Η ΕΥΤΥΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΕΓΩ
Τι είναι το εγώ?
Αυτό που νομίζεις ότι είσαι. Η ψευδαίσθηση ότι είσαι το σώμα (που το λένε Δημήτρη, Μαρία ή όπως αλλιώς σε βάφτισαν) μαζί με μια ψευδαισθησιακή εικόνα που έχει δημιουργηθεί στο νου από τις εμπειρίες που βίωσες από την ημέρα που γεννήθηκες.
Τι άλλο είναι?
Ένα σύνολο επιθυμιών, παρορμήσεων, πεποιθήσεων, αντιλήψεων, συνήθειων (σωματικών, συναισθηματικών, νοητικών), ταυτίσεων, αρεσκειών, απαρεσκειών, φόβων, θυμού, ...., βασισμένα στην μίμηση, την ταύτιση, την προβολή και την φαντασία.
Είναι γεγονός ότι δεν είσαι το εγώ, αλλά εξ αιτίας της άγνοιας και της ταύτισης έχεις περιορίσει τον εαυτό σου σε εάν μικρό μέρος της ύπαρξης σου (το σώμα, τις συγκινήσεις και τον νου). Η αληθινή σου φύση, ο αληθινός σου Εαυτός, είναι αυτό που ονομάζουν οι θρησκείες Πνεύμα ή Ψυχή (δεν αναφέρομαι στον ψυχισμό που θεωρείται το κατώτερο μέρος της ψυχής: θυμικό-επιθυμητικό-λογικό) και το οποίο παραμένει σαν μια αφηρημένη ιδέα στο νου σου, ενώ στην πραγματικότητα είναι αυτό που είσαι και που επιτρέπει όλα τα αλλά να υπάρχουν και να έχουν ζωή (σώμα, ενέργεια, νους).
Η βασική στάση του εγώ είναι ότι νοιώθει ξεχωριστό (αποκομμένο) από τους ανθρώπους, την ζωή και το Θεό και ότι είναι πολύ σπουδαίο ή και το αντίθετο επίσης, αποτυχημένο. Το εγώ νιώθει ότι υπάρχει μέσα από αυτήν την αίσθηση ξεχωριστότητας αλλά και της σημαντικότητας (να νοιώθει ότι είναι σπουδαίο). Μέσα στην ενότητα και την ταπεινότητα (την συναίσθηση δεν είμαι τίποτα σημαντικό ή σπουδαίο) το εγώ εκμηδενίζεται για αυτό με κάθε τρόπο το εγώ προσπαθεί να διατηρήσει αυτή την αίσθηση ξεχωριστότητας και σπουδαιότητας με διάφορους τρόπους.
Μερικούς από αυτούς είναι να προσπαθεί να αποδείξει ποσό σπουδαίο και ιδιαίτερο είναι (είτε με το να γίνει πρωταθλητής σε κάτι, επιτυχημένος σε κάποιο τομέα της ζωής, είτε με τα ρούχα που φοράει, το κούρεμα, το κινητό που θα αγοράσει κ.λπ., μικρή σημασία έχει για το εγώ ο τρόπος) να ζητάει την αναγνώριση και την αποδοχή των άλλων με ποικίλους τρόπους, να κριτικάρει, να σχολιάζει, να κουτσομπολεύει τους άλλους, να συγκρίνεται συνεχώς με τους άλλους, να κατηγορεί ή να θεωρεί υπευθύνους τους άλλους ή την ζωή για όσα πέρασε ή περνάει, να νομίζει ότι οι άλλοι το υποτιμούν και το μειώνουν, να δικαιολογεί συνεχώς τον εαυτό του, προσπαθώντας να έχει κάτω από τον έλεγχο πρόσωπα, πράγματα και καταστάσεις. Γενικά βρίσκεται μπλεγμένο στο 'παιχνίδι', «Εγώ κι οι 'άλλοι'».
Ένας συνήθης τρόπος του εγώ είναι να σκέφτεται το παρελθόν, να φαντάζεται το μέλλον και να σχολιάζει το παρόν. Να συγκρίνει την εμπειρία που συμβαίνει τώρα με κάποια εμπειρία του παρελθόντος ή με αυτήν που θα ήθελε να ζούσε αντί γι’ αυτήν που ζει τώρα, με αυτήν που φαντάζεται δηλαδή. Επίσης δεν μας αφήνει να ζήσουμε εδώ και τώρα πλήρως την κάθε εμπειρία που τώρα συμβαίνει, με το να σχολιάζει την κάθε εμπειρία, με το να σκέφτεται και να φαντάζεται πράγματα σχετικά με αυτό που συμβαίνει και τελικά να διαστρεβλώνει την αντίληψη μας.
Το να βιώνουμε με πλήρη προσοχή και αποδοχή αυτού που συμβαίνει εδώ και τώρα χωρίς σύγκριση, φαντασίες, αρέσκεια και απαρέσκεια σημαίνει θάνατος για το εγώ. Για αυτό το εγώ δεν σταματάει ούτε στιγμή να μεταφράζει όλες τις εμπειρίες με σκέψεις και να βάζει ταμπέλες, (ωραίο, άσχημο, καλό, κακό, θα ήταν καλύτερα αν, ίσως αλλιώς, ναι αλλά, πέρσι ήταν καλύτερα, θα το προτιμούσα κάπως αλλιώς κ.λπ. ...).
