποτε μας εμποδίζει να αναγνωρίσουμε και να έχουμε επίγνωση της αληθινής μας φύσης, του Είναι μας, και να βιώνουμε αδιάλειπτα την ειρήνη, την ελευθερία και την ευδαιμονία που είναι η φύση του.
Η άσκηση χρειάζεται γιατί αν και όλοι μας μπορεί να έχουμε στιγμές που βιώνουμε ελευθερία, χαρά και πληρότητα, δεν μπορούμε να διακρίνουμε την πηγή αυτής της εσωτερικής κατάστασης, ούτε και να την διατηρήσουμε με την θέληση μας. Έρχεται και φεύγει μόνη της, χωρίς να μπορούμε να κάνουμε τίποτα για αυτό. Μέσα από την άσκηση θα μπορέσουμε να γίνουμε συνειδητοί της αληθινής μας φύσης και να βιώνουμε αδιαλείπτως και ανεξαρτήτως συνθηκών την ειρήνη, την πληρότητα και την ευδαιμονία του Είναι μας.

Για να αποκτήσουμε πλήρη επίγνωση αυτού που ‘Είμαστε’ πραγματικά (το οποίο ήδη αντιλαμβανόμαστε αλλά με διαστρεβλωμένο τρόπο), και να βιώσουμε συνειδητά και με καθαρότητα  (χωρίς προσμίξεις με άλλες καταστάσεις) την ειρήνη και την ευδαιμονία  που 'Είμαστε', (ως Συνειδητότητα) απαιτείται να εγκαταλείψουμε λανθασμένες ιδέες και πεποιθήσεις σχετικά με τον εαυτό μας, τη ζωή και το Θεό (και αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο και ευχάριστο για τον προγραμματισμένο νου και το εγώ μας, το οποίο αντιστέκεται στο καινούργιο και το άγνωστο), και επίσης ένας νους ήρεμος, καθαρός, διαυγής, σταθερός, προσεκτικός και με διάκριση. Αλλά ο νους αποκτά αυτές τις ιδιότητες όταν καθαρίσει από τις ράτζας και τάμας γκούνας, τον εγωισμό, τις επιθυμίες, τα πάθη και τα αρνητικά συναισθήματα, διότι όλα αυτά από τη φύση τους κάνουνε τον νου ανήσυχο, ταραγμένο, αεικίνητο ή ληθαργικό, απρόσεκτο, βαρύ, μη αντιληπτικό, και χωρίς διάκριση, διαύγεια, οξύτητα και διαπεραστικότητα. Ένας τέτοιος νους, δεν μπορεί να αντιληφθεί τα πράγματα ως έχουν, αλλά τα βλέπει διαστρεβλωμένα, μέσα από την φαντασία, τις επιθυμίες, τις προσκολλήσεις, τους φόβους, τις προβολές, τις λανθασμένες πεποιθήσεις και τους προγραμματισμούς του. Ένας τέτοιος νους δεν μας επιτρέπει να αντιληφθούμε ποιά ή καλύτερα τι είναι η αληθινή μας φύση, και επιπλέον μας κάνει να ταυτιζόμαστε με το σώμα το οποίο λανθασμένα θεωρούμε ως εαυτό μας, (ενώ είναι μόνο ένα προσωρινό όχημα της Ψυχής που είμαστε), και να υποφέρουμε εξ αιτίας αυτής της λανθασμένης ταύτισης.

 Αντίθετα ένας νους σαττβικός, καθαρός από εγωισμό, τις επιθυμίες, τις προσκολλήσεις, κ.λπ., είναι ένας νους διαυγής, διάφανος, σταθερός, συγκεντρωμένος, απαθής (ατάραχος) και με διάκριση. Ένας τέτοιος νους αν ακούσει ή διαβάσει ποιά ή τι είναι η αληθινή του φύση, το αντιλαμβάνεται με τη μια και χωρίς προσπάθεια. Είναι σαν να ανάβει ξαφνικά η ‘λάμπα’, ένα εσωτερικό φως και γίνεται ορατό αυτό που πάντα ήταν εκεί, παρόν, αλλά ‘αόρατο’ για εμάς εξ αιτίας της άγνοιας, της αβλεψίας αλλά και της πολλής φασαρίας και της εξωστρέφειας του νου μας, που γυρίζει σχεδόν συνέχεια έξω από το ‘σπίτι’ του (την καρδιά) μεθυσμένος από τις ηδονές των αισθήσεων και του σώματος..

 Οπότε η άσκηση χρειάζεται πρώτον για να εξαγνιστεί ο νους ώστε να γίνει διαυγής, φωτεινός, αντιληπτικός και με διάκριση για να μπορεί να αντιλαμβάνεται και να κατανοεί τα πράγματα σωστά (και τα εξωτερικά και τα εσωτερικά) και να μπορεί να διακρίνει  ανάμεσα στο αληθινό και το ψευδαισθησιακό, ανάμεσα στο σώμα και το νου που είναι προσωρινά και τον αληθινό Εαυτό μας (Συνειδητότητα, Ψυχή ή Πνεύμα) που είναι αιώνιος, αθάνατος, πάντα ειρηνικός και ευδαίμων. Δεύτερον για να γίνει ο νους ήρεμος, ατάραχος, απαθής ώστε να μην ταυτίζεται, παθιάζεται και ταράζεται από τα αντικείμενα των αισθήσεων, και επίσης να μην ταράζεται από τις κακοτυχίες, τις δυσκολίες και τις αντιξοότητες της ζωής.  

Διότι μόνο ο νους που είναι απαθής για τα εξωτερικά πράγματα μπορεί να μείνει μέσα στην καρδιά χωρίς περισπασμούς, και μπορεί να διακρίνει την αληθινή φύση μας (Ψυχή, Συνειδητότητα) με καθαρότητα αφού είναι λεπτοφυέστατη, άμορφη και αόρατη για τις αισθήσεις. Και επίσης μόνο ένας απαθής νους μπορεί να μείνει γαλήνιος και ακίνητος ώστε να αντανακλαστεί σε αυτόν με καθαρότητα η ειρήνη και η μακαριότητα (ευδαιμονία) της Ψυχής, με τον ίδιο τρόπο που ο ήλιος αντανακλάται τέλεια και με καθαρότητα στα νερά μιας ήρεμης λίμνης.  Η ειρήνη και η ευδαιμονία της Ψυχής μας παρότι είναι συνεχώς παρόντα μέσα μας, αντανακλώνται τέλεια μόνο σε ένα νου ήρεμο και ακίνητο όπως τα νερά της ήρεμης λίμνης.

Έχοντας κυριαρχήσει και μεταμορφώσει τον κατώτερο ενστικτώδη εαυτό μας και έχοντας κάνει τον νου απαθή, αγνό, διάφανο, γαλήνιο και σταθερό, είμαστε ελεύθεροι από πόνο και δυστυχία και βιώνουμε απερίσπαστα την πληρότητα, την ειρήνη και την μακαριότητα της πνευματική μας φύσης που είναι ένα με το Θεό και όλο τον κόσμο. Σε αυτή είναι κατάσταση της τέλειας απάθειας όπως ονομάζεται στον Ορθόδοξο μοναχισμό, ο νους παραμένει σε αταραξία εξ αιτίας της έλλειψης επιθυμιών, αρνητικών συναισθημάτων, προσκολλησεων, ταυτίσεων, και εγκατάλειψη κάθε θεμηματικής ενέργειας.

Μέχρι να φτάσουμε σε αυτή την φωτισμένη κατάσταση, και να βιώνουμε αδιαλείπτως και με καθαρότητα το Είναι μας, μπορούμε να τη βιώσουμε προσωρινά μέσα από το διαλογισμό, την αυτοέρευνα (Βιτσάρα)  ή την νοερά προσευχή. Μα θα μου πείτε αυτά απαιτούν προσπάθεια και οποιαδήποτε προσπάθεια είναι εμπόδιο στο να βιώσουμε το Είναι μας. Και ο διαλογισμός και η νοερά προσευχή παρότι αρχικά χρειάζονται προσπάθεια στο τέλος καταλήγουν (αν καταφέρουμε και ησυχάσουμε το νου μας) στην με φυσικό, αυθόρμητο τρόπο εγκατάλειψη κάθε προσπάθειας.

