Τα λόγια του Αυγουστίνου για το Θείο Φως και το Θείο Κάλλος
«Ω
φως αληθινό! Φως θαυμαστό, φως πολυύμνητο, που φωτίζεις τους Αγγέλους!
Να που βλέπω και σε ευχαριστώ. Να που βλέπω το φως του ουρανού· από πάνω
μου, φωτίζει τη διάνοιά μου· τι είναι αυτό που αισθάνομαι; Ακτίνα από
το φως του προσώπου σου και ευφραίνει όλη μου την ύπαρξη· αύξησε το
αυτό, σε παρακαλώ, χορηγέ του φωτός· αύξησε, σε παρακαλώ, το φως που
λάμπει μέσα μου· πλάτυνέ το σε παρακαλώ, πλάτυνέ το.
Τι είναι αυτό το πυρ που καίει την καρδιά μου; Τι είναι αυτό που
ακτινοβολεί στην καρδιά μου; Τι είναι αυτό που αισθάνομαι; Ω, φως που
καίει αιώνια και δεν σβήνει, άναψε μέσα μου! Ω φως που πάντοτε λάμπει
και δεν σβήνει, φώτισέ με!
Έπρεπε να ανάψω από σένα. Άγιο πυρ, πως φλέγεις με γλυκύτητα! Πως
λάμπεις απόρρητα! Πως επιθυμητά πυρπολείς! Αλίμονο σ’ εκείνους που δεν
ανάβουν από σένα! Αλίμονο σ’ εκείνους που δεν φωτίζονται από σένα! Ω,
φως αληθινό που φωτίζει όλο τον κόσμο, που το φως Του τον κόσμο γεμίζει.
Αλίμονο στους τυφλούς
οφθαλμούς που δεν σε βλέπουν! Ήλιε, που τον ουρανό και τη γη φωτίζεις!
Αλίμονο στους ομιχλώδεις οφθαλμούς που δεν μπορούν να σε δουν… Γιατί οι
οφθαλμοί που συνήθισαν στο σκοτάδι αδυνατούν να δουν τις ακτίνες της
απόλυτης αλήθειας σου· και ούτε γνωρίζουν να σκεφτούν κάτι για το φως,
αυτοί που η κατοικία τους είναι στο σκοτάδι· σκοτάδι βλέπουν, σκοτάδι
αγαπούν, με το σκοτάδι συζούν· και από σκοτάδι σε σκοτάδι πορευόμενοι,
δεν γνωρίζουν που πέφτουν…»
Είθε η χάρη του Κυρίου να σας ελευθερώσει και να μας οδηγήσει στο Φως και την αιώνια Ευδαιμονία