ΟΙ ΜΗΧΑΝΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ, ΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΟΙ ΠΕΠΟΙΘΗΣΕΙΣ ~ Άτμαν Νιτυανάντα

ΟΙ ΜΗΧΑΝΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ, ΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΟΙ ΠΕΠΟΙΘΗΣΕΙΣ 

Είναι το συναίσθημα και η επιθυμία που κινούν το νου και προκαλούν τις σκέψεις και όχι το αντίθετο. Από την στιγμή που ενεργοποιηθεί το συναίσθημα από κάποιο αισθητηριακό ερέθισμα ή κάποια σκέψη επίσης, κινητοποιείται ο νους και αρχίζει μια μηχανική αυτόματη ροή σκέψεων. Δημιουργείται έτσι ένας φαύλος κύκλος ανάμεσα στις σκέψεις και τα συναισθήματα στον οποίο το συναίσθημα δυναμώνει τις σκέψεις και οι σκέψεις το συναίσθημα. Αλλά το καύσιμο που κρατάει το νου σε κίνηση είναι το συναίσθημα. Επειδή το συναίσθημα είναι πολύ πιο γρήγορο και λεπτοφυές από την σκέψη είναι πολύ δύσκολο να το αντιληφθεί κανείς την στιγμή που αρχίζει να εκδηλώνεται.Απαιτούνται χρόνια διαλογισμού, αυτοπαρατήρησης, υψηλό επίπεδο εγρήγορσης από στιγμή σε στιγμή, μη ταύτιση με το νου και την καρδιά, αγνός σαττβικός νους, αλλά και υψηλό επίπεδο στην ικανότητα της διάκρισης για να μπορέσει να πιάσει κάποιος το συναίσθημα στην πρώτη του κίνηση.

Υπάρχουν επίσης πολλά παραδείγματα που αποδεικνύουν  ότι το συναίσθημα προηγείται της σκέψης και ότι είναι η κινητήριος δύναμη της σκέψης, αλλά εδώ θα περιοριστώ μόνο σε δυο τρία. Τα μωρά στους πρώτους μήνες της ζωής τους δεν έχουν σκέψεις αλλά έχουν συναισθήματα. Αυτό αποδεικνύει ότι το συναίσθημα δεν βασίζεται και δεν προκαλείται από τις σκέψεις. Τα θηλαστικά ζώα επίσης έχουν συναισθήματα αλλά δεν έχουν σκέψεις. Τέλος το συναισθηματικό κέντρο λειτουργεί πολύ πιο γρηγορά από το νοητικό κέντρο. Δηλαδή η αντίδραση του συναισθηματικού κέντρου είναι πού πιο άμεση και γρήγορη από αυτή του νοητικού κέντρου.

Όμως η σκέψη μπορεί να αποτελέσει τον σπινθήρα ενεργοποίησης του συναισθήματος ή της επιθυμίας, (όπως επίσης και οποιοδήποτε ερέθισμα από τις 5 αισθήσεις οπτικό, ακουστικό, οσμή, κλπ.), και αφού το ενεργοποιήσει τότε το συναίσθημα προκαλεί τις μηχανικές-παρορμητικές σκέψεις τις οποίες δεν μπορούμε (ή πολύ δύσκολα μπορούμε) να ελέγξουμε και να σταματήσουμε. Όσο πιο δυνατό είναι το συναίσθημα ή η επιθυμία τόσο πιο δύσκολο είναι να σταματήσουμε το νου και τις σκέψεις..

Θυμηθείτε για παράδειγμα τι συμβαίνει όταν είστε αρκετά θυμωμένοι. Μπορείτε να ελέγξετε το νου σας; Όχι. Όταν έχει εγερθεί μέσα σας δυνατά κάποια επιθυμία μπορείτε να σταματήσετε το νου να σκέπτεται αυτό που επιθυμείτε; Όχι. Όταν είστε πολύ στεναχωρημένοι μπορείτε να σταματήσετε το νου σας να κάνει μαύρες σκέψεις; Όχι.

Μόλις καταλαγιάσει το συναίσθημα ή η επιθυμία τότε ησυχάζει και ο νους.

Συνεπώς αν κάποιος θέλει να ελέγξει το νου πρέπει να δουλέψει συστηματικά με τις επιθυμίες και τα συναισθήματα του, που είναι ενέργειες  κρυσταλλωμένες στο ενεργειακό του σώμα. Αλλιώς μπορεί να προσπαθεί πολλά  χρόνια να ελέγξει το νου και τις σκέψεις και να προσπαθεί να πετύχει βαθύ διαλογισμό χωρίς να  έχει σοβαρά αποτελέσματα.