Ο νους μπορεί να είναι φωτεινός, διαυγής και να παραμείνει αυθόρμητα ήσυχος, σταθερός και εστιασμένος όταν είναι σε σάττβα κατάσταση. Αλλά η σάττβα κατάσταση στους περισσότερους εμφανίζεται πολύ σπάνια και κρατάει πολύ λίγο διότι κυριαρχούν στο νου τους η ράτζας και η τάμας γκούνας και όχι η σάττβα. Η ράτζας κάνει το νου αεικίνητο, ανήσυχο, εξωστρεφή, να αναζητεί την δράση και την ικανοποίηση κάποιας επιθυμίας, ενώ η τάμας τον κάνει ληθαργικό, αδρανή, βαριεστημένο, τεμπέλη, μη αντιληπτικό, χωρίς κατανόηση και διάκριση. Και στις δύο αυτές καταστάσεις ειδικά αν είναι έντονες δεν μπορούμε να βιώσουμε την ειρήνη και την ευδαιμονία του θεϊκού μας Είναι.

Ο διαλογισμός και η νοερά προσευχή είναι δύο τρόποι να φέρουμε το νου προσωρινά σε σάττβα κατάσταση ώστε να γίνει ήρεμος, διαυγής, φωτεινός σταθερός και έτσι να μπορέσουμε να βιώσουμε για όσο διάστημα παραμένουμε σε αυτή την κατάσταση την βαθιά ειρήνη και πληρότητα που πάντα υπάρχουν μέσα μας κάτω από τις επιθυμίες, τα ταραγμένα συναισθήματα και τις σκέψεις. Στα βάθη των ωκεανών πάντα υπάρχει ησυχία ανεξάρτητα αν στην επιφάνεια του υπάρχουν κύματα. Το ίδιο συμβαίνει και σε εμάς. Η ειρήνη, η πληρότητα και η μακαριότητα είναι πάντα παρόντα στην καρδιά μας (το κέντρο της ύπαρξης μας) ανεξάρτητα από το αν υπάρχει φασαρία στο νου και στην καρδιά μας (στο συναίσθημα). Οπότε το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να στρέψουμε στο νου μας από την επιφάνεια στην καρδιά, στο κέντρο μας. Για να γίνει αυτό όπως είπα πρέπει να καταλαγιάσουμε τα συναισθήματα και να φέρουμε το νου σε κατάσταση ηρεμίας, διαύγειας και αντιληπτικότητας.  Όσο ησυχάσει ο νους τόσο περισσότερο γίνεται φανερό το υπόβαθρο του, η Συνειδητότητα, η ζωντανή σιωπηλή παρουσία που επιτρέπει το νου να λειτουργεί και να είναι συνειδητός. Αν το συναίσθημα ησυχάσει και ο νους ηρεμήσει ακόμη και αν υπάρχουν μερικές σκέψεις μπορούμε να βιώσουμε την βαθιά γαλήνη και πληρότητα της ύπαρξης, αλλά όχι με την καθαρότητα και την ένταση που το βιώνουμε με ένα νου τελείως ακίνητο και απορροφημένο  στην καρδιά.

Έτσι στο διαλογισμό ξεκινάμε με κάποια προσπάθεια η οποία βέβαια θα πρέπει να είναι ήπια και απαλή. Ξεκινάμε με το να ηρεμήσουμε το σώμα, την ενέργεια και τα συναισθήματα και τέλος να ηρεμήσουμε και να συγκεντρώσουμε το νου. Δεν παλεύουμε με το νου για να τον ησυχάσουμε γιατί αυτό θα φέρει ακριβώς τα αντίθετα αποτελέσματα. Αλλά μέσα από μια διαδικασία την οποία θα πρέπει να ακολουθούμε σταθερά και καθημερινά (πρωί και βράδυ) προσπαθούμε με κάποιο μέθοδο (με κάποιο μάντρα, με την επανάληψη του ονόματος του Χριστού, ή με κάποια άλλη τεχνική) να φέρουμε το νου σε ηρεμία, διαύγεια και συγκέντρωση. Μπορείτε να διαβάσετε αναλυτικά όλη τη διαδικασία στο άρθρο μου «Η πρακτική του διαλογισμού». Αν τελικά καταφέρουμε να φτάσει ο νους σε τέλεια ησυχία και συγκέντρωση εγκαταλείπουμε κάθε προσπάθεια και παραμένουμε σε επίγνωση της βαθιάς εσωτερικής σιωπής. Είναι όπως με το ποδήλατο. Κάνουμε πεταλιές (αυτό χρειάζεται προσπάθεια) για μερικά δευτερόλεπτα για να πιάσουμε ταχύτητα και μετά αφήνουμε την προσπάθεια και απολαμβάνουμε την κίνηση χωρίς καμιά προσπάθεια. Αν δεν υπήρχε η τριβή και η αντίσταση του αέρα δεν θα χρειαζόταν να ξανακάνουμε πεταλιές το ποδήλατο θα συνέχιζε να κινείται χωρίς προσπάθεια.

Θα ήταν ευχής έργο να ησυχάζαμε και να εστιάζαμε το νου στην καρδιά μας μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα και μετά χωρίς καμία προσπάθεια να απολαμβάναμε τέλεια ειρήνη, ευδαιμονία και ελευθερία χωρίς όρια. Αλλά οι επιθυμίες, τα αρνητικά συναισθήματα και οι συνήθειες του νου  είναι η τριβή και η αντίσταση του αέρα που δεν μας αφήνουν να τον ελέγξουμε και να τον ησυχάσουμε εύκολα. Έτσι απαιτείται προσπάθεια στην αρχή (απαλή όμως και όχι βίαιη και απότομη) και εγκατάλειψη κάθε προσπάθειας στο τέλος.

Αν ασκούμαστε όμως στο διαλογισμό, την αυτοέρευνα, ή την νοερά προσευχή καθημερινά και με ζήλο, και αν εξαλείφουμε καθημερινά κάτι από αυτά που σκλαβώνουν το νου και την καρδιά, τότε, θα ησυχάζουμε σταδιακά την καρδιά και το νου όλο και πιο εύκολα και θα βιώνουμε όλο πιο βαθιά και έντονα  την ειρήνη, την πληρότητα και την ευδαιμονία της Ύπαρξης μας, της Ψυχής μας. Επίσης αυτή η ειρήνη και η πληρότητα δεν θα μας αφήνουν αμέσως μετά την πρακτική αλλά θα συνεχίζουν όλο και περισσότερο στην διάρκεια της ημέρας. Είναι όπως οι καμπάνες, τις οποίες αφού χτυπήσουμε για λίγο ο ήχος τους δεν σταματάει αμέσως αλλά εξασθενίζει σταδιακά μέχρι να σβήσει μετά από κάποιο χρόνο.
Παρεμπιπτόντως οι καμπάνες χτυπούν (ή θα έπρεπε να χτυπούν) όχι για να μας θυμίζουν να πάμε στην εκκλησία ή ότι είναι γιορτή αλλά πρωτίστως να μας θυμίσουν ότι ο Θεός είναι παρών μέσα μας εδώ και τώρα, για να μας βγάλουν από την ταύτιση με τα εξωτερικά πράγματα και να μας αφυπνίσουν από τον συνειδησιακό ύπνο και να μας θυμίσουν να στρέψουμε την προσοχή μέσα μας στην ειρήνη και την πληρότητα του Θεού που είναι ταυτόσημος με το Είναι μας.

Όταν τελικά διαλύσουμε το εγώ με όλα του τα παρακλάδια ολοκληρωτικά, η καμπάνα της ψυχής μας θα χτυπά χαρμόσυνα στην καρδιά μας κάθε μέρα, κάθε στιγμή και θα έχουμε πάντα γιορτή.

Ενός κακού μύρια έπονται ~ Ατμαν ΝΙτυανάντα

Ενός κακού μύρια έπονται" που σημαίνει: όταν γίνεται ένα κακό, άλλα χίλια ακολουθούνε…

Σχετικά με την ψυχολογία μας θα το λέγαμε:

"Δύο κακών μύρια έπονται".