Άλλο ένα παιχνίδι του εγώ είναι να φαντάζεται και να νομίζει ότι θα είναι ευτυχισμένο κάπου αλλού εκτός από εδώ. Ότι θα είναι ευτυχισμένο όταν τα πράγματα θα είναι κάπως αλλιώς από ότι είναι τώρα. Αλλά αυτό επειδή είναι τρόπος αντίληψης του εγώ επαναλαμβάνεται μηχανικά συνεχώς και ανεξαρτήτως καταστάσεων και συνθηκών. Για το εγώ σχεδόν πάντα κάτι λείπει, ή κάτι θα έπρεπε να ήταν κάπως αλλιώς, γενικά η κατάσταση θα έπρεπε να είναι κάπως αλλιώς, ή όχι ακριβώς έτσι, για να είναι ικανοποιημένο και ευτυχισμένο.
Το εγώ (όντας ασυνείδητο ) και προϊόν της άγνοιας δεν μπορεί να καταλάβει ότι αυτό το ίδιο είναι το πρόβλημα, ότι αυτό είναι που δεν επιτρέπει την βίωση της πληρότητας και της ευτυχίας στο εδώ και τώρα. Ότι η ευτυχία βιώνεται όταν ο νους είναι ήρεμος, συγκεντρωμένος και σε συνειδητή επαφή με την αληθινή μας φύση (Συνειδητότητα) και όχι από το πως είναι οι εξωτερικές συνθήκες. Βέβαια εξ αιτίας του εγώ και των διάφορων εγωϊκών τάσεων (θυμού, φόβου, απληστίας, επιθυμίας, προσκόλλησης, δυσαρέσκειας κ.λπ.) δεν μπορούμε να βρεθούμε ευκολά σε αυτήν την εσωτερική κατάσταση (ηρεμίας, ειρήνης και επαφής με το Είναι μας) πάρα μόνο πολύ σπάνια όταν συμβεί κάτι που θέλαμε πολύ, αλλά και σε αυτές τις περιπτώσεις δεν αντιλαμβανόμαστε ότι η ευτυχία προέρχεται από μέσα και όχι από έξω, δηλαδή από το συμβάν.
Επειδή η επιβίωση του εγώ εξαρτάται από την σχέση του με τους άλλους και τα πράγματα της ζωής το εγώ είναι σε ένα συνεχή αγώνα για να επιβεβαιώνει την ύπαρξη του και την αυτοσπουδαιότητα του μέσα από την σύγκριση, την απόκτηση πραγμάτων, τις επιτυχίες, τον έλεγχο των άλλων, την κριτική και τα σχόλια για τους άλλους, κ.λπ..
Μέσα σε αυτή την μάχη επιβίωσης εναλλάσσονται συνεχώς στον ψυχισμό συναισθήματα φόβου, ανησυχίας, αγωνίας, εκνευρισμού, θυμού απόρριψης, κατωτερότητας, στεναχώριας, θλίψης, απογοήτευσης, απομόνωσης, μοναξιάς, ανικανοποίητου, κενότητας, μεγαλείου, ανωτερότητας....
Τις στιγμές που το εγώ για διάφορους λογούς ησυχάζει βιώνουμε χαλαρότητα, καλή διάθεση, ευθυμία, χαρά. Και το εγώ συνήθως ησυχάζει όταν ικανοποιείται κάποια επιθυμία του, μικρή ή μεγάλη, όταν τα πράγματα πάνε όπως θα ήθελε, όταν αναγνωρίζεται, όταν νοιώθει ασφαλές, όταν γενικά οι συνθήκες είναι σύμφωνα με τον προγραμματισμό του. Κι αυτό συνήθως κρατάει λίγο. Γρηγορά το εγώ επανέρχεται στο προσκήνιο και αν δεν είναι σε κάποια έντονη μιζέρια ή δυστυχία θα είναι σε κατάσταση, βαρεμάρας, ανικανοποίητου, βίωση ενός κενού, ότι κάτι του λείπει, ότι κάτι θέλει αλλά δεν ξέρει τι θέλει, ή θα ονειροπολεί.
Η ζωή περνάει ανάμεσα στην επιθυμία, τον φόβο, τον θυμό, την γοητεία, την απογοήτευση, την αρέσκεια, την απαρέσκεια, την χαρά και την θλίψη κ.λπ.. Όσο πιο δυνατό είναι το εγώ τόσο πιο μακριά ζούμε από το κέντρο της ύπαρξης μας την πηγή της ευτυχίας, της πληρότητας κα της ειρήνης και τόσο πιο έντονη είναι η μιζέρια και η δυστυχία.
Όντας κάποιος ταυτισμένος με το εγώ ούτε που αντιλαμβάνεται την φυλακή, ούτε που υποψιάζεται ότι η αίτια της μιζέριας κα της δυστυχίας του είναι αυτό που θεωρεί λανθασμένα ως εαυτό σου. Έτσι θεωρεί υπεύθυνους και κατηγορεί τους γονείς του, τους άλλους, την ζωή γενικότερα και τον Θεό. Με αυτόν τον τρόπο παραμένει φυλακισμένος στις ψευδαισθήσεις του εγώ του και δεν βλέπει την δυνατότητα που έχει να ελευθερωθεί από τις ψευδαισθήσεις του εγώ αι να γίνει ο δημιουργός της ευτυχίας του.