ΠΟΙΟΣ
ΕΙΜΑΙ;
Το πιο σημαντικό ερώτημα που τίθεται πριν τεθούν όλα τα άλλα ερωτήματα είναι ποιός είμαι ή ίσως καλύτερα τι είμαι; Τι νόημα έχει να γνωρίζω τόσα πολλά για τον φαινομενικό κόσμο όταν γνωρίζω τόσα λίγα για το ποιος είμαι. Τι σημασία έχει να έχω τα πλούτη όλου του κόσμου αν δεν γνωρίζω τον αληθινό πλούτο που έχω μέσα μου.
Ο
πλούτος που έχουμε μέσα μας στην καρδιά μας είναι αληθινός γιατί ποτέ δεν
χάνεται και κανείς δεν μπορεί να τον κλέψει. Ούτε ο χρόνος που κατατρώγει τα
πάντα στο πέρασμα του, μπορεί να τον αγγίξει. Αυτός ο πλούτος είναι ο ίδιος μας
ο Εαυτός, ( Ύπαρξη αιώνια-Αγνή Συνειδητότητα- Άπειρη Ευδαιμονία) ακατάστρεπτος,
αιώνιος και αμετάβλητος.
Ο
αληθινός μας Εαυτός είναι πέρα από το χρόνο και όχι δούλος του, παρά το
αντίθετο που δείχνουν τα φαινόμενα. Ένα γνωμικό λέει τα φαινόμενα απατούν. Και
στην περίπτωση αυτή ταιριάζει απόλυτα. Φαίνεται να είμαστε ένα πρόσωπο με σώμα
και νου, υποκείμενο στο χρόνο, στον χώρο στη γέννηση και τον θάνατο αλλά στην
πραγματικότητα είμαστε αιώνια Ύπαρξη-Συνείδηση χωρίς γέννηση και θάνατο,
αυθύπαρκτη και η αιτία όλων των φαινομένων.
Παρά
τις διαβεβαιώσεις από τους σοφούς και τις γραφές ότι είμαστε Συνειδητότητα
(πνεύμα αθάνατο), πρέπει να το συνειδητοποιήσουμε, να το βιώσουμε οι ίδιοι μέσα
στην καρδιά μας για να ελευθερωθούμε από την ψευδαίσθηση της περιορισμένης στο
σώμα ύπαρξης. Δεν φτάνει να το γνωρίζουμε θεωρητικά αλλά να βιώσουμε πλήρως ότι
είμαστε η άχρονη, χωρίς μορφή Συνειδητότητα,. πάντα ελεύθερη, ειρηνική και
μακάρια.
Ο
διαχωρισμός (η ξεχωριστότητα) ανάμεσα στην ατομική Συνειδητότητα και την
συμπαντική Συνειδητότητα δεν υφίσταται. Είναι μόνο μια ψευδαίσθηση που φαίνεται
να υπάρχει μέχρις ότου το πέπλο της άγνοιας διαλυθεί μέσα στο φως της επίγνωσης
του αληθινού μας Εαυτού.
Όσο
βλέπουμε κάτι άλλο από την ενότητα του ατομικού Εαυτού (ατομική Συνειδητότητα,
Άτμαν) με τον συμπαντικό Εαυτό (Συμπαντική Συνειδητότητα, Θεός, Μπράμαν) και
την ενότητα όλων μέσα στο σύμπαν είμαστε ακόμη πιασμένοι στα δίχτυα του
κατώτερου νου (ταυτισμένοι με τον νου).
Το
εμείς και οι άλλοι (η ξεχωριστότητα, ο διαχωρισμός), το εγώ και το δικό μου
είναι από τις βασικές εκφράσεις του κατώτερου νου. Η δική μου ιδέα, η δική μου
χώρα, η δική μου πολιτική παράταξη, η δική μου θρησκεία κ.λπ. είναι η καλύτερη
και μετά όλες οι άλλες, είναι όλα παρανοήσεις του εγωϊκού νου.
Αναρωτήσου,
ποιός είμαι τελικά; Ένα πρόσωπο γεμάτο φόβους, αγωνίες, πάθη, επιθυμίες,
φιλοδοξίες, που μάταια αναζητά την πληρότητα και την ευτυχία στα αντικείμενα
αυτού του κόσμου; Ένα σώμα που είναι ευάλωτο σε ασθένειες, φυσικές καταστροφές,
πολέμους, άγρια ζώα κ.λπ. ένας νους που αναζητάει αισθησιακές απολαύσεις,
εφήμερες επιτυχίες, θλίβεται, θυμώνει, ζηλεύει, μισεί, έχει αρέσκειες και
απαρέσκειες όλων των ειδών; Ή κάτι άλλο πέρα από όλα αυτά;
Είμαι
μόνο αυτό που φαίνομαι; Η ευτυχία και η πληρότητα που αναζητώ μπορεί να
επιτευχθεί μέσα σε αυτά που οι αισθήσεις και νους μου φέρνουν ως εμπειρία στη
επίγνωση μου;
Εξ
αιτίας της ταύτισης με τις αισθήσεις, της επιθυμίας και της προσκόλλησης στα
του κόσμου, ταυτίστηκες με το σώμα και τον νου και ξέχασες την αληθινή
σου φύση.
Θυμήσου
ότι το σπίτι σου είναι η καρδιά σου. Εκεί μόνο υπάρχει ελευθερία,, αιώνια
ειρήνη, πληρότητα και ευτυχία.