Η επιθυμία με (κύριες την λαγνεία και την λαιμαργία) και η υπερηφάνεια (η οποία στην ουσία είναι παράγωγο της επιθυμίας) είναι οι αιτίες όλων των παθών και δυστυχιών μας.

Όποια πέτρα κι αν σηκώσεις (πίσω από κάθε πράξη, συμπεριφορά, σκέψη και συναίσθημα) θα βρεις από κάτω μια επιθυμία ή την υπερηφάνεια.

Θα μου πεις κακό είναι να θέλω την ευτυχία μου. Όχι δεν είναι κακό, αλλά δεν έχεις την ευτυχία που επιθυμείς γιατί επιθυμείς, και γιατί την ζητάς σε λάθος τόπο, δηλαδή στις αισθητηριακές εμπειρίες.

Το επιθυμείν αυτό καθεαυτό είναι η αιτία της δυστυχίας μας.

Το να επιθυμώ σημαίνει ήδη ότι δεν ευτυχισμένος με αυτά που έχω (ή δεν έχω) και στις συνθήκες που βρίσκομαι εδώ και τώρα. Σημαίνει ότι δεν είμαι πλήρης, δηλώνει έλλειψη, και υπονοεί ότι χρειάζομαι να αποκτήσω κάτι που δεν έχω για να είμαι ευτυχισμένος.

Ε αυτό είναι η μεγαλύτερη πλάνη δημιουργημένη από την άγνοια και την επιθυμία. Η πληρότητα, η ελευθερία και η ευτυχία είναι ήδη μέσα μας, παρούσες συνεχώς και πάντα, σε όλες τις συνθήκες. Ανεξάρτητα από το τι συμβαίνει έξω μας, αν έχει συννεφιά, βροχή, καταιγίδα, θύελλα, μέσα μας έχει πάντα λιακάδα. Το φως της Συνειδητότητας λάμπει αδιαλείπτως μέσα στην καρδιά μας (όχι το συναίσθημα, αλλά το κέντρο της ύπαρξης μας) και μας δίνει ζωή και μας φωτίζει ακόμη κι όταν ζούμε στα μεγαλύτερα σκοτάδια (συνείδησης), εξ αιτίας των παθών μας και της άγνοιας μας.

Από τη φύση της η Συνειδητότητα είναι ελεύθερη από κάθε περιορισμό πάντα ειρηνική και ευδαιμονούσα. Οπότε το μόνο που χρειάζεται να κάνουμε για να βιώσουμε ελευθερία, πληρότητα, ειρήνη και ευδαιμονία είναι να στρέψουμε την προσοχή μας στο εσωτερικό φως, στο φως της ψυχής μας, και να το αφήσουμε να μας πλημμυρίσει και να μας αναγεννήσει.

Οπότε από τη μια υπάρχει ο κόσμος των αισθήσεων που φαντάζει στο γεμάτο πόθο νου ως παράδεισος και από την άλλη αθέατος για τις αισθήσεις ο κόσμος της Ψυχής που σκεπάζεται από την επιθυμία κύρια, το θυμό, το φόβο και την υπερηφάνεια.

Παρότι η ευτυχία είναι παρούσα συνεχώς μέσα μας, ο νους μας όντας εξωστρεφής και εθισμένος στις αισθητηριακές απολαύσεις δεν παίρνει είδηση από τον θησαυρό που είναι ‘κρυμμένος’ μέσα μας. Το κατώτερο εγώ μας, γνωρίζοντας καλά ότι αν έστω και μια φορά γευτούμε το νέκταρ και την ‘ηδονή’ της ψυχής δεν θα το ξεχάσουμε ποτέ και θα κάνουμε τα πάντα για να το ξαναβιώσουμε, κάνει κι αυτό με τη σειρά του τα πάντα, ώστε να μην μας αφήνει σε ησυχία και να τραβάει την προσοχή μας συνέχεια προς τα έξω.

Όσο, εξ αιτίας του γεμάτου πάθος κατώτερου εγώ, γυρνάμε ως ζητιάνοι στον κόσμο των αισθήσεων να βρούμε ευτυχία στις απολαύσεις και τις επίγειες επιτυχίες τόσο πιο φτωχοί και μίζεροι θα γινόμαστε ακόμη και αν δεν το καταλαβαίνουμε. Επίσης τόσο πιο πολύ θα απομακρυνόμαστε από την ελευθερία, την ειρήνη και την μακαριότητα της ψυχής ή πνεύματος, αν και είναι το πιο κοντινό σε εμάς, δηλαδή ένα με εμάς, ακόμη ακριβέστερα είμαστε αυτό.

Πραγματικά είναι τόσο παράδοξο, ναι είμαστε η ελευθερία, η ειρήνη, η αγάπη, η μακαριότητα, και παρά ταύτα να ψάχνουμε για όλα αυτά έξω από εμάς, εκεί που δεν υπάρχουν παρά μόνο ψευδαισθησιακές απολαύσεις που είναι αιτίες δυστυχίας και πόνου. 

Η επιστροφή στην Ιθάκη της ψυχής αρχίζει όταν αντιληφθούμε με κάποιο τρόπο ότι δεν υπάρχει ευτυχία στις αισθητηριακές εμπειρίες, ότι ματαιοπονούμε με το να αναζητάμε διαρκή ευτυχία και πληρότητα στις αισθητηριακές επιθυμίες και εμπειρίες. Γιατί τελικά τίποτα δεν κρατάει σε αυτό τον κόσμο ακόμη και το πιο τέλειο αν μπορούσε να υπάρξει κάτι τέτοιο (που δεν υπάρχει). Αυτή η αντίληψη μπορεί να συμβεί είτε αν διαψευστούν οι ψευδαισθησιακές προσδοκίες μας, είτε βιώνοντας πολύ πόνο και δυστυχία στη ζωή, ή λίγο (ή αρκετό) πόνο και κατανόηση μέσω στοχασμού ότι η εξωτερική ζωή είναι μάταιη και κενή ουσίας.

Μέχρι να έρθει αυτή η κατανόηση θα κυνηγάμε χίμαιρες και θα προσπαθούμε να γεμίσουμε (χωρίς ποτέ να τα καταφέρουμε) το κενό, την βαρεμάρα, την μοναξιά, το ανικανοποίητο, την έλλειψη πληρότητας που δημιουργείται από την μη επίγνωση της πνευματικής φύσης και από την ίδια την επιθυμία, φαντασιωνόμενοι ότι περνάμε καλά μέσα από ανόητες, παιδαριώδεις, εκκεντρικές, τρελλές, παθιάρικες, και ότι βάλει ο νους του ανθρώπου δραστηριότητες και εμπειρίες. 

Η ΤΑΥΤΙΣΗ, ΟΙ ΑΠΟΨΕΙΣ ΤΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΤΗΣ ~ Ατμαν Νιτυανάντα

Η ΤΑΥΤΙΣΗ, ΟΙ ΑΠΟΨΕΙΣ ΤΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΤΗΣ 

Εγώ, επιθυμία ταύτιση, προβολή, προσκόλληση, φαντασία, μηχανική ασυνείδητη σκέψη, αρνητικά συναισθήματα είναι διάφορες απόψεις του συνειδησιακού μας ύπνου.

Η ταύτιση σχετίζεται με την άγνοια, το κατώτερο εγώ, την αδυναμία έλεγχου του νου και των αισθήσεων, την έλλειψη διάκρισης, την συνήθεια, την παρουσία των  γκούνας  ράτζας και τάμας στο νου, την επιθυμία, την φαντασία, την  λησμονιά, την προβολή.

Η θεμελιώδης  ταύτιση είναι αυτή του αληθινού μας Εαυτού (Συνειδητότητα, εσωτερική σιωπηλή παρουσία, Ψυχή, Πνεύμα, Άτμαν),  με το εγώ, το σώμα και το νου. Σχετικά με την αυτεπίγνωση και την αληθινή μας φύση μπορείτε να διαβάσετε τα άρθρα: ΑΥΤΕΠΙΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΥΤΟΠΡΑΓΜΑΤΩΣΗ  και Η ΣΙΩΠΗΛΗ ΖΩΝΤΑΝΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑ (Συνειδητότητα).   