Επειδή από την μια μεριά τα συναισθήματα είναι πολύ δυνατά και είμαστε σχεδόν πάντα ταυτισμένοι με αυτά και από την άλλη η διάνοια (buddhi, -Μπούντι)  έχει την ικανότητα αν την εκπαιδεύσουμε να αποσπαστεί από τα συναισθήματα και να λειτουργήσει χωρίς την επιρροή των συναισθημάτων η εργασία με τον εαυτό μας έχει ως κέντρο την διάνοια.

Οι  μηχανικές σκέψεις και οι αυτοματοποιημένες συμπεριφορές οφείλονται στον εγωικό μηχανισμό και στην κρυσταλλωμένη στο αστρικό σώμα συναισθηματική ενέργεια και επιθυμία που κάνουν  τον νου να σκέφτεται ψυχαναγκαστικά και με συγκεκριμένο τρόπο και μας σπρώχνουν παρορμητικά σε συγκεκριμένες επαναλαμβανόμενες μηχανικές συμπεριφορές και δράσεις.

Αυτός ο συγκινησιακός και νοητικός προγραμματισμός συμβαίνει κυρίως στην παιδική ηλικία (και συνδέεται βέβαια με τις προηγούμενες ενσαρκώσεις) αλλά αυξάνεται σταδιακά με τις εμπειρίες της ζωής. Ένα παιδί για παράδειγμα που του κάνουν παρατηρήσεις με άσχημο τρόπο οι γονείς του μπροστά σε άλλους και νοιώθει ντροπή θα κρυσταλλώσει στο ενεργειακό του σώμα αυτήν την ενέργεια της ντροπής η οποία θα αποθηκευτεί με συγκεκριμένα οπτικά και ακουστικά ερεθίσματα και τις σκέψεις που έκανε εκείνες τις στιγμές. Οπότε όταν από κάποιο ερέθισμα ενεργοποιηθεί αυτό το ενεργειακό συναισθηματικό πεδίο τότε αυτόματα στο νου θα έρχονται ανάλογες σκέψεις και εικόνες που σχετίζονται με αυτό το συναίσθημα. Και σε αυτή την περίπτωση δεν είναι οι σκέψεις που δημιουργούν το συναίσθημα της ντροπής αλλά ακριβώς το αντίθετο είναι το συναίσθημα που προκαλεί την μηχανική κίνηση των σκέψεων.

Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για την επιθυμία που είναι συγκινησιακής φύσης. Είναι η επιθυμία που μέσω της φαντασίας κινεί τον νου και μας κάνει να σκεφτόμαστε ψυχαναγκαστικά το αντικείμενο της επιθυμίας.Μόλις ικανοποιηθεί η επιθυμία τότε ησυχάζει ο νους και καταλαγιάζουν οι σκέψεις. Την επιθυμία μπορεί να διεγείρουν κάποια σκέψη ή κάποιο αισθητηριακό ερέθισμα, κάτι που είδαμε, ακούσαμε, μυρίσαμε κ.λπ.  Η επιθυμία επίσης είναι η αιτία όλων των αρνητικών συναισθημάτων. Αλλά αυτό το αναλύω πιο διεξοδικά στο άρθρο Η ΕΠΙΘΥΜΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΒΑΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΡΝΗΤΙΚΩΝ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ.

"Η επιθυμία είναι μια λειτουργία του συγκινησιακού νου. Έχει την δύναμη να κάνει τον νου εξωστρεφή. Η επιθυμία είναι το καύσιμο, η σκέψη είναι η φωτιά. Η φωτιά των σκέψεων διατηρείται από το καύσιμο της επιθυμίας".

"... η ατέρμονη αλυσίδα (σαμσάρα τσάκρα) αποτελείται από τρία συστατικά, επιθυμία, σκέψη και δραστηριότητα. Η επιθυμία διεγείρει σκέψεις και οι σκέψεις οδηγούν στην δράση, (για την εκπλήρωση της επιθυμίας)."

"Όταν η επιθυμία ενός ανθρώπου δεν εκπληρώνεται και όταν κάποιος σταθεί εμπόδιο στην εκπλήρωση της, ο άνθρωπος θυμώνει. Η επιθυμία μετατρέπεται σε θυμό. Ο θυμός είναι μόνο μια τροποποίηση ή μια όψη της επιθυμίας. Ο θυμός είναι η ίδια η επιθυμία. "

"Όλες οι κακές ιδιότητες και ενέργειες προέρχονται από το θυμό."

