Επιθυμίες και Ευτυχία του Nityananda Atman

Επιθυμίες και Ευτυχία

Οι άνθρωποι σήμερα έχουν μετατρέψει τα μέσα για να ζήσουν σε αυτοσκοπό. Το φαγητό, το σπίτι, τα ρούχα και τα χρήματα που αποτελούν μέσα για να ζήσουν τα έχουν μετατρέψει σε αντικείμενα απόλαυσης και σκοπό ζωής.

Έχουν ξεχάσει την θεϊκή τους καταγωγή και την αληθινή φύσης τους, που είναι  πηγή δημιουργίας, χαράς, πληρότητας και ειρήνης. Συνέπεια αυτού είναι να φαντάζει στο νου τους αυτός ο ψευδαισθησιακός κόσμος των αισθήσεων ως η μόνη πραγματικότητα.

Η λαιμαργία, η λαγνεία και η απληστία είναι η τρεις φωτιές που καίνε όλη την ανθρωπότητα. Όλες οι ανισορροπίες στον άνθρωπο, στην οικονομία και το περιβάλλον έχουν σαν βάση τους αυτά τα τρία ψυχολογικά παράσιτα που είναι και η βάση επάνω στη οποία αναπτύσσονται και όλα τα άλλα ελαττώματα.

Η αιτία και η φύση της επιθυμίας

Η άγνοια της αληθινής μας φύσης είναι η βασική αιτία που στρεφόμαστε να βρούμε την ευτυχία στην απόλαυση των αντικειμένων των αισθήσεων, είναι η αιτία της επιθυμίας και της προσκόλλησης σε αυτά καθώς και κάθε δυστυχίας και πόνου.

Η αληθινή μας φύση είναι αιώνια, πλήρης, πάντα ευδαιμονούσα. Αντίθετα ο εγωικός μας εαυτός (το‘εγώ’) που είναι απλά μια ψευδαισθησιακή αντανάκλαση της αιώνιας ύπαρξης είναι η αιτία που νοιώθουμε ένα εσωτερικό κενό, ανικανοποίητο και ξεχωριστοί από το Θεό και τους συνανθρώπους μας.

Η βάση πάνω στην οποία αναπτύσσονται οι επιθυμίες είναι η αίσθηση του ‘εγώ’ που είναι ‘η ψευδαίσθηση ότι είμαστε το σώμα’ και η ταύτιση με τον αισθησιακό νου.

Για να θέλω ή να επιθυμώ κάτι πρέπει να νοιώθω έλλειψη πληρότητας. Να βιώνω μια αίσθηση ξεχωριστότητας από το όλον που είναι πάντα πλήρες. Πράγματι ο άνθρωπος (η συντριπτική πλειοψηφία της ανθρωπότητας) εξ αιτίας της αίσθησης ‘εγώ’  βιώνει τον εαυτό του σαν ξεκομμένο από το θεό και την δημιουργία.  Αυτό του δημιουργεί ένα εσωτερικό κενό που θέλει πάντοτε να γεμίζει για να νοιώσει ξανά την χαμένη πληρότητα που κανονικά θα έπρεπε να βιώνει. Έτσι η κίνηση να αποκτήσει κάτι που δεν έχει, οφείλεται στην λανθασμένη αίσθηση ότι κάτι του λείπει και το οποίο αν το αποκτήσει θα νοιώθει πλήρης.  

Καθώς όμως ο άνθρωπος είναι ταυτισμένος με τη αισθησιακή διάνοια δεν μπορεί να αντιληφθεί κάτι περισσότερο από την εξωτερική πραγματικότητα. Δεν μπορεί να συνηδειτοποιήσει ότι η αισθησιακή πραγματικότητα είναι μια ψευδαίσθηση που δημιουργεί ο νους και οι αισθήσεις μέσα στον άπειρο ωκεανό της Συνειδηττότητας αυτό που οι θρησκείες αποκαλούν Θεό.  Έτσι προσπαθεί να γεμίσει αυτό το κενό που συνεχώς βασανιστικά βιώνει μέσα του με εξωτερικές δράσεις απολαύσεις και αποκτήματα.