Η ρίζα της ταύτισης είναι η άγνοια, δηλαδή, η μη αντίληψη της αληθινής μας φύσης, που οφείλεται στη μη διάκριση ανάμεσα στον αληθινό μας Εαυτό και στα οχήματα έκφρασης (τα τρία σώματα) και το ψευδαισθησιακό εγώ. Η ράτζας και η τάμας γκούνας είναι οι πρωταρχικές ποιότητες της δημιουργίας που δημιουργούν την ταύτιση, την προβολή και τον 'ύπνο της συνείδησης’. Η τάμας βάζει ένα πέπλο ανάμεσα στο νου και τον αληθινό μας Εαυτό και η ράτζας κάνει το νου εξωστρεφή, ανήσυχο, αεικίνητο και παθιασμένο. 

Είναι στη φύση του εγώ και της επιθυμίας να δημιουργούν ταύτιση και προβολή. Χωρίς ταύτιση δεν μπορεί να υπάρξει απόλαυση, επιθυμία και δυστυχία. 

Συγκεκριμένα είναι το ρατζασοταμασικό εγώ (ΟΙ ΑΠΟΨΕΙΣ ΤΟΥ ΕΓΩ ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΙΣ ΓΚΟΥΝΑΣ) που καλύπτει την αληθινή μας φύση ή Εαυτό (Συνειδητότητα, εσωτερική σιωπηλή παρουσία, Ψυχή, Πνεύμα, Άτμαν), και δεν επιτρέπει την διάκριση ανάμεσα στον αληθινό μας Εαυτό και τα οχήματα έκφρασης (τα τα τρία σώματα: φυσικό, αστρικό και αιτιατό). Είναι το εγώ που μας ταυτίζει με το σώμα, το νου και τα εξωτερικά αντικείμενα, που προξενεί την προβολή και την επίθεση της προβολής στο αντικείμενο ταύτισης μέσω της επενέργειας των ράτζας και τάμας ποιοτήτων (γκούνας) και της φαντασίας. 

Στην ταύτιση υπάρχει φαντασία, μηχανικές σκέψεις, μη ξεκάθαρη ή καθόλου επίγνωση συναισθημάτων, παρορμήσεων, προγραμματισμών και μηχανισμών του εγώ, δεν υπάρχει διαύγεια νου, δεν γνωρίζουμε ποια ακριβώς είναι η νοητική και συναισθηματική μας κατάσταση, δεν αντιλαμβανόμαστε ποια είναι η κατάσταση των άλλων, προβάλουμε την κατάσταση τους σε αυτούς, παρερμηνεύουμε τις συμπεριφορές μας, αυτές των άλλων και τα συμβάντα, φανταζόμαστε και ονειροπολούμε

Η βασικές συνέπειες της ταύτισης είναι:

1.  Αντιλαμβανόμαστε (και συνεπώς θεωρούμε) ως εαυτό μας, το σώμα και το νου που είναι απλά και μόνο ένα μέσο έκφρασης του Εαυτού μας  και συνεπώς δεν αντιλαμβανόμαστε ποιός ή τι είναι η αληθινή μας ταυτότητα, ο αληθινός μας Εαυτός. (Η ΣΙΩΠΗΛΗ ΖΩΝΤΑΝΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑ (Συνειδητότητα). 

2.   Ξεχνάμε τον Εαυτό μας, 

3.   Δεν μπορούμε να διακρίνουμε την αληθινή φύση των πραγμάτων και την αληθινή μας φύση

4.   Προβάλουμε στα πράγματα ποιότητες και ιδιότητες που δεν έχουν και ζούμε με ψευδαισθήσεις

5.  Συνέπεια όλων αυτών είναι η ανάπτυξη και η γιγάντωση του εγώ στην ψυχολογία μας σε όλες του τις απόψεις (λαγνεία, λαιμαργία, απληστία, υπερηφάνεια, ζήλια, θυμός, φόβος, ενοχές κ.λπ.), καθώς και η ανάπτυξη διάφορων αυτοματισμών, προγραμματισμών, ψευδαισθησιακών  επιθυμιών, προσκολλήσεων, συνηθειών και εθισμών, που έχουν ως αποτέλεσμα να προκαλούμε στον εαυτό μας μη απαραίτητο πόνο, δυστυχία και αρρώστιες και να συμβάλουμε στην ανισορροπία και δυστυχία της ανθρωπότητας, των ζώων και την καταστροφή του περιβάλλοντος.

Ο μηχανισμός ταύτισης

Το κύρια χαρακτηριστικά του μηχανισμού ταύτισης είναι ότι δεν υπάρχει συνειδητή προσοχή (επαγρύπνηση), διάκριση και αυτεπίγνωση. Στην ταύτιση. το εγώ μας κλέβει την προσοχή ασυνείδητα (χωρίς να το καταλαβαίνουμε) με ένα τρόπο που είναι στ' αλήθεια δύσκολο να κατανοηθεί,  και έτσι δεν έχουμε ελεύθερη προσοχή ούτε για να έχουμε επίγνωση του Εαυτού μας (της σιωπηλής ζωντανής παρουσίας μέσα μας) ούτε για να παρατηρούμε από απόσταση την εκδήλωση του εγώ στο συναίσθημα και το νου. Χωρίς συνειδητή προσοχή είμαστε ολοκληρωτικά ταυτισμένοι με τα περιεχόμενα του νου και τις αισθητηριακές αντιλήψεις. 

Μια δεύτερη βασική άποψη του μηχανισμού ταύτισης (που συνδυάζεται με την προβολή) είναι να βλέπουμε δύο ή περισσότερα διαφορετικά πράγματα σαν ένα και να προβάλουμε τις ιδιότητες του ενός στο άλλο.

Για να μην πέφτουμε στην κατάσταση ταύτισης, ύπνου και ονειροπολήματος, είναι απαραίτητο να μην χάνουμε την επίγνωση της εσωτερικής σιωπηλής παρουσίας. Ένα μέρος της προσοχής μας, θα πρέπει παραμένει συνεχώς στραμμένο προς τα μέσα στο κέντρο της ύπαρξης μας. Αυτό είναι κάτι που πρέπει να το προσπαθούμε από στιγμή σε στιγμή και να εμβαθύνουμε ακόμη περισσότερο με καθημερινό διαλογισμό, πρωί και βράδυ και αυτοέρευνα.

Διάφορες απόψεις της ταύτισης

1.  Δυο ή και παραπάνω πράγματα διαφορετικής φύσης γίνονται αντιληπτά ως ένα, (φαινόμενο Βέλκρο). Για παράδειγμα η αίσθηση απόλαυσης, η εικόνα του καφέ (είτε φανταστική, είτε τον βλέπουμε με τις αισθήσεις) και οι σκέψεις που κάνουμε για τον καφέ γίνονται αντιληπτά ως μία ενιαία πραγματικότητα. Άλλα δύο παραδείγματα: αντιλαμβανόμαστε τα εγώ και το σώμα ως ένα. Αντιλαμβανόμαστε ένα δικό μας συναίσθημα ως ένα με την εικόνα ενός προσώπου που σκεφτόμαστε. Το εγώ και η Συνειδητότητα ταυτίζονται φαινομενικά και τα αντιλαμβανόμαστε σαν να είναι ένα, ότι η Συνειδητότητα ανήκει στο εγώ.

2.  Προβάλουμε ταυτίζουμε τις ιδιότητες ενός πράγματος με κάποιο άλλο. Π.χ. προβάλουμε το φόβο μας στους άλλους, επίσης προβάλουμε και ταυτίζουμε τις λειτουργίες του σώματος με τον Εαυτό μας (Συνειδητότητα) και το αντίστροφο. Δηλαδή όταν χτυπάμε για παράδειγμα το πόδι μας λέμε ‘πονάω’,  θεωρώντας ότι ο εαυτός μας είναι το σώμα, ενώ ο εαυτός μας είναι αυτό που παρατηρεί και έχει επίγνωση του σώματος και του πόνου.