~ Swami Sivananda 

Οι λανθασμένες πεποιθήσεις και τα πιστεύω μας, μας οδηγούν επίσης σε λάθος συμπεριφορές αλλά σύμφωνα με την εμπειρία από την έρευνα του εαυτού μου, βρήκα ότι οι λανθασμένες πεποιθήσεις και τα πιστεύω δεν θα δημιουργούσαν σημαντικό πρόβλημα αν πίσω από αυτά δεν βρισκόταν ο εγωικός μηχανισμός ο οποίος από τη φύση του είναι 'ΤΟ πρόβλημα.

Για παράδειγμα η πίστη σε μια θρησκεία δεν θα γινόταν πρόβλημα αν δεν σχετιζόταν με την ανασφάλεια, την ανάγκη για έλεγχο και δύναμη, τον φανατισμό, τον θυμό, τον φόβο και την χαμηλή αυτοαξία. Μπορεί να βρούμε πιστούς με μεγάλη πιστή στη θρησκεία τους αλλά καθόλου φανατικούς και μισαλλόδοξους και το αντίθετο. Η διαφορά οφείλεται στο πόσο δυνατό είναι το εγώ τους και τα αρνητικά τους συναισθήματα.

Βέβαια υπάρχουν και πιστεύω του τύπου, «είμαι μόνο το φυσικό σώμα και δεν υπάρχει τίποτα άλλο έξω από αυτό, ούτε ψυχή, ούτε Θεός». Αυτά παίζουν σπουδαίο ρολό στο αξιακό μας σύστημα αλλά και στον τρόπο που σκεπτόμαστε και ζούμε αλλά πάρα ταύτα υπάρχουν άνθρωποι που δεν πιστεύουν στον Θεό και ζουν πολύ πιο ισορροπημένα από κάποιους άλλους που πιστεύουν. Υπάρχουν λοιπόν  πιστεύω ή πεποιθήσεις που επηρεάζουν την σκέψη και συμπεριφορά μας αλλά και πάλι το κεντρικό πρόβλημα βρίσκεται στο ποσό δυνατό είναι το εγώ μας.

Υπάρχει μια τεράστια γκάμα διαφορετικών πεποιθήσεων. Άλλες από αυτές μπορεί να παίζουν σπουδαιότερο ρολό στον τρόπο σκέψης μας και συμπεριφοράς και άλλες λιγότερο. Πάρα ταύτα κάποιος με  ανοικτό και φωτεινό νου (σαττβικό ως επί το πλείστον) είναι έτοιμος να αμφισβητήσει την εγκυρότητα των πιστεύω του και να βρει την αλήθεια, ενώ αντίθετα κάποιος με άκαμπτο σκοτεινό νου (ταμασορατζασικό νου) φοβάται να δει την αλήθεια και να εγκαταλείψει την ψευδαίσθηση και το λάθος.

Κατά την άποψη μου λοιπόν οι σκέψεις μας, οι αντιδράσεις μας και οι συμπεριφορές μας οφείλονται κυρίως στο ποσό δυνατό εγώ έχουμε αναπτύξει, ποσό μπλοκαρισμένη από αρνητικά συναισθήματα είναι η συναισθηματική μας ζωή, πόσο δυνατές είναι οι επιθυμίες (για απολαύσεις, δύναμη, φήμη, αποκτήματα, άνεση κ.λπ.) και πόσο σάττβα έχουμε στον ψυχισμό μας και στον νου. Διότι η ισορροπημένη λειτουργία του νου άρα και η ισορροπημένη συμπεριφορά και δράση εξαρτώται από την ελευθέρια του νου να λειτουργεί χωρίς την επίδραση των αρνητικών συναισθημάτων (θυμός, μίσος, φανατισμός, ζήλεια, φόβος, κ.λπ. ), των εγωϊκών τάσεων (απληστία, κενοδοξία, φιλοδοξία, επιθυμία για δύναμη, φιλαργυρία, λαιμαργία, λαγνεία κ.λπ.) και την καθαρότητα του, δηλαδή πόσο πολύ σάττβα έχει και πόσο ελεύθερος είναι από τάμας και ράτζας.