Η επιθυμία είναι η παρόρμηση να κινηθώ προς κάποιο αντικείμενο ή κατάσταση πουπιστεύω ότι θα μου δώσει κάποια απόλαυση μέσα από τις αισθήσεις, πιθανόν κάποια χαρά ή θα ικανοποιήσει κάποια άλλη ονειρική ιδέα που έχω δημιουργήσει στο νου. Πιθανότητα να έχουμε και την ψευδαίσθηση ότι η εκπλήρωση της συγκεκριμένης επιθυμίας θα γεμίσει το κενό που νοιώθουμε για πάντα.

Πράγματι για πολύ λίγο η απόκτηση του αντικειμένου της επιθυμίας δημιουργεί μια αίσθηση ικανοποίησης ή πληρότητας. Αυτό βέβαια δεν οφείλεται στο αντικείμενο της επιθυμίας αλλά στην  ευτυχία και την πληρότητα που ήδη βρίσκεται μέσα μας και που εκδηλώνεται όταν ο νους ησυχάσει και επιστρέψει στο κέντρο του.

Όταν ο νους για οπιαδήποτε λόγο παραμείνει ήσυχος και ακίνητος παραμένει στο κέντρο του ή την πηγή του -αυτό που λέμε στην καρδιά μας, και βιώνει την ευτυχία που είναι συνηφασμένη με την Ύπαρξη μας αυτή κάθε αυτή. Ένας λόγος που μπορεί ο νους να ησυχάσει για λίγο είναι και η ικανοποίηση κάποιας επιθυμίας.

Εξ αιτίας της απροσεξίας, της ταύτισης και της έλλειψης διάκρισης όμως δημιουργείται λανθασμένα η εντύπωση ότι η ευτυχία και η πληρότητα που ένοιωσε οφειλόταν στο αντικείμενο. Δημιουργείται έτσι μέσα του λανθασμένα μια δυνατή πεποίθηση ότι μέσα από τα αντικείμενα μπορεί να βρει αυτό που πάντα ζητούσε, πληρότητα και ευτυχία.

Έτσι δημιουργεί προσδοκίες, ελπίδες ότι κάποια στιγμή όταν αποκτήσει όλα αυτά που θέλει θα νοιώθει για πάντα πλήρης και ευτυχής. Εξ αιτίας αυτού γίνεται όλο και περισσότερο εξαρτημένος στην εξωτερική πραγματικότητα που από τη φύση της είναι πολύ ασταθής, ευμετάβλητη και φευγαλέα. Δυναμώνουν έτσι οι επιθυμίες, οι προσκολλήσεις, τα πάθη και οι συνέπειες αυτών ( φόβος, ο θυμός, θλίψη, ζήλεια, ανυπομονησία, απληστία κλ.π.) και γίνεται σκλάβος τους χωρίς καλά καλά να το καταλάβει. Το να στηρίζεις την παντοτινή ευτυχία σου σε κάτι που είναι περαστικό μεταβλητό και υποκείμενο στην καταστροφή ή το θάνατο είναι ο μόνος σίγουρος τρόπος για να δυστυχήσεις.

Εξ αιτίας της επαναλαμβανόμενης εμπειρίας της απόλαυσης των αντικειμένων των αισθήσεων αναπτύσσονται μέσα μας ενέργειες, συναισθήματα και σκέψεις χαμηλών δονήσεων. Η διάνοια μας σκοτεινιάζει όλο και περισσότερο, γίνεται ασταθής και χάνει την ικανότητα να διακρίνει τι είναι αληθινό και τι όχι. Η έλλειψη διάκρισης μας οδηγεί σε πλήθος ανόητων δράσεων που το μόνο που κάνουν είναι να προσθέτουν όλο και περισσότερο πόνο. Δημιουργούνται έξεις, προσκολλήσεις, φόβοι, θυμός, ανησυχίες, που είναι βαριές χαμηλέ δονήσεις και οι οι οποίες προκαλούν πόνο και δυστυχία. Ο ψυχισμός μας γίνεται όλο και πιο δυσλειτουργικός και πολύπλοκος γεμάτος συμπλέγματα, αμυντικούς μηχανισμούς, ψευδαισθήσεις, που λειτουργούν ασυνείδητα σχεδόν συνέχεια. Ζούμε μια ζωή επιφανειακή προσπαθώντας να προστατέψουμε το ψευδαισθησιακό εγώ μας και να βρούμε όσο το δυνατό περισσότερη απόλαυση μέσα από τις αισθήσεις. Όλα αυτά μας αποκόβουν ακόμη περισσότερο από τους άλλους, τη ζωή, το όλον (την κοσμική Συνειδητότητα, την εσωτερική μας Αλήθεια) και αυτό μεγαλώνει ακόμη περισσότερο το κενό που νοιώθαμε αρχικά. Αντί τελικά να νοιώθουμε πλήρεις και ευτυχείς γινόμαστε όλο και πιο δυστυχείς και άδειοι.