3.  Μας τραβάνε την προσοχή τα εξωτερικά αντικείμενα, και τα αισθητηριακά ερεθίσματα, αυτό που κάνουμε (γράφουμε, μιλάμε, μαγειρεύουμε, πλένουμε, παίζουμε κ.λπ.), ταυτιζόμαστε με αυτά και ξεχνάμε τον Εαυτό μας. Δηλαδή ξεχνιόμαστε με τις αισθητηριακές εμπειρίες και πράξεις και δεν έχουμε επίγνωση του Είναι μας (της σιωπηλής ζωντανής παρουσίας μέσα μας).

4.  Στην διάρκεια της ημέρας αν δεν κάνουμε κάτι που χρειάζεται πολύ προσοχή και συγκέντρωση, συνήθως όταν κάνουμε κάτι πρακτικό και δεν χρειάζεται πολύ προσοχή  (σκουπίζουμε, πλένουμε πιάτα, πάμε βόλτα, πίνουμε καφέ, καθόμαστε στη βεράντα και ρεμβάζουμε κ.λπ.) και όχι μόνο, συνήθως μας συνεπαίρνουν σκέψεις με τι οποίες ταυτιζόμαστε. Αυτές συνήθως σχετίζονται με πράγματα περασμένα ή μελλοντικά και μαζί με αυτές βιώνουμε ταυτόχρονα κάποια συναισθήματα δυσάρεστα ή ευχάριστα ανάλογα την περίσταση. Ξεχνιόμαστε και ονειροπολούμε.

5. Ταύτιση με μια παρόρμηση, επιθυμία και συναίσθημα, σκέψεις. Στην αντίληψη ενός αισθητηριακού ερεθίσματος, μιας κατάστασης ή στην ανάμνηση τους, εκδηλώνεται κάποιο συναίσθημα με ανάλογες σκέψεις  (επιθυμία με ανάλογες σκέψεις, κ.λπ.) το οποία μας απορροφούνε όλη την προσοχή και γινόμαστε ένα με αυτά. Σε άλλες περιπτώσεις μπορεί να είμαστε συνειδητοί από τα συναισθήματα, την επιθυμία και τις σκέψεις αλλά να είναι τόσο δυνατή η έκφραση τους που να μην μπορούμε να σταματήσουμε αυτό το ρούφηγμα της προσοχής προς αυτά. Σαν να είναι μια δύνη που μας τραβάει μέσα να μας καταπιεί. Στο πάθος της λαγνείας και της λαιμαργίας αυτό είναι πολύ σύνηθες. Σε μηδέν χρόνο γινόμαστε ένα με την λαγνεία και την λαιμαργία και λειτουργούμε ως υπνωτισμένοι. Γενικά τα έντονα συναισθήματα όποια και νάναι αυτά, (θυμός, φόβος, ενοχές, ζήλια, κ.λπ.) έχουν αυτή την δύναμη να μας κάνουν να  ταυτιζόμαστε τελείως με αυτά.

Το ζητούμενο είναι μέσα από την συνεχή αυτεπίγνωση, την επαγρύπνηση, την διάκριση, την απόσπαση, την αυτοπαρατήρηση, την επανάληψη μάντρα, την μετατροπή εντυπώσεων, την αυτοέρευνα, να μην επιτρέπουμε τις εγωϊκές τάσεις να γίνονται τεράστια κύματα. Αυτό όμως στα πρώτα χρόνια (αλλά και μετά από πολλά χρόνια αν δεν ασκούμαστε ειλικρινά και συστηματικά) δεν μπορούμε να το αποφύγουμε. Οπότε μετά από μια έντονη εκδήλωση του εγώ θα πρέπει να κάνουμε πολύ περισσότερα πράγματα σχετικά με αυτό το εγώ ώστε να του κόψουμε δύναμη και να είμαστε πιο έτοιμοι για την  επόμενη εκδήλωση του.

6.  Αντιλαμβανόμαστε ως εαυτό μας αυτό με το οποίο ταυτιζόμαστε. Πρώτιστα με το εγώ (και εξ αιτίας του εγώ) και το σώμα και όλα όσα συμβαίνουν στο σώμα (συναισθήματα, σωματικά βιώματα, σκέψεις, πεποιθήσεις, φαντασίες).

Το Εγώ, μας πείθει ότι σκέψεις του είναι σκέψεις μας, τα συναισθήματά του είναι συναισθήματά μας, οι φόβοι του φόβοι μας. Το εγώ μας πείθει ότι είμαστε εμείς όλα αυτά, ότι είμαστε εμείς Εκείνο (το εγώ), ενώ στην πραγματικότητα αυτό είναι μία ψευδαίσθηση και ένα σκοτάδι απέναντι στο φώς της Συνειδητότητας που είναι η αληθινή Ύπαρξης μας. Και επειδή το εγώ ταυτίζεται και με το σώμα αντιλαμβανόμαστε και πιστεύουμε ότι είμαστε το σώμα. 

7.  Ταυτιζόμαστε και με πράγματα έξω από εμάς, όπως αντικείμενα, τόπους, πρόσωπα (σύζυγος, παιδιά, γονείς, φίλος, τραγουδιστής, αθλητής, πολιτικός, κ.λπ.), αθλητικές ομάδες, θρησκεία (Χριστιανισμός, Μάρτυρες Ιεχωβά, Βουδισμός κ.λπ.), κόμματα, χώρα, ιδεολογίες, κ.λπ. για να νοιώσουμε ότι υπάρχουμε, ότι αξίζουμε, για να νοιώσουμε ασφάλεια, για να ικανοποιήσουμε βασικές ανάγκες.

8.   Η ταύτιση με πράγματα έξω από εμάς συνοδεύεται με την προσκόλληση και σχετίζεται με τον φόβο και την ανάγκη αναζήτησης και εύρεσης ταυτότητας, αξίας, αποδοχής, αναγνώρισης. Το ίδιο ισχύει και για ταύτιση με κάποια πεποίθηση ή ιδέα που έχουμε για τον εαυτό μας. Φοβόμαστε να εγκαταλείψουμε αυτές τις πεποιθήσεις γιατί το εγώ μας φοβάται και δεν θέλει να συνειδητοποιήσει ότι είναι μια ψευδαίσθηση.

9. Ταυτιζόμαστε και προσκολλόμαστε με πράγματα που σχετίζονται με την αξία, την ανασφάλεια, την επιθυμία για απόλαυση, άνεση, δύναμη, φήμη, αναγνώριση, αποδοχή, επιβράβευση.

10. Ταυτιζόμαστε με κάποιο προγραμματισμό ή ψεύτικη ανάγκη:  αξίζω αποδοχή και αγάπη ή είμαι ασφαλής όταν υπηρετώ τους άλλους, όταν δεν λέω όχι όταν δεν εκφράζω τα συναισθήματα μου (ιδιαίτερα τα αρνητικά), τις επιθυμίες μου, την άποψη μου κ.λπ.

Διαβάστε σχετικά με την ταύτιση επίσης στο: Η ΤΑΥΤΙΣΗ & Η ΑΥΤΕΠΙΓΝΩΣΗ

"Είμαι η πανπεριεκτική αγάπη που όλα τα αγκαλιάζει " ~ Amma

 --Amma (Sri Mata Amritanandamayi Devi)

"Είμαι η πανπεριεκτική αγάπη που όλα τα αγκαλιάζει " ~ Amma  

«Η κοινή έκφραση, είναι « σ 'αγαπώ ». Όμως, αντί για « σ' αγαπώ », θα ήταν καλύτερα να πούμε, «Είμαι η αγάπη, -Είμαι η ενσάρκωση της αγνής αγάπης»  

Αφαιρέστε το Εγώ και το Εσύ, και θα διαπιστώσετε ότι υπάρχει μόνο αγάπη. Είναι σαν να είναι η  Αγάπη φυλακισμένη ανάμεσα στο Εγώ και το Εσύ.

Αφαιρέστε το Εγώ και το Εσύ, γιατί είναι ψεύτικα. είναι αυτοεπιβαλλόμενοι τοίχοι που δεν υπάρχουν. Το χάσμα ανάμεσα σε εμένα και εσένα είναι το εγώ.  