ΟΙ ΚΥΡΙΕΣ ΑΙΤΙΕΣ ΤΗΣ ΔΥΣΤΥΧΙΑΣ ~ Άτμαν Νιτυανάντα

ΟΙ ΚΥΡΙΕΣ ΑΙΤΙΕΣ ΤΗΣ ΔΥΣΤΥΧΙΑΣ

1. Η ΤΑΥΤΙΣΗ ΜΕ ΤΟ ΣΩΜΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΝΟΥ (εξ αιτίας της άγνοιας της αληθινής μας φύσης)

2. Η ΕΠΙΘΥΜΙΑ,  Η ΠΡΟΣΚΟΛΛΗΣΗ ΚΑΙ Ο ΕΘΙΣΜΟΣ ΣΤΙΣ ΑΠΟΛΑΥΣΕΙΣ
3. Η ΨΥΧΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΗ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΠΡΟΣΟΧΗΣ, ΕΠΙΒΡΑΒΕΥΣΗΣ, ΑΠΟΔΟΧΗΣ ΚΑΙ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ

Εξ αιτίας της άγνοιας ταυτίζουμε τον εαυτό μας με το σώμα μας, την εμφάνιση μας, τις ικανότητες σωματικές και νοητικές και τα επιτεύγματα μας! Θεωρούμε δηλαδή ότι είμαστε το σώμα και ότι η αξία μας σχετίζεται με το σώμα και τον νου, με τα αποκτήματα και τα επιτέυγματα μας και επίσης ότι οι εμπειρίες μας σχετίζονται κυρίως με το σώμα και τις αισθήσεις. Για αυτό επιδιώκουμε να βρούμε απόλαυση, ικανοποίηση και ευτυχία μέσα από  το σώμα και τις αισθήσεις και αναζητούμε την αξία μας σε σύγκριση και εξάρτηση με τους άλλους.

Έτσι αναπτύσσονται στον ψυχισμό μας η προσκόλληση (και ο εθισμός) στις απολαύσεις και ψυχαναγκαστική και ασυνείδητη ανάγκη να πάρουμε προσοχή, επιβράβευση, αναγνώριση, να γίνουμε αποδεκτοί από τους 'άλλους', (ή αντίστροφα να μην μας απορρίψουν), να έχουν καλή γνώμη για εμάς είναι τα κίνητρα των πράξεων και συμπεριφορών μας! Με αυτά σχετίζεται  και η πεποίθηση μας ότι πρέπει να γίνουμε οι καλύτεροι (ή πολύ καλοί) τουλάχιστον σε κάτι για να ξεχωρίζουμε και να είμαστε στα μάτια των άλλων σπουδαίοι, γα να νοιώσουμε τελικά σπουδαίοι!

Μαζί με αυτά αναπτύσσονται πρωτίστως ο φόβος και ο θυμός, η αρέσκεια και η απαρέσκεια τα οποία εκδηλώνονται σχεδόν συνεχώς μέσα μας σε κάποια άποψη τους (αγωνία, άγχος, ανησυχία, εκνευρισμός, δυσαρέσκεια, αγανάκτηση, μίσος, μνησικακία κ.λπ.). Ακολουθούν βέβαια όλες οι υπόλοιπες εγωϊκές τάσεις οι οποίες αποτελούν την φυλακή μας και το βάσανο μας.

Το 'φάρμακο' για να ελευθερωθούμε από όλα αυτά είναι η συστηματική ειλικρινής άσκηση και η συνειδητοποίηση της αληθινής ή θεϊκής μας φύσης.

Η ελευθερία μας από τα δεσμά της ύλης και την δυστυχία που εμπεριέχει η ταύτιση μας με αυτή. επιτυγχάνεται με την πλήρη συνειδητοποίηση της αληθινής μας φύσης γιατί αποταυτιζόμαστε από το σώμα και το νου και βιώνουμε ελευθερία, πληρότητα, και μια ευδαιμονία, ασύγκριτη με οποιαδήποτε αισθητηριακή απόλαυση και επίσης διαλύεται ο εγωισμός με όλα του τα παρακλάδια και τα οποία ήταν η αιτία της δυστυχίας μας και της προσκόλλησης μας στην υλική πραγματικότητα. Μπροστά στην ευδαιμονία του πνεύματος ακόμα και οι αισθητηριακές απολαύσεις φαίνονται σαν πόνος.

Με την πλήρη διάλυση του εγώ βιώνουμε ενότητα με όλους και όλα, βλέπουμε τον Εαυτό (την θεϊκή φύση μας) μας σε όλους, και όλους μέσα σε εμάς. Έτσι δεν υπάρχει ανάγκη σύγκρισης, επιβράβευσης, αναγνώρισης, αποδοχής, ούτε και ο φόβος απόρριψης.

Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, Η ΕΥΤΥΧΙΑ & Η ΕΙΡΗΝΗ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟ ΚΑΙ ΤΟ ΔΥΣΑΡΕΣΤΟ ~ Άτμαν Νιτυανάντα

Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, Η ΕΥΤΥΧΙΑ & Η ΕΙΡΗΝΗ

ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟ ΚΑΙ ΤΟ ΔΥΣΑΡΕΣΤΟ

Όλη η σκλαβιά και η δυστυχία μας  οφείλεται στην αναζήτηση της ευτυχίας στα απολαυστικά και στα ευχάριστα και στο ότι απεχθανόμαστε τα μη ευχάριστα και τα δυσάρεστα.