 Μετά από κάθε αισθησιακή απόλαυση το κενό γίνεται ακόμη και εντονότερο. Αυτό κάνει τον άνθρωπο ακόμη πιο ανήσυχο αλλά και πιο δραστήριο για να ξεχνάει το κενό που βιώνει συνεχώς μέσα του. Τον κάνει επίσης πιο σκληρό και άκαμπτο. Βλέπει τους ανθρώπους και τα πράγματα της ζωής σαν μέσα για να ικανοποιήσει τις ακόρεστες επιθυμίες που έχουν φωλιάσει για καλά πια στην καρδιά του. Αυτά που κάποτε φαινόταν ότι ήταν η ελπίδα της ευτυχίας του έχουν γίνει τα δεσμά και η φυλακή του.

Οι επιθυμίες ενδυναμώνουν το ‘εγώ’ και την ταύτιση με το σώμα και όλα τα άλλα ελαττώματα (θυμός, φόβος, μίσος, ανησυχία, θλίψη, απληστία κ.λπ.). Οι επιθυμίες επίσης οδηγούν τους ανθρώπους σε άνομες πράξεις για να μπορέσουν να τις ικανοποιήσουν και αυτό αυξάνει ακόμη περισσότερο τον πόνο και τη δυστυχία. Οδηγείται σε υπερβολές και κάνει κακή χρήση του σώματος, της ενέργειας και του νου που είναι η αιτία  των ασθενειών.

Οι επιθυμίες δημιουργούν αντιπαραθέσεις συγκρούσεις και αντιμαχίες. Σε συλλογικό επίπεδο οι αντιμαχίες είναι πόλεμοι, κοινωνικέ αντιπαραθέσεις κ.λπ.

Σταδιακά κάνουν τον άνθρωπο όλο και περισσότερο αδύναμο, ανίκανο να αντισταθεί ακόμη και στις επιθυμίες που θα ήθελε να έχει κάποιο έλεγχο. Είναι δύσκολο να σταματήσει κανείς κάτι που έχει πάρει τον κατήφορο για τα καλά.

Δεν υπάρχει άλλος τρόπος για βιώσουμε ευτυχία και πληρότητα  παρά μόνο να είμαστε συνειδητοί της θεϊκής μας φύσης που είναι από τη φύσης της, πλήρης, αιώνιος και πανευδαιμονούσα.  Όταν ο νους και η καρδιά εξαγνιστούν μέσα από μακρύχρονη άσκηση αυθόρμητα θα βιώνουμε ευτυχία, ειρήνη, αρμονία, πληρότητα και ενότητα με όλα.

Για να εγκαταλείψει όμως ο νους την ανάζητηση της απόλαυσης στα αντικείμενα πρέπει να κατανοήσουμε ότι δεν είναι δυνατόν να νοιώθουμε πλήρεις με κάτι που βρίσκεται έξω από εμάς, με κάτι που είναι απλά ένα μικρό κομμάτι του όλου, του οποίου η φύση είναι ατελής και φθαρτή, που στερείται ευτυχίας και που είναι αδύνατο να το αφομοιώσουμε για πάντα μέσα στον εαυτό μας; Ότι η αιτία της δυστυχίας και του πόνου είναι οι απολαύσεις. Δεν μπορούμε να έχουμε αππολαύσεις και ταυτόχρονα να βιώνουμε ευτυχία και πληρότητα. Είναι σαν να θέλουμε να υπάρχει φως και σκοτάδι την ίδια στιγμή. Πράγμα που είναι αδύνατον.

Μόνο κάτι που από τη φύση του είναι αιώνιο, ακατάστρεπτο, αμετάβλητο, πανευδαίμων και ελεύθερο μπορεί να μας ικανοποιήσει ολοκληρωτικά και για πάντα.

Και αυτό είναι η εσωτερική μας Αλήθεια, που η φύση της είναι αγνή Συνειδητότητα, αιώνια Ύπαρξη, άπειρη ευδαιμονία.