Όταν το εγώ εξαλειφθεί αυτό το χάσμα ανάμεσα μας εξαφανίζεται, το  εγώ και το εσύ επίσης εξαφανίζονται.  Συγχωνεύονται σε ένα - και αυτό είναι η αγάπη.  

Θα συνειδητοποιήσετε, όχι ότι «σ 'αγαπώ», αλλά ότι «Είμαι η πανπεριεκτική αγάπη που όλα τα αγκαλιάζει."  

 --Amma (Sri Mata Amritanandamayi Devi)

Η αληθινή ζωή είναι να ζούμε σε Ενότητα! ~ Ατμαν Νιτυανάντα

«Είμαι η πανπεριεκτική αγάπη που όλα τα αγκαλιάζει."  ~ Amma

Η αληθινή ζωή είναι να ζούμε σε Ενότητα, μέσα μας και 'έξω' μας!

Ο αληθινός Εαυτό μας (Συνειδητότητα, Ψυχή, Πνεύμα, εσωτερική σιωπηλή παρουσία) είναι αιώνια αγάπη, ειρήνη, ευδαιμονία και ελευθερία.

Το εγώ βάζει ένα τοίχο διαχωριστικό ανάμεσα σε εμάς και τον Θεό, σε εμάς και τους άλλους ανθρώπους και όλη την δημιουργία.

Η σταθερή αίσθηση "Είμαι το σώμα'', ή το ''σώμα είμαι εγώ" μαζί με την επιθυμία για αισθητηριακές εμπειρίες, είναι οι θεμελιώδεις απόψεις του εγώ. Αλλά το εγώ δεν είναι μόνο αυτά. Το εγώ είναι μια συνάθροιση διαφόρων τάσεων, όπως η υπερηφάνεια, ο θυμός, ο φόβος, η ζήλια, η λαιμαργία, η λαγνεία, η αλαζονεία, η φιλοδοξία, η φιλαργυρία, η απληστία, η αγανάκτηση, το μίσος, η στεναχώρια. η κατάθλιψη, η ντροπή, η ενοχή, η πικρία, η απογοήτευση, κ.λπ.

Με την εξάλειψη του εγώ αυτό που μένει είναι καθαρή αγάπη, απύθμενη ειρήνη, άπειρη ευδαιμονία!

Ότι βιώνουμε μέσα μας, το βιώνουμε και ως εξωτερική πραγματικότητα. Αν είμαστε σε ειρήνη μέσα μας, βλέπουμε την ειρήνη παντού, Αν βιώνουμε αγάπη μέσα μας, βιώνουμε τα πάντα σαν τον εαυτό μας.

Το εγώ, μας κρατά συντονισμένους, ταυτισμένους και προσκολλημένους με το σώμα, τις αισθήσεις, τα αντικείμενα των αισθήσεων και την απόλαυση τους και σκεπάζει με την δόνηση του, την ειρήνη και την ευδαιμονία που είμαστε ως Ψυχές.

Για να αποταυτιστούμε από τις κατώτερες δονήσεις του εγώ, το σώμα και τα εξωτερικά αντικείμενα και να συντονιστούμε με την εγγενή, πάντα παρούσα ειρήνη και την αγάπη της Ψυχής μας, μπορούμε να επαναλαμβάνουμε νοερά φράσεις υψηλές δόνησης που μας θυμίζουν την αληθινή μας φύση και να στρέψουμε την προσοχή μας στο κέντρο μας και να έρθουμε σε επαφή με την εσωτερική σιωπηλή παρουσία που είναι η αληθινή μας φύση.

Θυμίζουμε επίσης τον εαυτό μας ότι το φως, η ειρήνη και η αγάπη του Θεού κατοικεί σε όλους και όλα, και έτσι αντί να εστιαζόμαστε στην κατώτερη φύση των ανθρώπων, εστιαζόμαστε στο φως και την αγάπη μας μέσα μας και μέσα σε όλους.

Όταν εστιαζόμαστε στο φως την ειρήνη και την αγάπη, ο νους μας μεταμορφώνεται σταδιακά και αποκτά την φύση του Πνεύματος. Έτσι μεταμορφωνόμαστε σταδιακά και στο ψυχολογικό επίπεδο σε όντα φωτός και αγάπης, (στο επίπεδο της ψυχής είμαστε ήδη φως και αγάπη, αλλά αν ο νους δεν είναι αγνός και δεν είναι συντονισμένος με την Ψυχή μας δεν βιώνουμε το φως, την ειρήνη και την αγάπη που είμαστε).

Μερικές φράσεις που μπορείτε να επαναλαμβάνετε για να συντονίζεστε με το φως, την ειρήνη και την αγάπη είναι οι παρακάτω:

"Είμαι Αγάπη, Είσαι Αγάπη, 'Όλα είναι Αγάπη!"

"Είμαι Φως, Είσαι Φως, Όλα είναι Φως!"

"Είμαι Φως κι Αγάπη, Είσαι Φως και Αγάπη, όλα είναι Φως κι Αγάπη!"

"Είμαι Φως, Αγάπη, Ειρήνη, Είσαι Φως, Αγάπη, Ειρήνη, Όλα είναι Φως, Αγάπη, Ειρήνη!

Επαναλάβετε αυτές τις αλήθειες πρωί και κάθε βράδυ πριν κοιμηθείτε για 15 λεπτά της ώρας. και επίσης στην διάρκεια της ημέρας κάθε τόσο μερικές φορές, για να θυμάστε ότι δεν είστε μια κακόμοιρη ύπαρξη εγκλωβισμένη στο σώμα, αλλά η αιώνια Αλήθεια, πάντα ειρηνική και μακάρια και πάντα παρούσα, (παρότι δεν το αντιλαμβάνεστε εξ αιτίας της ταύτισης σας με το σώμα, το νου και τις αισθητηριακές αντιλήψεις).

Συντονιστείτε από στιγμή σε στιγμή, κάθε στιγμή με το φως, την ειρήνη και την αγάπη της θεϊκής σας φύσης, ερχόμενοι σε συνειδητή επαφή με την εσωτερική σιωπηλή παρουσία όπου λάμπει παντοτινά η Ψυχή σας, στρέφοντας τον νου και την επίγνωση σας στο κέντρο της ύπαρξης σας.

Η κύρια μας ψευδαίσθηση ~ Ατμαν ΝΙτυανάντα

 Η κύρια μας ψευδαίσθηση

Το εγώ δημιουργήθηκε και αναπτύχθηκε από την λήθη και (της αληθινής μας φύσης) και την επιθυμία. Συνεπώς η ουσιαστική φύση του εγώ είναι η επιθυμία η οποία σχετίζεται πάντα με κάτι έξω από εμάς, με κάτι που δεν έχουμε. Δεν γίνεται να επιθυμούμε κάτι που ήδη έχουμε.

Η επιθυμία δημιουργεί σχεδόν πάντα μέσα μας μια αίσθηση ανικανοποίητου, ανησυχίας. έλλειψης (ότι κάτι μας λείπει), ότι κάτι είναι απαραίτητο για να νιώσουμε ικανοποιημένοι, ευτυχισμένοι, πλήρεις, και ότι αξίζουμε.

Εξ αιτίας αυτής της εσωτερικής κατάστασης σχεδόν συνέχεια (εκτός και αν είμαστε απασχολημένοι με κάτι) αναζητούμε ψυχαναγκαστικά κάτι στον κόσμο των αισθήσεων, αναζητούμε να αποκτήσουμε κάτι για να βιώσουμε ευχαρίστηση, ικανοποίηση, πληρότητα, ευτυχία και αξία.

Δεδομένου ότι όλα τα αντικείμενα και οι εμπειρίες των αισθήσεων στερούνται πραγματικότητας, είναι παροδικά και φθαρτά και δεδομένου ότι η επιθυμία από τη φύση της είναι ακόρεστη και παρορμητική, και ως εκ τούτου εκδηλώνεται συνεχώς παρά τη θέληση μας, ανεξάρτητα από το πόσα πολλά πράγματα θα αποκτήσουμε, θα απολαύσουμε και θα πετύχουμε, θα παραμένουμε στο τέλος στην ίδια επώδυνη εσωτερική κατάσταση της κενότητας, της έλλειψης, της ανησυχία, του ανικανοποίητου και της δυσαρέσκειας.