Μπορεί να πει κάποιος τι τα κακό υπάρχει σε αυτό?

Πρώτον είμαστε σε ένα συνεχή αγώνα να αποφεύγουμε (τα κατά τους προγραμματισμούς μας) δυσάρεστα και στο να αναζητάμε αγωνιωδώς τα ευχάριστα. Γοητευόμαστε και χαιρόμαστε όταν το καταφέρνουμε και απογοητευόμαστε και στεναχωριόμαστε όταν δεν το καταφέρνουμε. Αυτό ήδη είναι μια μορφή δυστυχίας. Αν παρατηρήσουμε προσεκτικά τον εαυτό μας θα βλέπαμε επίσης ότι συνεχώς μα συνεχώς, εκδηλώνονται μέσα οι συγκινησιακές τάσεις της αρέσκειας και της απαρέσκεια, δυσαρέσκειας ή απέχθειας. Ακόμη και η πιο μικρή έκφραση απαρέσκειας ή απέχθειας είναι μια μορφή δυστυχίας.

Δεύτερον δημιουργείται προσκόλληση προς τα απολαυστικά και τα ευχάριστα το οποίο επίσης δημιουργεί πόνο και δυστυχία, επειδή δεν μπορούμε να έχουμε πάντα αυτό που θέλουμε ή μπορούμε να το χάσουμε οποιαδήποτε στιγμή. 

Μαζί με την προσκόλληση έρχεται και ο φόβος, η αγωνία, η ανησυχία, κ.λπ.. να μην αποκτήσουμε αυτό που μας ευχαριστεί ή να χάσουμε αυτό που ήδη έχουμε. Το οποίο επίσης είναι μια μορφή δυστυχίας

Παρέα με την προσκόλληση επίσης έρχεται και ο θυμός ο οποίος εκφράζεται εναντίον οποιουδήποτε ή οτιδήποτε μας εμποδίζει να αποκτήσουμε και να απολαύσουμε το αντικείμενο που μας ευχαριστεί ή γίνεται  αιτία να χάσουμε το αντικείμενο της απόλαυσης.

Τρίτον αναπτύσσεται η πλεονεξία και δεν χορταίνουμε ποτέ αυτό που μας δίνει απόλαυση ή ευχαρίστηση. Οπότε παραβιάζουμε τις δυνατότητες του σώματος, της ζωτικής ενέργειας, των αισθήσεων και του νου καθώς τα υπερχρησιμοποιούμε ή  τα χρησιμοποιούμε λανθασμένα. Έτσι προκαλούμε στον εαυτό μας πόνο και ασθένειες (σε όλα τα επίπεδα: σώμα-ενέργεια-νους) οι οποίες βέβαια μας προκαλούν και ψυχολογικό πόνο.

Τέταρτον για να αποκτήσουμε τα αντικείμενα που μας ευχαριστούν παραβιάζουμε τους νόμους της ζωής, εκμεταλλευόμαστε και κακομεταχειριζόμαστε τους άλλους,  το περιβάλλον και τα ζώα. Έτσι προκαλούμε πόνο στους άλλους αλλά και σε εμάς γιατί συσσωρεύουμε αρνητικό κάρμα που θα έρθει στο μέλλον ως κάποια μορφή πόνου ή συμφοράς.

Πέμπτο, αναπτύσσονται μέσα μας όλων των ειδών τα ελαττώματα όπως η ζήλεια, η υπερηφάνεια, η αλαζονεία, η κενοδοξία, η λαιμαργία, η φιλαργυρία, το μίσος, η μνησικακία, ο ανταγωνισμός, η εκδικητικότητα, η ανυπομονησία, και οι συνέπειες τους όπως η στεναχώρια και η μελαγχολία, οι ενοχές,  το άγχος, η αίσθηση ανικανοποίητου, η βαρεμάρα, κ.λπ. τα οποία είναι πηγές δυστυχίας.

Έκτο και σημαντικότερων όλων, η αναζήτηση των αισθητηριακών απολαύσεων μας κρατάνε ταυτισμένους με το σώμα και το νου και έτσι δεν μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε και να βιώσουμε συνειδητά την ειρήνη, την ελευθερία και την ευδαιμονία της αληθινής μας φύσης που είναι αιώνια, ακατάστρεπτη, αμετάβλητη Συνειδητότητα, ένα με την παγκόσμια Συνειδητότητα