ΟΙ ΚΥΡΙΕΣ ΑΙΤΙΕΣ ΤΗΣ ΔΥΣΤΥΧΙΑΣ ~ Άτμαν Νιτυανάντα

ΟΙ ΚΥΡΙΕΣ ΑΙΤΙΕΣ ΤΗΣ ΔΥΣΤΥΧΙΑΣ

1. Η ΤΑΥΤΙΣΗ ΜΕ ΤΟ ΣΩΜΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΝΟΥ (εξ αιτίας της άγνοιας της αληθινής μας φύσης)

2. Η ΕΠΙΘΥΜΙΑ,  Η ΠΡΟΣΚΟΛΛΗΣΗ ΚΑΙ Ο ΕΘΙΣΜΟΣ ΣΤΙΣ ΑΠΟΛΑΥΣΕΙΣ
3. Η ΨΥΧΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΗ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΠΡΟΣΟΧΗΣ, ΕΠΙΒΡΑΒΕΥΣΗΣ, ΑΠΟΔΟΧΗΣ ΚΑΙ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ

Εξ αιτίας της άγνοιας ταυτίζουμε τον εαυτό μας με το σώμα μας, την εμφάνιση μας, τις ικανότητες σωματικές και νοητικές και τα επιτεύγματα μας! Θεωρούμε δηλαδή ότι είμαστε το σώμα και ότι η αξία μας σχετίζεται με το σώμα και τον νου, με τα αποκτήματα και τα επιτέυγματα μας και επίσης ότι οι εμπειρίες μας σχετίζονται κυρίως με το σώμα και τις αισθήσεις. Για αυτό επιδιώκουμε να βρούμε απόλαυση, ικανοποίηση και ευτυχία μέσα από  το σώμα και τις αισθήσεις και αναζητούμε την αξία μας σε σύγκριση και εξάρτηση με τους άλλους.

Έτσι αναπτύσσονται στον ψυχισμό μας η προσκόλληση (και ο εθισμός) στις απολαύσεις και ψυχαναγκαστική και ασυνείδητη ανάγκη να πάρουμε προσοχή, επιβράβευση, αναγνώριση, να γίνουμε αποδεκτοί από τους 'άλλους', (ή αντίστροφα να μην μας απορρίψουν), να έχουν καλή γνώμη για εμάς είναι τα κίνητρα των πράξεων και συμπεριφορών μας! Με αυτά σχετίζεται  και η πεποίθηση μας ότι πρέπει να γίνουμε οι καλύτεροι (ή πολύ καλοί) τουλάχιστον σε κάτι για να ξεχωρίζουμε και να είμαστε στα μάτια των άλλων σπουδαίοι, γα να νοιώσουμε τελικά σπουδαίοι!

Μαζί με αυτά αναπτύσσονται πρωτίστως ο φόβος και ο θυμός, η αρέσκεια και η απαρέσκεια τα οποία εκδηλώνονται σχεδόν συνεχώς μέσα μας σε κάποια άποψη τους (αγωνία, άγχος, ανησυχία, εκνευρισμός, δυσαρέσκεια, αγανάκτηση, μίσος, μνησικακία κ.λπ.). Ακολουθούν βέβαια όλες οι υπόλοιπες εγωϊκές τάσεις οι οποίες αποτελούν την φυλακή μας και το βάσανο μας.

Το 'φάρμακο' για να ελευθερωθούμε από όλα αυτά είναι η συστηματική ειλικρινής άσκηση και η συνειδητοποίηση της αληθινής ή θεϊκής μας φύσης.

Η ελευθερία μας από τα δεσμά της ύλης και την δυστυχία που εμπεριέχει η ταύτιση μας με αυτή. επιτυγχάνεται με την πλήρη συνειδητοποίηση της αληθινής μας φύσης γιατί αποταυτιζόμαστε από το σώμα και το νου και βιώνουμε ελευθερία, πληρότητα, και μια ευδαιμονία, ασύγκριτη με οποιαδήποτε αισθητηριακή απόλαυση και επίσης διαλύεται ο εγωισμός με όλα του τα παρακλάδια και τα οποία ήταν η αιτία της δυστυχίας μας και της προσκόλλησης μας στην υλική πραγματικότητα. Μπροστά στην ευδαιμονία του πνεύματος ακόμα και οι αισθητηριακές απολαύσεις φαίνονται σαν πόνος.

Με την πλήρη διάλυση του εγώ βιώνουμε ενότητα με όλους και όλα, βλέπουμε τον Εαυτό (την θεϊκή φύση μας) μας σε όλους, και όλους μέσα σε εμάς. Έτσι δεν υπάρχει ανάγκη σύγκρισης, επιβράβευσης, αναγνώρισης, αποδοχής, ούτε και ο φόβος απόρριψης.