Η αναζήτηση της πληρότητας, της ελευθερίας και της ευτυχίας έξω από τον εαυτό μας, εξ αιτίας της μη αντίληψης (η μη επίγνωση) ότι είμαστε ήδη μέσα μας πλήρεις, ελεύθεροι, μακάριοι και ειρηνικοί είναι η κύρια μας ψευδαίσθηση και η μήτρα όλων των δυστυχιών μας.

Δεν χρειάζεσαι χρόνο και εμπειρίες, για να βιώσεις ελευθερία, ειρήνη, πληρότητα. ~ Ατμαν Νιτυανάντα

Δεν χρειάζεσαι χρόνο και εμπειρίες, για να βιώσεις ελευθερία, ειρήνη, πληρότητα

Τα θέλω, οι επιθυμίες, οι επιτυχίες, οι αποτυχίες, οι προσδοκίες και οι ελπίδες σχετίζονται με το χρόνο και τα αντικείμενα των αισθήσεων. Έχουν αρχή, μέση και τέλος. Είναι φθαρτά και έχουν πολλούς περιορισμούς, συνοδεύονται επίσης από πόνο και δυστυχία.

Η αλήθεια, η πληρότητα, η ειρήνη και η αληθινή ευτυχία (ευδαιμονία, μακαριότητα) είναι άχρονα και μπορούν να βιωθούν μόνο στο άχρονο τώρα και ανεξάρτητα από τις εξωτερικές συνθήκες. Είναι άφθαρτα, πάντα προσιτά, δεν έχουν κανένα περιορισμό.

Η αλήθεια, η πληρότητα, η ελευθερία, η ειρήνη και η ευδαιμονία είναι ο ίδιος σου ο Εαυτός στο κέντρο του.

Δεν μπορείς να βιώσεις τον Εαυτό σου στο μέλλον, παρά μόνο στο άχρονο τώρα. Δεν χρειάζεσαι χρόνο για να βιώσεις τον Εαυτό σου, εκτός από το να στραφείς μέσα σου εδώ και τώρα.

Το μόνο εμπόδιο είναι ένας ανήσυχος, αεικίνητος, εξωστρεφής, γεμάτος επιθυμίες και προσκολλήσεις νους.

Ησύχασε το νου σου, και προσηλώσου απαλά μέσα σου, νοιώσε την ειρήνη, την πληρότητα και την ελευθερία της θεϊκής φύσης σου.

Ότι ψάχνεις έξω στις ψευδαισθησιακές εμπειρίες των αισθήσεων (ευτυχία, πληρότητα), ήδη υπάρχει μέσα σου, αυτό Είσαι!

Η συνειδητοποίηση της αληθινής μας φύσης απαιτεί καθαρότητα νου και διάκριση ~ Ατμαν Νιτυανάντα

Η ειρήνη και η αγάπη είναι αδιαχώριστες

 

Η ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΙΝΗΣ ΜΑΣ ΦΥΣΗΣ  ΑΠΑΙΤΕΙ ΚΑΘΑΡΟΤΗΤΑ ΝΟΥ ΚΑΙ ΔΙΑΚΡΙΣΗ

Η αληθινή μας φύση, (αυτό που πραγματικά είμαστε, Συνειδητότητα, Ψυχή ή Πνεύμα, εσωτερική σιωπηλή παρουσία), είναι πέρα από προσπάθεια και μη προσπάθεια, είναι παρούσα συνεχώς και την εμπειρώμαστε συνεχώς. Παρά ταύτα, παραδόξως δεν αναγνωρίζουμε και δεν συνειδητοποιούμε τι πραγματικά είμαστε και έτσι ταυτίζουμε τον εαυτό μας με το σώμα, την προσωπικότητα, το όνομα και τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του σώματος και του νου και προεκτείνουμε την ταύτιση μας με την χώρα μας, την θρησκεία, την φυλετική καταγωγή, κ.λπ.

Εξ αιτίας της άγνοιας, τις επιθυμίες, τις προσκολλήσεις, την έλλειψη καθαρότητας του νου και την έλλειψης διάκρισης, αλλά και τον φόβο, την προκατάληψη και την ψευδαίσθηση ότι γνωρίζουμε, αποτυγχάνουμε να δούμε με καθαρότητα και σαφήνεια (να έχουμε δηλαδή σαφή επίγνωση) την αληθινή μας φύσης (Ψυχή, Πνεύμα, Συνειδητότητα, εσωτερική σιωπηλή παρουσία), που είναι η πραγματικής μας ταυτότητας. Η ψυχή μας δεν έχει αρχή μέση και τέλος, δεν έχει μορφή, χρόνο και αιτία, δεν γεννιέται ούτε πεθαίνει, αλλά είναι αυτό που δίνει ζωή στο σώμα και το νου και κάνει δυνατή την επίγνωση τους. Η ουσιαστική φύση της αληθινής φύσης είναι απόλυτη Ύπαρξη-Επίγνωση-Ευδαιμονία (Sat-chit-ananda). Ως Ύπαρξη (Στα-Sat) είναι άμορφη, άχρονη, αναίτια, αιώνια, αμετάβλητη, ακίνητη, σιωπηλή και αθάνατη, ως Επίγνωση (Τσιτ-chit), είναι το φως της επίγνωσης (το άχτιστο φως) με το οποίο η Ύπαρξη μας έχει επίγνωση του Εαυτού της αλλά και κάνει δυνατή την επίγνωση όλων όσων υπάρχουν, και τέλος η αληθινή μας φύση είναι απόλυτη ευδαιμονία ή μακαριότητα (Ανάντα-ananda) και βαθιά ειρήνη.  Είναι σημαντικό να γνωρίζουμε ότι η ψυχή μας, έχει αυτές τις φύσεις, διότι αναγνωρίζοντας (αποκτώντας επίγνωση) κάποια ή κάποιες από αυτές και διακρίνοντας ότι δεν ανήκουν στο σώμα, γινόμαστε αμέσως συνειδητοί της ψυχής μας και σταματάμε να αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας ως ένα σώμα-νου που λειτουργεί μέσα από ένα πλέγμα συνηθειών, προγραμματισμών, επιθυμιών και προσκολλήσεων που σχετίζονται κυρίως με τις ενστικτώδεις λειτουργίες.

Χρειάζεται προσπάθεια να γνωρίσουμε ή πιο σωστά να αναγνωρίσουμε αυτό που είμαστε; Η απάντηση είναι όχι. Δεν μπορούμε να γνωρίσουμε (ακριβέστερα να αποκτήσουμε επίγνωση)  αυτό  που ήδη είμαστε με προσπάθεια. Χρειάζεται προσπάθεια να δεις το σώμα σου και να αναγνωρίσεις αν είναι αρσενικό ή θηλυκό, αν είναι νέο ή γερασμένο; Όχι. Χρειάζεται προσπάθεια να έχεις επίγνωση αν σκέπτεσαι ή όχι; Όχι. Κατά τον ίδιο τρόπο δεν χρειάζεται προσπάθεια να αποκτήσεις επίγνωση της αληθινής σου φύσης. Αυτό που χρειάζεται είναι γνώση, καθαρότητα νου και διάκριση. 

Αφού όμως δεν χρειάζεται προσπάθεια τότε γιατί δεν αντιλαμβανόμαστε τον αληθινό μας Εαυτό; Γιατί η πλειοψηφία των ανθρώπων δεν το αντιλαμβάνεται;  Οι αιτίες είναι διάφορες, με βασικές αυτές που προανέφερα: άγνοια, έλλειψη καθαρότητας του νου, έλλειψη διάκρισης, έλλειψη  ενδιαφέροντος, προσκολλήσεις, επιθυμίες, φόβος, κ.λπ.). Καθώς οι νόες των ανθρώπων στερούνται αγνότητας, καθαρότητας και διάκρισης, ακόμη και αν ακούσουν ή διαβάσουν σχετικά με την αληθινή τους φύση, δεν μπορούν να την συνειδητοποιήσουν και να απαλλαγούν από την ψευδαίσθηση ότι είναι το σώμα. 

Επειδή η αληθινή μας φύση είναι πολύ λεπτοφυής και επειδή ο νους μας είναι πολύ χονδροειδής και εξωστρεφής και στερείται καθαρότητας και διάκρισης, αυτό έχει ως συνέπεια να ασχολείται ο νους και να ταυτίζεται με τις χονδροειδείς μορφές των αισθητηριακών αντιλήψεων και να μην μπορεί να συλλάβει και να διακρίνει την αληθινή μας φύση που είναι η λεπτοφυέστερη όλων. Επιπλέον δημιουργείται μέσα μας μια ιδιόμορφη διπλή ταύτιση και προβολή η οποία μας κάνει να βλέπουμε τα πράγματα ανάποδα. Δηλαδή, ταυτίζεται η Συνειδητότητα με το νου και το σώμα και φαίνεται σαν να είναι ιδιότητα αυτών, και από την άλλη προβάλλονται και ταυτίζονται οι ιδιότητες του σώματος και του νου στην Συνειδητότητα και φαίνεται πως οι ιδιότητες του σώματος και του νου ανήκουν στην Συνειδητότητα. Για να το καταλάβουμε αυτό καλύτερα θα αναφέρω δύο-τρία παραδείγματα: Όταν πεινάει το σώμα νοιώθουμε και λέμε 'πεινάω', ταυτίζουμε δηλαδή μια λειτουργία του σώματος με τον Εαυτό μας, λες και η πείνα είναι κάτι που ανήκει σε εμάς. Όταν ο νους είναι ανήσυχος λέμε 'είμαι ανήσυχος´, ταυτίζοντας τον Εαυτό μας με το νου. Και το αντίστροφο, ταυτίζουμε την αίσθηση ότι υπάρχουμε, που ανήκει στην ψυχή μας με το σώμα και έτσι όταν λέμε 'υπάρχω' νοιώθουμε και εννοούμε ότι αυτή η αίσθηση 'υπάρχω' ανήκει στο σώμα. Όλοι μας έχουμε την αίσθηση ότι δεν θα πεθάνουμε ποτέ, παρά ταύτα επειδή νομίζουμε ότι αυτή η αίσθηση αθανασίας ανήκει στο σώμα, νομίζουμε ότι με το θάνατο του σώματος θα πεθάνουμε και εμείς. Αλλά αυτό είναι αδύνατον, αφού η αληθινή μας φύση, η ψυχή είναι αθάνατη. Ο θάνατος του σώματος  είναι σαν να βγάζουμε το ρούχο μας που προσωρινά μας επέτρεπε να έχουμε εμπειρίες από αυτό τον τρισδιάστατο υλικό κόσμο.

Αφού δεν χρειάζεται προσπάθεια να συνειδητοποιήσουμε την αληθινή μας φύση τότε προς τι η πνευματική άσκηση και όλος πνευματικός αγώνας; Η άσκηση έχει σκοπό να αφαιρέσει όλα τα εμπόδια που μας εμποδίζουν να αντιληφθούμε την αληθινή μας φύση, έχει σκοπό να εξαγνίσει το νου ώστε να αποκτήσει καθαρότητα, διαύγεια, διάκριση και σταθερότητα. Στην ουσία η πνευματική άσκηση στο μεγαλύτερο μέρος της είναι μια διαδικασία μέσω της οποίας αφαιρούμε ψευδαισθήσεις, προσκολλήσεις, επιθυμίες, εγωϊκές τάσεις, βαριές ενέργειες και δονήσεις, λανθασμένες πεποιθήσεις και αντιλήψεις. Όταν όλα αυτά αποβληθούν από το νου και τον ψυχισμό μας, τότε ο νους μας πολύ εύκολα, είτε ακούγοντας την αλήθεια, είτε σε βαθιά απορρόφηση στην καρδιά θα αφυπνιστεί και θα συνειδητοποιήσει την αληθινή του φύση.

Συνήθως η αφύπνιση γίνεται πριν ακόμη καθαρίσει ο νους εντελώς, αλλά αυτό δεν είναι η τελική κατάσταση φώτισης και ένωσης με το Θεϊκό μας Είναι (Συνειδητότητα, ψυχή, πνεύμα) που είναι ταυτόσημο με το Θεό ή παγκόσμια Συνειδητότητα. Μετά την αφύπνιση συνεχίζεται η εξάλειψη των εγωϊκών τάσεων και η συνεχής προσπάθεια βαθιάς απορρόφησης του νου στο Είναι μας (εσωτερική σιωπηλή παρουσία), μέχρι να διαλυθεί τελείως ο εγωϊκός νους και να γίνει πλήρης, αυθόρμητη και σταθερή η βίωση της αληθινής μας φύσης. Δηλαδή να βιώνουμε σταθερά και αδιάλειπτα την ειρήνη και την μακαριότητα του Θεού.

Για αυτόν που θέλει να αποκτήσει επίγνωση της αληθινής του φύσης, και να ελευθερωθεί από την ψευδαίσθηση ότι είναι το σώμα και από τις δυστυχίες που αυτή συνεπάγεται, χρειάζεται να αποκτήσει πρώτα ένα καθαρό, διαυγή και κοφτερό νου μέσα από καθημερινή, ειλικρινή φιλόπονη άσκηση, δεύτερο, γνώση για την φύση της αληθινής ύπαρξης του, είτε μέσα από βιβλία αφυπνισμένων είτε μέσα από επαφή με κάποιον αφυπνισμένο ή και με τα δύο, και τρίτο να στοχαστεί, να ερευνήσει και να διαλογιστεί σε αυτά που άκουσε ή διάβασε με σκοπό να διακρίνει την αληθινή του φύση από την κατώτερη φύση και τελικά μέσω της συνεχούς προσήλωσης στην αληθινή του φύση να εδραιωθεί σε αυτή.

Απόσπασμα από την Μπαγκαβάτ Γκίτα    

ΚΕΦ. 2, 53. Όταν η ζαλισμένη από ότι έχει ακούσει διάνοια σου, παραμείνει σταθερή και αμετακίνητη στον Άτμαν (Ψυχή, Συνειδητότητα), τότε θα έχεις πετύχει την Γιόγκα, (δηλαδή την ένωση με το Θεό, αλλιώς Φώτιση, Απελευθέρωση ή Αυτοπραγμάτωση).  

ΚΕΦ. 2, 55. Όταν ένας άνθρωπος αποβάλλει όλες τις επιθυμίες από το νου και είναι ικανοποιημένος μέσα στον εαυτό του με τον αληθινό του Εαυτό, τον Άτμαν (ψυχή, πνεύμα, Συνειδητότητα) τότε λέγεται πως έχει σταθερή σοφία.

ΚΕΦ. 2, 56. Εκείνος του οποίου ο νους δεν ταράζεται από τις αντιξοότητες και τις δυστυχίες, που δεν λαχταρά χαρές και απολαύσεις, και είναι ελεύθερος από την επιθυμία, την προσκόλληση, το φόβο και το θυμό, ονομάζεται σοφός με σταθερή  σοφία.

 ΚΕΦ. 2, 57. Αυτός που σε τίποτα δεν έχει προσκόλληση, που ούτε χαίρεται ούτε ενοχλείται από οτιδήποτε καλό ή κακό του τύχει, η σοφία του είναι σταθερή. 

ΚΕΦ. 5, 24. Αυτός που είναι πάντα ευτυχισμένος μέσα του (με την Ψυχή του), ο οποίος ευφραίνεται μέσα του (με την Ψυχή του), που φωτίζεται από το εσωτερικό του φως (το φως της Ψυχής του), ένας τέτοιος Γιόγκι επιτυγχάνει την απελευθέρωση και γίνεται Μπράμαν (¨Ένα με το Θεό, και βιώνει την ειρήνη και την μακαριότητα του Θεού αδιαλείπτως και χωρίς προσπάθεια).